Plastic

In de zaterdagbijlage van de NRC stond een gruwelijk mooie fotoreportage van dode albatrossen uit een gebied van de Stille Oceaan. De (half)vergane vogelkadavers zijn, zonder te arrangeren, gekiekt. Op de plaats waar eens de albatrossenmaag was, ligt een grote hoeveelheid plastic afval: deksels, doppen, poppetjes, stukken teenslipper, aanstekers... . De albatrossen zijn gestorven aan het snoepen van plastic afval, dat door zeestromingen een laag is gaan vormen in de Stille Oceaan ter grootte van de oppervlakte van de V.S. Hier wiegt de rotzooi van continenten op de golven en albatrossen vreten zich kapot.



freek

Team Asscher

...Het Parool, afgelopen woensdag (klik op de afbeelding voor een groter beeld)...

Dat Lodewijk Asscher als wethouder onderwijs - niks te zeggen hebbend over het onderwijs - zich toch hard maakt voor de kwaliteit van het hoofdstedelijk onderwijs, valt in hem te prijzen. Wegduiken, daar houden wij sociaal-democraten niet van. Dat Asscher zich vastbijt in de Citotoets als kwaliteitsmeter ondanks alle gebreken (momentopname, leerbare toetsmethoden, fraudegevoelig, overwaardering van een beperkt aantal cognitieve vaardigheden, eigenlijk alleen maar lezen; vergeet ik wat Freek?), begrijp ik: er is geen ander handvat beschikbaar. Dat Asscher de Citoscores, bedoeld om individuele kinderen een waarde toe te kennen, gebruikt om scholen een waarde toe te kennen, snap ik ook. De rapporten die de Onderwijsinspectie opstelt over scholen zijn immers complex en vol nuances. Die richten zich ook op de kwaliteit van de zorg en de interne organisatie en daar haal je als wethouder de pers niet mee. Dus reken je de school af op een saldo van individuele toetsen. Dan hoef je ook geen rekening te houden met het grote aantal kinderen dat tussendoor van school verkast. Maar ik geef toe, met dat soort nuances kom je nooit tot een straf oordeel en een heldere ambitie, nodig om het tij te keren. Dat Asscher, aanvullend op de eisen van de Onderwijsinspectie, eigen normen toevoegt, siert de man. Akkoord, die toegevoegde eisen zijn kwestieus. Om van een school waar kinderen van ongeschoolden op zitten, te eisen dat de Citoscore aanwijst dat de hele klas gemiddeld naar de mavo gaat, is in kringen van onderwijskundigen een dijenkletser. De doorslaggevende factor voor het te behalen schoolniveau is namelijk het schoolniveau dat de ouders behaald hebben. Daarom scoren scholen in Oud-Zuid (dure huizen, bewoond door hoog opgeleide ouders) zonder moeite hoog. Zelfs wanneer de scholen aldaar ongeletterde Eskimo's voor de klas zetten, scoren ze nog een voldoende. Los daarvan: wat is er mis met een schoolcarrière die ónder mavo-niveau begint? Asschers tweede norm, hooguit 20% heeft een joekel van een leerachterstand, is geen norm maar een wens. Heus, veel kinderen redden het om allerlei redenen niet in het onderwijssysteem maar misschien zegt dat wel meer over de verwachtingen dan over de scholen. Verwachtingen, daar horen eisen bij. Niet blijven zitten bijvoorbeeld. In de tabellen die Asscher rondstrooit staan ook de cijfers over zittenblijven aan de minzijde genoteerd (niet verder vertellen: van zittenblijven worden kinderen doorgaans beter). En voor de derde norm, een kwart van elke achtste groep moet naar de havo of het vwo worden verwezen, geldt wederom dat het opleidingsniveau van de de ouders hier bepalend is. En niet de school, tenzij die er echt een bende van maakt. Kortom: Asscher voegt als hobbyist een paar criteria toe aan het eisenpakket dat de Onderwijsinspectie hanteert en concludeert vervolgens dat maar liefst 65 scholen niet aan zijn privénormen voldoen.

Tot nu toe is er eigenlijk niets aan de hand met de inzet van Asscher, hooguit zien we een partijpolitiek gedreven accentuering. Jammer alleen dat zijn onderliggende aanname niet klopt. Hij baseert zijn extra normen namelijk op de stelling dat het niveau van het Amsterdamse basisonderwijs zwaar onder de maat is. De helft van de scholen scoort een dikke onvoldoende, riep hij eerder. Maakt er een bende van. Maar als we, met gebruikmaking van gegevens van de Onderwijsinspectie, nog eens precies kijken naar de resultaten van het Amsterdamse basisonderwijs, zien we een score van net onder het landelijk gemiddelde. We bevonden ons nu ergens tussen 535 (Amsterdam) en 536 (landelijk). Zo'n landelijk gemiddelde van 536 houdt automatisch in dat de helft van het land daar onder zit. Om dan te gaan mopperen dat je bij de helft van Nederland hoort is vreemd, tenzij je onverklaarbaar ver onder dat gemiddelde bungelt. Maar hierin scoort Amsterdam juist redelijk, zeker als je je bedenkt dat veel kinderen van huis uit nulkommanul mee krijgen. Steden als Almere (533 gemiddeld) hebben veel meer recht van klagen dan Amsterdam. De mate waarin Asscher het Amsterdamse onderwijs diskwalificeert, dient maar één doel: hem als redder profileren. Zonder drenkeling geen redder.

Eergisteren kreeg ik een rare brief van Asscher. Team Asscher wint staat in de bovenregel, terwijl ik dacht dat we na het demasqué van Nina Brink van die opgeblazen toon verlost zouden zijn. In zijn brief geeft Asscher te kennen dat hij wel degelijk snapt dat de opleiding van de ouders voor de schoolloopbaan van elk kind van groot belang is: "Ieder kind verdient dezelfde kansen, waar zijn wieg ook heeft gestaan". Okay, denk ik dan, Lodewijk leert. Maar twee regels verder valt hij terug in zijn nieuwerwetse oude fout: "Slechte scholen pakken we aan...".

Metz leest krant en post

Guusje, Guusje, Guusje.

Omdat ik tijd over had, keek ik via internet naar de begrotingsbehandeling van Binnenlandse Zaken. Ik trof daar o.a. Guusje ter Horst in de rol van minister aan en Rita Verdonk als kamerlid.

En wat een verschil, die twee vrouwen. Guusje, keek opgeruimd de zaal in, kon lachen en relativeren en zei soms dat ze het niet wist, maar op zou zoeken. Rita voerde niet pittig oppostie maar sprak zuur en smalend over het gedrag en over de persoon van de minister. Haar hele lijf straalde een soort van onwrikbaar gelijk en heilige verontwaardiging uit. Haar toon was honend.

'U bent toch al twee jaar minister' , attaqueerde ze Guusje. Die keek haar stralend aan en zei: 'Ja, lang hè... .'

Rita had even tijd nodig om haar rol als rancuneuze wraakgodin weer op te pakken.



freek

Sprookjesvogel

Op 25 oktober 2007 schreef ik op deze plaats dat ik in het natuurgebied De Deelen een Grote Zilverreiger (Ardea alba) had gezien. Ik was verrukt, vond het een bijzondere ontdekking en noemde het dier een 'sprookjesvogel'. Op 6 november 2009 maakte ik hier melding van drie Grote Zilverreigers. Ze stonden 'als bruiden' in het weiland, schreef ik. Deze vogel, die eigenlijk in Italië en de Balkan een standvogel is, komt steeds vaker in ons land voor. Zo zag ik vandaag, toen ik op een polderdijk langs de Goëngarijpster Poelen liep, er zo maar 11 (elluf) in een weiland staan.
Gratis en voor niks.


freek

Aygun

Vanavond zag ik haar terug op televisie, de mooie jonge Aygun (zo heet ze meen ik) met de hese stem. Ze werd in Istanbul geïnterviewd door Bram Vermeulen van het NOS-journaal. Dat ze nu in Istanbul woont, was geen verrassing. Had ze me zelf aangekondigd. Half augustus, tijdens ons eerste en enige gesprek, vertelde ze namelijk dat ze op het punt stond voorgoed naar Turkije af te reizen. Ze had er genoeg van, van het Hollandse gekanker, van alles eigenlijk maar details vertelde ze niet. Begrijpelijk want zij werkte toen nog bij een bank en ik was maar een klant. Tijdens het gesprekje kwam een man het bankfiliaal binnen. Of hij hier geld kon pinnen. Zij legde hem vriendelijk uit (maar da’s makkelijk met zo’n stem) dat de geldautomaat defect was, waarop de klant vertrok. “Kijk eens aan, vandaag word ik eens een keertje niet uitgescholden!”, meldde ze verrast.
Aygun is niet de enige Turks-Nederlandse emigrante. Zo’n 700 hoger opgeleide Turken verruilden de afgelopen jaren Nederland voor Turkije omdat ze – ook al zijn hier geboren en getogen – alsmaar minder welkom zijn. “Altijd gezeik aan je hoofd over de islam”, zei ze tegen Bram Vermeulen. Waarmee het gesprek van een paar maanden terug is afgerond.

Metz kijkt televisie

stapelen 87

klik aan voor vergroting

We hebben 'het oog van de meester' in onze toren geplaatst. Dit oog kijkt uit over de ecokathedraal. Wij hopen natuurlijk op de magische kracht van dit 'wakende oog' .

Dat het tot in eeuwigheid mag hoeden over de ecokathedrale bouwsels.

freek

Mooi

Ik liep op de somberste dag van het jaar tot nu toe, op de weg naar het pontje. Het was heiïg, er zat motregen in de lucht en de wolken dreigden donker. Het was wel warm voor de tijd van het jaar en mijn regenhoed knelde zweterig rond mijn hoofd. Opeens brak de lucht in het westen en de zon piepte er door. Het lage licht maakte mooie slagschaduwen. Op de lijzijde van het talud van de brug over de Janesloot, bloeiden nog een paar paardebloemen. Op één van die bloemen zat een Atalantavlinder te drinken. Eind november, het is warm en de zon schijnt even en meteen ontwaakt een Atalanta uit haar winterslaap.

Sterk en wonderlijk is de natuur!



freek

Klein

Het was blakstil en de mist was dicht, deze ochtend. We liepen buitengaats, Bijke en ik. Soms verdween Bijke in de mist, dan zag ik haar weer als een schim dichterbij komen. Het verrassende van deze kleine wereld is dat geluiden intens worden beleefd. Het gakken, het krijsen, het fluiten, het vleugelgeruis , gespetter, een plonsje, alles kwam stereo tot ons. Zelfs Bijke, die anders jachtig snuffelend rondloopt, stond voortdurend stil met gespitste oortjes. We waren blinden in een klankvolle wereld.


freek

Molen

Onze molen wordt als nieuw gemaakt. Daarvoor zijn vakmensen nodig. Rietdekkers, die de molen een nieuw lijf geven en timmermannen die de kap en wieken restaureren. Ik blijf altijd even staan als ik met Bijke langs de molen loop. Ik zie dan het puikje van onze vaklui aan het werk. Ze zien er ook zo uit: veelal vol in de baard, meestal lang krullend blond haar en soms met een pijp in de mond. Oude en jonge vaklui restaureren wieken, zetten nieuwe stukken hout in de kap, bikken het ijzeren binnenwerk af en pissen soms langs de weg, want aan een mobiel toilethokje doen ze niet.


freek

Vroeg

In de ochtendschemering liep ik met Bijke langs het Koevorde meer, bij de visplaats en daarna even het weiland in om muizen te ruiken. We kwamen het gewone huis, tuin- en keukengrut van het open land tegen: groepen overvliegende ganzen, een stelletje Zwarte Ruiters, een Aalscholver die door Bijke werd opgejaagd, net zoals de rat die vanuit het riet door de hond het water in werd gedwongen. Tenslotte joeg Bijke ook nog een Blauwe Reiger naar andere verten.
De lucht was ruim en rood in het oosten en dreigend in het westen. De lichtboeien van het grote kanaal knipperden rood en groen en ik hoorde, toen ik thuis kwam, dat er 180 km file stond, deze ochtend.

freek

Storm

Vanochtend vroeg lag het eerste herfststormpje om het huis. De ramen trilden in hun sponningen, de luiken knerpten in hun hengsels, de deuren hingen in de scharnieren en knarsten in de sloten. Er drupte en klokte ergens iets van water en aanzwellende windvlagen bulderden rond, krassende roeken meevoerend op hun luchtstroom.
Ik lag op de rug in mijn bed en luisterde tevreden naar deze kakafonie van kermisspookhuisgeluiden.
Het huis is al drie eeuwen gewend aan dit natuurgeweld.

freek

Sint 3 en slot

Sint kom er aan

Sint krijgt een tekening van kleinzoon Cesar (klik op afbeelding voor vergroting)

Het zit er weer op en het is wel goedgegaan: mijn jaarlijkse intocht in ons dorp. Na de ontvangst bij de haven, toog ik in een treintje, dat in pretparken bestemd is voor rondritten, maar in ons geval door Albert is geritseld van een instelling voor geestelijk en lichamelijk gehandicapte medemensen, naar de gymzaal voor de slotmanifestatie. Dan snel uit het pak en naar huis om nog even de kleinkinderen Cesar en Kathy te zien, voor die weer afreizen naar Haarlem. Ze waren onder de indruk van Sinterklaas en dat deed me wel goed.

freek

Sint 2:Valium

Ons prachtblad(sinds 1752) kopt een artikel op de eerste pagina van het regiokatern: 'Nooit valium voor een paard'. Een collega hulp-Sinterklaas doet in dit artikel verslag van zijn ervaringen met een schimmel. Ook hij (net als ik) is geen cowboy, dus hij had grote aarzelingen om zo'n beest te bestijgen. Toch liet hij zich overhalen, omdat de begeleiders van het paard, het beestje een shot valium hadden toegediend. Ik citeer nu het artikel, want beter kan het niet worden verteld.

'Het paard was heel ontspannen. Dat gold ook voor zijn edele delen. Zijn penis sleepte bijna over de grond en stak precies onder mijn mantel uit. Ik dacht, dit is geen kinderfeestje meer'.



freek

Probleem

Gisteravond belde Albert. Hij is de regelneef van het dorpscomité, dat de intocht van de hulp-Sinterklaas in ons dorp regelt. Die hulp-Sinterklaas ben ik. Albert ritselt en regelt, is altijd joviaal aan de telefoon en heeft onverwachte ideetjes. 'Kan je paardrijden', buldert Albert en zonder mijn ontkennend antwoord af te wachten, roept hij:'Ik heb een mak schimmeltje voor je geregeld.' Als hulp-Sinterklaas houd ik niet van fratsen. Ik heb me altijd comfortabel in een open koets laten vervoeren met twee Friese paarden er voor; zwarte paarden. 'Morgen gaan we oefenen', roept Albert weer. Ik leg hem mijn vrees voor een hulp-Sinterklaasblooper voor. Ik wil niet op internet, omdat een omstander met zijn telefoon toevallig mijn duikeling heeft vast gelegd. 'Laten we eerst maar oefenen en dan beslissen', hakt Albert de knoop door.'Ik ga bezwaard akkoord. Een half uur later belt hij weer. ' Het gaat niet door met die schimmel; het beestje had in Joure dezelfde klus en kan niet op tijd in ons dorp komen'.

Ik ben een beetje opgelucht, maar ook bezorgd waar Albert nu mee gaat komen.



freek

'Ette en ie'

De middenstand doet veel aan het opleuken van aanbiedingen en voorzieningen.
Zo zijn vanaf de jaren tachtig de uitgangen 'ette' en 'ie' in de mode om een winkel of woning op te waarderen. Men kan b.v. in mijn omgeving nog een bed kopen bij Bedderie DeBoer en staan er huizen te koop met de roepnaam ' boerderette'. Men koopt dan een kloek woonhuis waarvan de vorm heel in de verte aan de boerderij doet denken. Gisteren las ik de laatste vondst van deze rage in een advertentie van De Mallemok in Sloten. Een etablissement dat zich afficheert als Restaurant Partijerie.
Hier kan niemand meer overheen, toch?


freek

NSB

Maandagavond verscheen Herman van Veen bij Pauw en Witteman. Hij las een persverklaring voor. Dat ging hem moeizaam af, want hij was zenuwachtig. Herman zei dat hij nooit gezegd had dat de PVV op de NSB lijkt, maar als de PVV zo doorgaat kan ze op de NSB gaan lijken. 'In technische zin er op lijken, niet inhoudelijk natuurlijk' zei Herman een paar keer. Die technische zin, zat'm in het feit dat de PVV geen partij is, dus niet democratisch en de NSB was dat ook niet. Herman zou dus al lang blij wezen als de PVV een partij met leden zou zijn, zodat hij 'de discussie met hen aan kon gaan.'

Ik heb met gemengde gevoelens naar de uitzending gekeken. Het leek er op alsof Herman z'n staart tussen de benen had getrokken, onder het geweld van e-mail bedreigingen.

Laat ik het dan maar, risicoloos, zeggen: de PVV lijkt op de NSB van 1936. De PVV huldigt het autocratisch leiderschap, de NSB deed dat ook. De PVV is zeer nationalistisch, de NSB deed niks anders dan de boze buitenwereld te verketteren ( Nationaal Socialisten, nietwaar). De PVV legt de schuld van maatschappelijk ongemak in de Nederlandse samenleving bij 'vreemde elementen' (Europa en buitenlanders) , de NSB verketterde eerst de plutocraten en later de Joden. De PVV houdt van grof taalgebruik , de NSB gloreerde in scheld/schotschriften.

Er is één verschil in het voordeel van de NSB: bij de PVV kan je geen lid worden, Wilders is het enige lid. De NSB was democratischer. Je kon als echte Nederlander lid worden en dan kreeg je een stamboeknummer. Geen frisse term, maar je had wat te zeggen. Dat is bij de PVV niet zo.

Dus Herman, de PVV gaat niet in technische zin op de NSB lijken, de PVV lijkt inhoudelijk op de NSB.


freek

Goedemorgen de mantelzorger (56) - slot

De rug, de benen, de darmen, de schouders, eigenlijk doet niets het nog naar behoren bij buurvrouw De Vries. Opstaan, plassen, eten, zonder hulp van buiten lukt het niet meer. Ze wilde per se thuis blijven wonen, piekerde niet over verhuizen naar een verzorgings- of verpleeghuis en dus regelde haar dochter meer thuiszorg, en nog meer thuiszorg, en nog meer buren die de hond uitlieten. Twee keer heb ik de hond uit gelaten. Zonder schepje hoor, er zijn grenzen. Voor de thuiszorg was het ondoenlijk geworden, twee maal daags werd de dochter, de alarmering, de buren, de politie en soms allemaal tegelijk ingeschakeld omdat ze weer op de grond lag. "Ik blijf thuis wonen", hield buurvrouw De Vries dapper vol. Nou ja, dapper. Na weken vol ellende zwichtte ze onder grote druk en vertrok naar het verpleeghuis. Onder protest. Daar zit ze nu boos te zijn op de wereld die haar uit haar huis heeft gehaald. Ze weigert de zorg, eist haar hond en maakt ruzie. Want dat kan ze nog heel goed: zich druk maken.
Waarom vertel ik dit?
Om de mythe door te prikken dat oude mensen het best af zijn door thuis te blijven wonen. Dat is misleiding. Wie niet meer zelfstandig kan functioneren, en dat heb ik het niet over wissewasjes als boodschappen doen of ramen lappen, is het beste af in een woonomgeving waar 24 uur per etmaal professionele zorg is. Wanneer buurvrouw De Vries niet misleid zou zijn geweest met het vooruitzicht thuis te kunnen blijven wonen ondanks alle gebreken, had ze op een eerder en beter moment naar een zorgcentrum kunnen verhuizen. Met hond.

Metz de ex-mantelzorger

Gat

Het ecokathedrale gat in mijn hoofd( zie stapelen 85, 28 oktober)) werd gehecht in het ziekenhuis. Na ruim een week mochten die hechtingen er weer uit. 'Dan ga ik wel even naar de huisarts', sprak ik luchtig tegen de ziekenhuisarts. Nou daar kwam niks van in. Het waren meer dan twee hechtingen en daarom moest ik terugkomen naar het ziekenhuis. Na enig soebatten van mijn kant ging de behandelend arts toch overstag: 'Vooruit dan maar'. Het scheelde me veertig kilometer reizen. Ik belde een week later mijn huisarts. De vrolijke assistente nam op. 'Hij is met vakantie', zei ze, 'maar waar gaat het over? Ik legde mijn gat uit. 'Oh, dat doe ik wel even' ,zei ze, 'kom maar even langs'.
Gisteren heeft ze draadjes er keurig uitgepriegeld.


freek

Zurück bleiben

Met oudste broer bezocht ik twintig jaar geleden Berlijn. Het was spannend dus we gingen. De timing was echter niet optimaal, de muur stond nog toen we Berlijn verlieten. De zinderende spanning in de bars aan Alexanderplatz vergoedde veel. Journalisten in nepleren clubjes, wachtend op het uur U. Enkele weken later keerden we terug, in het spoor van de muurspechten.
Ik was toen al geruime tijd verliefd op Berlijn. Tien jaar eerder had ik met vriend Jacques midden in de winter de homobars van Charlottenburg verkend. Jacques had een gids vol spannende herenadressen bij zich. Vooral dat smalle cafe in de Knesebeckstrasse staat me nog helder voor ogen, inclusief de winterbruine vijftiger die drie kwartier lang de zegeningen van een weekje Davos uitserveerde. Tijdens deze trip raakten we 's avonds in Oost-Berlijn verzeild in een dancing met de allures van een nachtclub. Het ging er geanimeerd aan toe, met stiekeme gesprekken in het halfduister. Om elf uur werden de minderjarigen verwijderd door de autoriteiten. Wij moesten om kwart voor twaalf de smoezelige kelder verlaten om de oversteek naar het westen nog te kunnen maken. Het was pal om de hoek bij Checkpoint Charlie dus dat kwartier was ruim zat. Vreemd genoeg heb ik die dancing later nooit meer kunnen terugvinden.
Vijf jaar later bezocht ik met vriend Jochum die Sabine und die Anette, ja, ditmaal was het een heterotoer. Ze woonden volgens mij in de buurt van de Savignyplatz maar volgens Jochum was het Kreuzberg. Het was zonder discussie begin december. Kou en sneeuw heersten, het was nog te vroeg voor sfeer verhogende kerstattributen. Met de verlaten S-bahn ("Zurück bleiben", brulde de spoorfunctionaris op elk station naar een leeg perron; ik roep het op Muiderpoort nog wel eens als niemand het horen kan) reden we naar Oost-Berlijn en vanaf Friedrichstrasse namen we de tram naar zo ver als maar kon. We aten halve kip met een vork die omboog en dronken slap bier. We kochten ons een ongeluk aan bontmutsen om dat blikken geld maar kwijt te raken, probeerden te lunchen in de sjieke tent bij Alexanderplatz waar vijf jaar later het journaille wachtte op de ontknoping ("Nee, alle tafels zijn gereserveerd voor de partijafdeling uit Leipzig") en zagen toen bij een kraampje onder een spoorviaduct een drukte van belang. De dolle dwaze dagen van de Bijenkorf, daar leek het met vooruitziende blik op. Oost-Berlijners graaiden in stapels kerstbomen op zoek naar de mooiste, de langste, de grootste. De prijs was 2 nepmark. We stortten ons in het gewoel ("Hoch die Baume!") en meldden ons een uurtje later bij de grenspost Friedrichstrasse. Met een kerstboom van 2 meter 20. De grenswacht durfde er niet naar te kijken; dat had hij niet gehad op de cursus. Wel controleerde hij onze pasfoto's extra lang. Hoogtepunt was de wandeling met boom door het westen, met name langs Bahnhof Zoo en over de Kurfürstendamm. Waar we die prachtige boom hadden gekocht en wat die wel niet moet hebben gekost? Sabine und Anette waren ook zeer verguld met het cadeau.

Metz in Berlijn

Wakker

Breaking News in alle media: de prins kan niet slapen. Hij ligt hele nachten te woelen in zijn bedje. En steeds maar diezelfde film in zijn hoofd: de wuivende palmbomen, het witte strand, de vriendelijke mensen. Maar dan komen de boze, verontwaardigde geluiden vanaf de zijlijn. Dat aanzwellende gemor van het gepeupel. En hij gooit zich kreunend op zijn andere zij.

Als ik lijfarts was van de prins zou ik het wel weten. 'Verkopen die handel Hoogheid', zou ik zeggen,' dan slaapt u straks weer prinsheerlijk'.


freek

Cirkeltje

...de Volkskrant van 6 november...

Metz leest de krant

haas

We liepen op de polderdijk, Bijke en ik, naast de Noorder Oude Weg, een verbindingswater tussen meren. Rechts van ons de polder die nog opmerkelijk fris groen was. Enkele honderden Grauwe Ganzen scharrelden grazend rond. De dichtsbijzijnde ganzen trokken zich waarschuwend gakkend terug toen wij naderden, maar een haas was de eerste die echt op de vlucht sloeg. Rent een haas gewoonlijk in grote haken, nu moest het diertje vanwege de vele ganzen op volle snelheid slalommen tussen tussen de vogels door. Tenslotte gingen ook de ganzen met veel rumoer op de vlucht. Wat overbleef was een drietal Grote Zilverreigers die als slanke witte bruiden, roerloos stonden te wezen. Hun roomkleurig silhouet stak scherp af tegen het groen van het gras, zodat het leek of ze uitgeknipt en opgeplakt waren.
En boven ons de lucht, die zo herfstig grijs was, dat het melancholiek maakte.


freek

Zelfcensuur

In De Wereld Draait Door legden de getemde cowboys van Powned gisteren onbedoeld een taboe binnen de televisie-journalistiek bloot: het grote geld. Ja, zo antwoorden de oprichters van Powned op een vraag van Yvonne Jaspers, wij gaan flink boven de Balkenendenorm verdienen, desnoods via productiebeeveetjes. Ze zeiden het een beetje op zijn stoute jongens, kan hun het schelen, maar de pijn zat bij Matthijs van Nieuwkerk.
Hij zweeg.
Hij had moeten vragen: "Heren, vinden jullie het gepast om van belastinggeld dubbel zoveel als Balkenende te verdienen?"
Of: "Heren, kunnen we los van wetten en regels niet zelf een morele grens leggen bij pakweg twee ton?"
Maar dat zijn nu net de vragen die dubbeldik verdienende televisiejournalisten niet meer kunnen stellen. Hebzucht leidt tot zelfcensuur, zal ik maar zeggen. En daarom is het grote graaien in de publieke sector taboe bij precies de programma's waar dat kritisch besproken zou moeten worden.

Metz kijkt televisie

stapelen 86

november 2009

augustus 2009 (klik op foto voor vergroting)

Onze (Berend, Rob, Freek) toren vordert gestaag. Om het historisch perspectief niet te verwaarlozen, voeg ik twee foto's bij. Eén foto van het begin, toen de fundamenten werden gelegd en één foto van gisteren. We gaan trouwens nog een tijdje door!

freek

EO

Gisteren werd Netwerk, u weet wel die actualiteitenrubriek na het journaal van acht uur en dan op het andere net, verzorgd door de EO en gepresenteerd door hyperventileerder Thijs van den Brink. In het itempje over ' Meer schulden in Nederland', kwam een melancholieke ex vrachtwagenchauffeur aan het woord, die de eindjes niet meer aan elkaar kon knopen. Wat hij nog wel geknoopt had was een strop in het touw dat in zijn schuurtje over de balk hing. Hij had zich bijna.... .

De verslaggeefster was hier als de kippen bij en de cameraman ook 'Met dit touw?' , vroeg de verslaggeefster en de cameraman zoomde mooi in, zodat 's mans hoofd en bungelend touw in één close up waren gevangen. 'Met dit touw', beaamde de ex vrachtwagenchauffeur met droeve snor. In het volgende shot ter afronding van dit onderwerp, was de cameraman op de rug gaan liggen om het bungelende touw van onderaf vast te leggen. Het uiteinde van het touw pluisde een beetje.

De EO is de Evangelische Omroep en niet de Ethische Omroep en dat is een wereld van verschil.

freek

Angstig Amsterdam

Vanmiddag zat Het Parool niet in de brievenbus. Kan een keertje gebeuren en ik maakte er ook geen punt van. Boven gekomen hing ik mijn natte jas op, zette thee en voelde toen een onverwachte opluchting: géén Parool! Vanmiddag géén ingewikkelde slalomtocht tussen de artikelen over Theo van Gogh en het ziekelijke gejammer van Theodoor Holman door, langs de dweepzieke Wildersvleierij van Ayaan Hirsi Ali en de nergens op berustende standaard verwijzingen naar Marokkanen in allerhande artikelen. Nou ja, nergens op. Het is dat rare kijk-mij-eens-het-beestje-bij-de-naam-noemen waar deze lezer in ieder geval een naar en onbestemd gevoel van krijgt.
De krant van Angstig Amsterdam, dat is Het Parool vandaag de dag.
Gelukkig is er in de ochtend de column van Bert Wagendorp in De Volkskrant, een oase van nuchterheid in de aangeschoten mediawereld. Omdat de redactie begrijpt dat je niet alleen maar het einde der tijden kunt aankondigen, bevat Het Parool ook veel cultuur, stukjes over hippe tenten, kekke kapsels en lekker eten. Het helpt niet. De doem overheerst. Het is dansen op de vulkaan.

Metz leest de krant niet

Reclame

Ik ga ongegeneerd reclame maken voor het nieuwste boek van mijn oudste zoon. Ga naar www.johan-faber.nl

Lees en handel!


freek

Groot

Ik stond met Bijke in de ochtend op het landtongetje bij ons dorp, dat het meer in steekt. De mist had zich uitgerold over water en land en het onderscheid tussen deze elementen was vervloeid. Er dreef een koppel zwanen op het olieachtige water en verderop werd dit water spetterend gekliefd door duikende futen. In de klamme grijze lucht kwamen, onzichtbaar, met ruisende vleugelslag en waarschuwende gakgeluiden de ganzen over, op weg naar hun graasgebieden.
Wij stonden stil, Bijke en ik. Deze kleine wereld ervoeren we als oneindig groot omdat ze mateloos was.

freek