Bovenstaand artikel heb ik gisteravond gelezen. Tussen 1988 en 1998 heb ik zelf meermalen driftig meegedaan aan dit soort discussies; in werkgroepen, op conferenties, met artikelen, op ledenvergaderingen en op de lokale televisie. Godallemachtig, wat heb ik toch veel afgeboomd over het optimale aantal stadsdelen. En altijd met zo'n serieus gezicht. Acht, twaalf, zestien, veertien, tien, gek genoeg kwam er nooit een oneven aantal op tafel, laat staan het getal één. Kortom, ik had dus wat met het onderwerp. Maar dat maakte lezing van het artikel niet makkelijk. Per woord nam de weerstand toe. Alsof ergens diep van binnen een beer onaangenaam werd gestoord in zijn winterslaap. De eerste poging strandde zo al bij de aanhef en bij de tweede poging stak ik, onderaan de eerste kolom beland, dwars over naar de laatste regels van de rechterkolom en dat mag natuurlijk niet. Pas toen ik lectuur tot een taakje had verheven lukte het mij.Metz lees de krant
Geen opmerkingen:
Een reactie posten