Leegland 7

Vandaag door de houtsingel van de jonkheer gelopen, wiens geslacht in het verleden door intimidatie en slim trouwen al eeuwen eigenaar is van bossen, weilanden, boerderijen en molens in deze regio en elders.
Met die boerderijen valt het eigenlijk wel mee, want veel boerderijen heeft het adelijk geslacht verkocht aan de boer/pachter. Dat was slim want het land bleef eigendom, dus de jonker was van het onderhoud van de boerderij af en de boer kon niks met zijn boerderij zonder de grond van de jonker er om heen.

Maar goed, het zonnetje schijnt en het is windstil en dan hoor je veel op het platteland: het zoemen van auto's  op de verscholen A-weg naar de Afsluitdijk, het joelen van kinderen die op op de fiets terug van school komen langs de verre dijk en het brommen van vliegtuigen hoog in de vliegsnelweg naar Duitsland en Scandinavië.
Het wordt tijd dat de kievit zich nadrukkelijk als solist in dit achtergrondkoor mengt.

freek

Flodderzorg

Een boek schrijven is één, aan de man brengen twee. Op advies van vrienden met verstand van de commerciële wereld en aangemoedigd door de uitgever, heb ik me op het twitterpad begeven. Ik moet zeggen: het valt mee. Het handjevol volgers gedraagt zich keurig en tot nu heb ik niemand aan mijn fiets hangen die mij deelgenoot wil maken van de samenstelling van zijn ontbijt.
Om dat boek onder de aandacht van geïnteresseerden (doelgroep!) te brengen maak ik zo nu en dan geluid als er op radio of televisie over ouderenzorg gepraat wordt. Dat is bijna elke dag. Vandaag volgde ik met gespitste oren het betoog van staatssecretaris Martin van Rijn die te gast was in Dit Is De Dag op Radio 1 (#didd moet je dan als code verstoppen in het twitterbericht, dan komt iedereen die zoekt op die code jouw bericht tegen). Die staatssecretaris hield een behoorlijk genuanceerd verhaal: het is toch logisch als naasten elkaar helpen als het kan, zo niet, dan is de overheid er ook nog. Zelfs ik, allergisch voor het mantra van de eigen kracht, kon een eindje oplopen met Van Rijn. Zo niet Nelly Frijda, ook aanwezig in de studio. Zij vond dat elke vraag naar onderlinge steun dwang uitstraalde en dwang, daar hield zij niet van. Wat haar betreft moet de overheid alles regelen en dat gezeur over geld, daar had zij niks mee te maken. Verderop in het gesprek bleek dat haar kinderen in Japan wonen. Kijk, dat verklaart. Erst komt das fressen...

Metz luistert radio  

Stapelen 113

De vorst is uit de stenen, dus we stapelen weer.
Siebe, Rob, Berend, Johan en ik.
We hebben elkaar via de e-mail op de hoogte gebracht dat we kwamen en we waren er.
Behalve Jaap, maar die heeft geen e-mail en we waren hem vergeten te bellen. Dat zal Siebe nu doen.
Voor de nieuwe lezers van deze Blog: wat is stapelen en wie zijn wij.
Welnu: wij stapelen stenen in de eco kathedraal van  wijlen Louis Le Roy en laten dan de natuur zijn gang gaan. Zo ontstaan bouwwerken met verschillende klimaten, zijn er hoge en lage gebieden en ontstaat een diverse natuur.
Wij zijn jongens zonder eelt op de handen, behalve Berend die zijn hele leven heeft gebouwd en vinden het leuk om samen te bouwen, behalve Siebe die ook in zijn eentje zijn gang gaat.

Vanaf nu zal ik weer wekelijks berichten over onze werkzaamheden.
Hier alvast een paar (oude) foto's om in de stemming te komen.

freek

(klik op foto's voor vergroting)

                                                                     bouw toren 2008

                                                        zelfde toren als boven, 2009

                                                     nieuwe trap, 2010

                                                    
                                                      dak pannen en breekstenen 2011

                                                
                                                     nieuw plateau 2012

                                              
                                                     schaft 2010

Ouwelulle 2

Ze bevolken in dit tijdsgewricht in toenemende mate nieuwsrubrieken: de mensen van mijn generatie.
Een tijdje geleden werden ze uitsluitend gevraagd als er een vertederend en simpel commentaar moest worden geleverd op een nieuwerwetsigheid dat in het leven zijn entree had gedaan : ' En mevrouw van Dalen, wat vindt u van de Ipad?' 'Nou mijnheer, in mijn tijd haddden we dat niet, toen spraken we nog met elkaar.' Nu zijn wij oudjes zelf de klos en worden een stuk venijniger. Ze pakken ons alles af, we hebben er zelf voor gespaard. Ze weigeren hun economische levenscyclus te erkennen: als je jong bent krijg je geld voor onderwijs en scholing, als je werkt bouw je vermogen en pensioen op, dat je als een spaarpotje gebruikt voor je oude dag.
En dan exit!
Maar nee, deze rancuneuze landopbouwers, deze ouwe patatgeneratie die in hun leven alleen maar vooruitgang heeft meegemaakt gooit de kont tegen de krib. Ze willen gratis worden verzorgd en zoals een ingezonden brievenschrijver in de NRC opmerkte: we kiezen er dan voorom de erfenissen te beschermen in plaats van de AWBZ betaalbaar te houden.
Die opportunistische zeveraars gooien nu triomfantelijk hun laatste wapen in de strijd door te melden  dat ze lekker hun geld gaan opmaken, kunnen ze straks toch nog hun hand ophouden.
Doen ouwetjes, goed voor de economie!

freek

De mensen zelf

Stand.nl, het lukt mij zelden dat radioprogramma helemaal uit te luisteren. De presentator heet Jurgen van den Berg. Aan hem ligt het niet: prettige stem, bemiddelende rol. Het ware knelpunt is de veronderstelling dat mensen die opbellen om hun mening aan Jurgen te vertellen, het waard zijn om naar te luisteren. Dat geen verstand van zaken beter is dan wel verstand van zaken. Dat deskundigen geen echte mensen zijn en opbellers wel de mensen zelf zijn. Zo legt Jurgen van der Berg het uit in de Volkskrant van 23 februari: "De hele ochtend zijn deskundigen op de radio geweest, dit is het eerste moment waarop mensen zelf hun mening kunnen geven".

Metz zelf luistert radio

Stil

Zaterdagavond kwam ik in een Stille Tocht terecht. Op weg naar de wedstrijd stuitte ik op een lange stoet jongelui, die dramatisch verlicht door fakkels met bengaals vuur, vanaf het station, ook richting stadion liepen. Ik sloot me maar aan, want ik moest ook die kant uit en alle verkeer week voor de stoet, dus... ..
Het was een protest tegen de rotzooi bij mijn club en de jongelui van het platteland gebruikten daarvoor de zinloos-geweld-variant. Altijd beter dan de Feyenoord-versie met veel geweld en getrokken pistolen.
Toen mijn achterbuurman plotseling ' Robert don't fuck Riemer'  riep, werd hij dan ook snel gecorrigeerd: ' Ssstt, het is een stille tocht!'
Zo kwam ik mooi op tijd bij het stadion, alwaar de jongelui voor de tv camera's een spandoek ontrolden en het op een yellen zetten.
Toen gingen ze naar binnen en ik ook.
We wonnen met 2-1 van Twenthe, dus dat was wel mooi!

freek

Nieuwe Volvo

Verontruste ouderen vullen het beeldscherm, hun stemmen klinken uit de radio, hun hartenkreten staan in de krant, zelfs op de sociale media roeren de ouderen zich. De reden: zij zullen fors moeten gaan betalen voor de zorg op hun oude dag. Hun vermogen gaat eraan. Hun spaarcentjes moeten ze euro voor euro inleveren. Klaplopers die brassend door het leven gingen, kunnen wel op staatskosten het zorgcentrum in terwijl zij, na een leven vol wederopbouwwerkzaamheden en spaarzin - geen drup teveel - nu gedwongen worden hun huis te verkopen en een huurflatje te betrekken.
Onrecht.
Alleen... wie hoor ik daar eigenlijk? Luister...ssssst.... het zijn de kinderen. Luister nog eens goed, dan kun je het beter horen... het is... de erfenis... de hypotheek... de studie van de kinderen... de nieuwe Volvo...

Metz kijkt tv

    

Slang

Het kauwtje op de schouder van een klasgenootje - een beeld dat Freek laatst schetste - deed mij denken aan een reeks merkwaardige huisdieren bij een horde ontsporende klasgenoten. Dat zit zo: op mijn twaalfde ging ik naar een internaat zonder intern te gaan. Met vijf jongens uit de buurt waren wij de externen, temidden van een veertigtal Westfriese jongens die voortaan maar eens in de twee weken een zondag naar huis zouden mogen. Terwijl wij aan het einde van elke schooldag fluitend naar huis fietsten om door onze moeders te worden verwend, zonken zij diep weg in de put van heimwee en eenzaamheid, afgewisseld met snoeiharde vechtpartijen en tergende pesterijen van grote jongens. Kostschool dus. De surveillerende priesters van dienst lieten het allemaal gebeuren maar waren wel zo attent om 's avonds links en rechts een handje toe te steken om de jongens gerust te stellen wat het allemaal niet beter maakte. Nu had een slimme leraar, eentje die zich het lot van de jongens wèl aantrok, bedacht dat deze jongens troost en houvast zouden vinden bij de zorg voor een huisdier.
En zo verscheen er in de recreatiezaal van 1 & 2 een reeks aan kooien en terraria waarin hamsters, marmotten, kauwen, meer hamsters, hagedissen, nog meer hamsters en ook een slang de marteldood tegemoet gingen. Maar dat wisten ze nog niet. Eerst werd er nog gepronkt met het kauwtje op de schouder, eerst werden de hamsters nog gevoerd en mochten ze over je arm lopen, eerst mochten we de slang... nee, met die slang ging het al snel mis. De eigenaar was een bleke jongen die regelmatig klappen kreeg. Met zijn slang als wapen verwierf hij zich een positie. In de pauze liep hij dreigend over de cour met zijn slang in de aanslag en dat had effect. Daarna, misschien wel daardoor, was het onder mijn klasgenoten gedaan met de prille dierenliefde. Binnen no time was de kauw gevlogen maar liep de eigenaar wel met een vogelpootje te pronken waarbij je de klauw kon samentrekken als je maar aan de juiste los hangende peesjes trok. De hoogzwangere hamsters, apart gezet van de onbetrouwbare mannetjes, bleken op een ochtend toch weer samen te wonen met hun partners. Onvoorstelbaar hoeveel babyhamsters zo'n vader op kan vreten.
Na twee weken waren alle kooien en terraria weer verdwenen. Alleen de slang bleef. Daar durfde niemand aan te komen.

Metz
 

Overlast

Nu de ochtenden lichter worden, neemt ook weer de geluidsoverlast toe. Dat begint 's morgens vroeg met ruziënde kauwtjes , die allemaal een uitzichtplekje op één van onze vier (ongebruikte) schoorstenen willen hebben en dat lukt niet. Als de kauwtjes weer plotseling verdwenen zijn, gaat een eenzame tortel vlak boven ons hoofd (we slapen onder  de schuine kap) een tijdje lopen koeren.
Ik ken zijn intervallen uit het hoofd.
Wachten we nog een paar weken dan voegt  de neurotische merel van ieder jaar zich schril fluitend bij dit koor en in de taxus kwetteren mussen en fluiten vinken, mezen en ander grut. Doe dan nog maar 's een oog dicht.
Als de opgewonden territorium en paringsdrift van dit volkje wat geluwd is, komen op 1 mei, op de kop af, de gierzwaluwen, kirr, kirr-roepend, uit het verre zuiden en nestelen zich onder de oude pannendaken van ons dorp. De broedtijd is nu aangebroken; men zit en foerageert.
De rust is teruggekeerd, elk jaar opnieuw.

freek

Kauwtje

En weer heeft de kou toegeslagen. Vluchten ganzen bevolken massaal de grijze lucht, de gure oostenwind  staat in de lengterichting door onze dorpsstraat te blazen en jaagt iedereen het huis in.
Vanuit mijn raam zie ik wel de kauwtjes onverdroten doorgaan met het verzamelen van takjes in de holtes van de leilindes langs onze straat. Buurtgenoten hebben vorg jaar de holtes met kippengaas afgedekt om de kolonie kauwtjes wat in te dammen, maar de gemeente heeft  die inspanning weer ongedaan gemaakt.
Vroeger op de lagere school had een klasgenoot een tam kauwtje. Daar kwam hij mee naar school, kauwtje op de schouder. Het beestje posteerde zich onder lestijd in een kastanjeboom en verscheen weer met een duikvlucht in het 'speelkwartier'.  Ik was jaloers op mijn klasgenootje, ook al had die altijd zwerende plekjes op de knie en een groene snotpegel van jewelste, hij had wel een kauwtje.
Dus, als er over een paar maanden een jong kauwtje uit de boom valt, issie voor mij!

freek

Deskundige dames

Zeventig procent van de deskundigen in nieuws- en praatprogramma's op de publieke omroep is nog steeds man en dat moet veranderen, aldus de bazin van de publieke omroep. Dat hoef je Matthijs geen tweede keer te zeggen en hup diezelfde avond nog een tafel vol vrouwen om het probleem aan de kaak te stellen. Maar dit keer geen goedgehumeurde Georgina, geen braaf meelachende Halina, geen wild gelokte Merel, en geen vlot gebekte Claudia. Nee, deskundige dames die met al die kundigheid meteen tot de crux van het probleem komen: “Vrouwen willen gewoon minder graag op tv dus daar moet je harder je best voor doen”. “Ja, ik word wel gebeld, maar dan vind ik het maar eng en dan moet ik weer langs huis om mijn bloemenjurkje op te halen”. “Ik kijk eigenlijk ook nooit tv” en “ik wil graag op de inhoud gevraagd worden en op die inhoud schieten de programma's vaak tekort”. De bazin wil graag dat programmamakers wat harder hun best doen die onwillende vrouwen toch aan tafel te krijgen, want we weten allemaal dat als vrouwen nee zeggen ze eigenlijk ja bedoelen. En dus komt er een lijst, een lijst met namen, namen van deskundige dames, deskundige dames die zoals ze nu hebben bewezen zorgen voor tenenkrommende tv. Een lijst dus die voor alle programmamakers duidelijk maakt wie ze niet moeten bellen als ze interessante tv willen. Jammer is het wel, maar ik denk dat het niet de vrouwen zijn die tekortschieten in de beeldbepalende programma's maar de deskundigheid.

Sjaan zit even op de stoel van Metz en kijkt tv

Roodborstje

Soms ontroeren mij verhalen, die niet ontroerend zijn.
Zo ook het verhaal op onze lokale nieuwssite 'Marrenneis', waar een natuurman, zo nu en dan een observatie plaatst. Hij behandelde onlangs de vraag over de merel die zijn eigen spiegelbeeld voortdurend aanvalt. Bewaking van het territorium tegen een vreemde indringer, was het antwoord en dat antwoord wist ik wel. Maar in een bijzin vertelde onze lokale nauurvorser dat de merel verwant is aan het roodborstje en dan die vogel niet tegen het raam tikt omdat hij er in wil, maar om een rivaal van het lijf te houden. Het roodborstmannetje is een driftkikker!
Decennia lang heb ik het humane beeld van het bibberende roodborstje dat beschutting zoekt gekoesterd; als kind had ik zielsmedelijden met het vogeltje. Het stond op de ladder van zieligheid net onder het zigeunermeisje dat huilend op een steen zat.
En nu weet ik dat dit tikkende vogeltje gewoon een viriel mannetje is die andere prijsneukers buitengaats probeert te houden.
Ik moest even slikken.

freek

Riemer 3

Wat zich bij mijn clupje afspeelt is het klassieke voorbeeld uit de managementliteratuur over de valkuil van een oprichter/ eigenaar/ directeur van een bedrijf die de leiding moet overgeven aan een opvolgende directeur.
Hij kan dat niet; heeft het bedrijf opgebouwd, kent het in alle vezels, het is zijn kind, hij kan het niet loslaten. Zo gebeurt het tenminste bij de oprichter/eigenaar/ directeur, die niet  voldoende heeft nagedacht over de psychologische gevolgen voor hem van zijn retireren.
Dingen worden anders gedaan; je kind wordt gekwetst!
Het zit even tegen: je kind dreigt te worden vermoord!
Riemer is een vader die zijn kind niet laat verkommeren door voogden, die 's avonds gewoon naar hun eigen gezin gaan. Hij zou zo graag willen dat zijn kind een beetje op hem blijft lijken.
En hij beseft niet dat hij een illusie achterna jaagt!

freek (fj.faber@hetnet.nl)

Riemer 2

'The Batlle of the Bulge' is losgebarsten binnen mijn gezellige, sportieve plattelandsclubje. Robert heeft zijn knopen en medestanders geteld en is tot de aanval overgegaan. Dat heeft me hier een lawaai gegeven. Riemer zat meteen op de antenne van de media en speelde de vermoorde onschuld. 'Zuigen en negatief zeiken? Welnee, goedbedoelde adviezen waren het!  Naast dit vertoon van altruïsme speelde hij ook de sentimentele kaart. 'Wat viel hem dat tegen van een jongen die hij zelf nog had opgeleid!  Hier kreeg Johan, compaan van Robert, een aai en een ram voor zijn harses.
Ik weet niet of Riemer dit gevecht van Robert gaat winnen. De voorgangers van Robert waren sneller in de coulissen verdwenen. Robert heeft toch een soort ijzerenheinige hardnekkigheid.
Wat zijn nek kan kosten is de 'opstand der horden'. Internet en ons prachtblad worden bestormd door het gemobiliseerde landvolk dat Riemer, de landsaard en het mooie verleden in alle toonaarden bezingt.


Freek Faber

Mogen, moeten, hoeven

Mogen (moeten?) journalisten alles vragen en zeggen?
Moet (mag?) Roderick Vonhögen zich bij DWDD laten beledigen?
Gaat Annemarie Jorritsma te ver door Pownews de deur te weigeren?    
Drie keer nee.
Om bij de laatste kwestie te beginnen: Jorritsma hoeft zich niet te verdedigen. Ze doet het wel maar van mij hoeft het niet. Zij trekt een streep. Iedere journalist die zich ook maar een tikje fatsoenlijk gedraagt, kan zich bij haar melden met microfoon en blocnote. Pownews dus niet. Heerlijk. Is er eindelijk iemand die voor een begin van beschaving gaat staan, moet zij zich bij Nieuwsuur verdedigen. Tegen Thomas Bruning van de Nederlandse Vereniging van Gelijkgeschakelde Journalisten.
Roderick Vonhögen was deze week slachtoffer van lomp journalistengedrag (hij was uitgenodigd om over de paus te praten en werd in de hoek gedrongen met vragen over zijn seksleven). Hij zal de volgende keer nee zeggen, eventueel na ruggespraak met Antoine Bodar, voor één week mijn held. Het zou Mulder, Van der Linden en Van Nieuwkerk sieren wanneer ze iets zouden mompelen als 'Mmm, dat hadden we anders moeten doen'. Doen ze niet want machthebbers twijfelen niet.
De grens tussen fout en goed is - zoals altijd - onmogelijk te trekken. Maar om alles wat fout is goed te praten omdat per definitie alle praten goed is, dat gaat me te ver.

Metz kijkt televisie

Leegland 6

En weer is ons land leger, kaler, vlakker dan ooit. De jagende sneeuwregen uit het zuidoosten  heeft het doods en verlaten gemaakt. Kan in een beboste omgeving de sneeuw nog wel eens voor een gezellige kerstkaart zorgen met in het bos verscholen dat gezellige kleine puntdakhuisje met kringelende rook, en waarbij gezellig geel licht door de ruitjes spat, hier accentueert de sneeuw de vlakheid van ons bestaan en de nevelige verten van onze toekomst.
Ik kwam tot deze sombere overpeinzing toen ik gisteravond om tien uur, met Bijke op de pôle bij ons meer stond. De sneeuw op de weilanden zorgde voor een spookachtig omgevingslicht en een verstoorde reiger vloog krijsend op uit de rietkraag en scheerde als een onheilspellende zwarte schim weg, het duister in.
De Buorren was een donker bastion in de nevel verderop, gordijnen dicht om de boze buitenwereld, buiten te houden.
Huiverend liep ik terug naar huis en kwam door de glijpartij op mijn stoepje weer tot bezinning, omdat Bijke trouw wachtte en zijn liggende baas likjes in het gezicht gaf.

freek

Neuteboom

Ik werd vannacht wakker aan dacht aan Neuteboom; een schrale, lange en oude  gehandicapte man met uilenbril en hoed, die vannacht giechelend en hoestend als een schorre kraai in zijn rolstoel zat. Hij was de hoofpersoon in de magnifieke documentaire van Oebele (?)  en Schmidt(?) naam kwijt, die in de jaren tachtig door de VPRO werd uitgezonden. Eigenlijk was de echte hoofdpersoon zijn buurvrouw, mevr Wantjes(?), Bandjes(?) naam kwijt, een klein pittig, vierkant vrouwtje , die zich had opgeworpen als, wat nu heet, mantelzorger van Neuteboom. Onsterfelijk is de scene waarin mevr. Wantjes (?), in een telefooncel, de Sociale Dienst van  Leiden de penibele situatie van mijnheer Neuteboom probeert duidelijk te maken, terwijl Neuteboom voor de telefooncel genoeglijk een sigaartje rookt in zijn rolstoel.

'U spreek met mevr ... , ik bel voor Neuteboom'
Doorverbonden.
' U spreekt met mevr .... ik bel vool Neuteboom'
Doorverbonden

Het was landelijk nieuws indertijd toen Neuteboom overleed; mevr.  ... stierf in stilte, maar vannacht spookten ze voor mijn gesloten ogen en ik vond het prettig hen te zien

freek

nb
Internet leert dat mijn geheugen mij in de steek liet bij de naam van de kleine heldin.
'U spreekt met mejuffrouw A. Verstegen, ik bel voor Neuteboom.'
De makers zijn natuurlijk Thomas Doebele en Maarten Schmidt
De documentaire heet ' De staat van verzorging' ; fragmenten zijn te zien op YouTube.

freek

Vergadering

We zaten met vertegenwoordgers van zo'n vijftien dorpen bij elkaar in een zaaltje van een dorpshuis op het veen. Vooraan en achter de tafel: de gemeente. althans, vijf brave vertegenwoordigers van dit instituut van besluitvaardigheid. Zij werden onze 'aanspreekpunten' in de nieuw te vormen gemeente en liepen over van welwillendheid en sympathie voor onze kleine gemeenschappen. Wij kunnen als dorpen veel zelf doen, was de boodschap en zij konden ons daarbij helpen. In z'n enthousiasme riep de inleider dat dit ook 's avonds kon, ook dan stond men paraat.
Het viel op dat hun ondersteuning bestond uit 'doorverwijzen' en 'in contact brengen'. Men lichtte deze prachttaak met voorbeelden toe, waarbij niet geheel duidelijk werd waar hun 'smeerolie' werd gebruikt. Dat nam niet weg dat wij deze aardige, meevoelende ambtenaren graag het voordeel van onze twijfel gaven. Deze welwillendheid werd eniszins getemperd door de opmerking van hun woordvoerder dat 'zij zich ook nog op deze funtie aan het oriënteren waren'  en 'dat ze hun plekje in de gemeentelijke organisatie nog aan het zoeken waren'.

freek

Riemer

Afgelopen zaterdagavond was ik een tijdje in ons dorpscafé
Het was gezellig.
Halverwege de avond kwam de kastelein binnen. ' Twee, twee verloren ', mompelde hij tegen mij en nam de schaal met bitterballen van zijn vrouw over.
Ik wist waar het over ging: zijn en mijn club. Ik had de wedstrijd laten schieten, vanwege gebrek aan motivatie en de kou, in die volgorde.
Het is ook hommeles bij de club; dat zit zo:
We hadden Riemer, die heeft de club grootgebracht en had bij zijn afscheid in 2006 zich moeten laten fêteren als benoemd erevoorzitter, een borreltje moeten drinken na afloop van elke thuiswedstrijd en dan naar huis. Kortom: de Grand Old Man spelen die genoeglijk toekijkt hoe het jonge grut het er van afbrengt.
Maar... .
Riemer zorgde er voor dat zijn oude makker Koos voorzitter werd, keek over zijn schouders mee en Koos vertrok daarom in 2007. Daarna kreeg Yme, ook oude maat,  het voordeel van de twijfel. Yme hield het wat langer uit, onder de foeterende Riemer en vertrok met bonje in 2010. Toen kwam Robert. Die moest de financiële puinbak opruimen, deed dat voortvarend maar bot en kwam ook onder schot te staan van Riemer.
Robert gaat dus straks ook weg en Riemer blijft nog een poosje.
Wee de volgende!

freek

Telefoongesprek

Telefoongesprek met opa, nadat eerst aan oma tien minuten is uitgelegd wat er aan de knikker is.

"Hallo opa, ik buinmenoorjes"
Wat zeg je schatje?
"Ik heb buisinoorjes".
Wat?
"Buijes-in-mun -oorjes".
Oh, buisjes in je oortjes
"En ik heb ook een bloedoor".
Wat!!!
"Een bloedoor, met hard bloed".
Ach meissie, ben je in het ziekenhuis geweest?
"Ja, bij de dokter en ik moest wachten, want een ander meisje moest eerst en toen heb ik voor de dokter een tekening gemaakt."
En deed het zeer?
"Nee, alleen een beetje en ik heb ook een diploma van de dokter gekregen".
Zooo!!!
"En opa, ik heb een bloedoor".

enz, enz.

freek

Alle dertien goed

Het interesseert me geen geen bal; geen dommer tijdverdrijf dan voetbal. Waar halen KNVB, UEFA en FIFA de moed vandaan zichzelf belangrijk te achten. En toch, elke zondag wil ik het weten: heeft ADO gewonnen? Yes! Heeft Feyenoord gewonnen? Yes! Heeft Ajax verzuimd te winnen? Yes! Omdat mijn vader fan was van Ajax, zijn mijn broers en ik voor Feyenoord. Puberaal inderdaad, mijn vader was trouwens een luiestoelsupporter en is al jaren dood, maar deze eenvoud zit nu vastgebakken in mijn emotionele systeem. En omdat ik in Den Haag geboren ben, gaat er een warm golfje door me heen, telkens als ADO wint. Een paar schappen lager liggen vage sympathieën: voor Zwolle en tegen AZ, voor NEC en tegen Vitesse, voor Heerenveen en tegen alle Limburgse en Brabantse clubs, voor Groningen en tegen Utrecht. Een beetje voor Twente, maar vooral niet teveel. Ik heb geen onderbouwing voor dit pakket voor- en afkeuren. Met Heerenveen ben ik nu een beetje in de war: vanwege Freek en Marco de Pannekoek vóór maar vanwege die rare dikke deur Veenstra tegen. Een gelijkspel zou het beste zijn.
Op die manier geredeneerd had ik ze deze week alle dertien goed in de toto. Dat geeft een voldaan gevoel. Voor eventjes dan want het gaat natuurlijk nergens over.

Metz kijkt voetbal  

Leegland 5

Wie, zoals ik, in Leegland woont en soms een stukje over de omgeving wil schrijven, kan kiezen uit twee onderwerpen: de horizon en de lucht. Verder is er eigenlijk weinig te zien.
Als ik bijvoorbeeld op het waterkerinkje bij de Koevorde sta, zie ik in een 360 graden view de horizon lager dan waar ik sta. Had ik een verrekijker, dan kon ik nog een horizon verder kijken.
De horizon is dus laag en dat maakt dat de grote rest, lucht is. Die lucht is spannend; het is  alsof er een immense glazen stolp over dit vlakke land is gelegd met lichtprojecties op de binnenkant van deze halve bol.
Kijk ik naar de lucht om mij heen bij de Koevorde, dan zie ik links achter mij een plak loodgrijze lucht hangen met striemen naar beneden. recht voor is de lucht ice blue, zou een marketeer zeggen; rechtsvoor drijft een grijze vormloze wolkenmassa door de lucht en rechtsachter tollen stapelwolken door het blauw. Voor elk wat wils, kan men zeggen.
Wie hier aan gewend is, mijdt bos en heuvels.
Het is daar veel te benauwd!

freek

Leegland 4

Zoals gisteren, mag het wel vaker zijn, het weer.
Pittige koude wind, die het gezich mooi strak trekt, jagende wolken in een felblauwe lucht. Geen waterdampwaas in de verte maar scherpe contouren van alles wat tegen de horizon ligt. Richting het noorden is het wel erg vlak, ook al omdat er verborgen waterpartijen tussen hier en de einder liggen. De kerk van Hommerts staat 6 kilometer verderop hoog op de horizonstreep, aangestraald door de zakkende zon in het westen en ziet er uit zoals een kind een kerk tekent: eenvoudig schip met spitse toren.
Ik kijk een poosje terwijl Bijke muizen uitgraaft bij de hoge, droge, richel naast een poldersloot.
Ik loop terug naar huis en kijk nog even naar de vier ransuilen die zich weer midden in het dorp in een conifeer hebben verzameld om de dag door te brengen. Ze zitten bewegingsloos en kijken me strak
Vandaag genoeg beleefd om na te sudderen.

freek

Ouwelulle

Ik verkeer wel eens in de omgeving van andere ouwetjes. Veel klagen; niet over het achteruitgaan van lichaam en geest, maar over de inhoud van de portemonnee. De oudjes die ik dan spreek hebben geen karig AOWeetje maar hebben net als ik een aanvullend pensioen en de kinderen die vroeger bakken geld kostten zijn netjes afgeleverd, dus alles kan worden opgemaakt aan wat er binnenkomt. Maar klagen,die bejaarden, niet te kort. 'We hebben er zelf voor betaald, de overheid heeft vroeger een graai uit de pensioenkassen genomen, we worden driedubbel gepakt', you name it.
En ze trippelen op hun steunzoelen verongelijkt achter Henk Krol aan, die monkelend de passie preekt.

freek

Loos alarm

Tienduizend keer per jaar rukt de brandweer uit voor niks. Volgens een deskundige, ik zag het op het journaal, kost dat 800 euro per uitruk. We gooien jaarlijks dus acht miljoen euro in het bluswater. Maar wat winnen we nu wanneer we het aantal valse meldingen halveren, wat de brandweer wil? Niet vier miljoen, lijkt me, want we gaan geen brandweermensen ontslaan en we zetten ook geen ladderwagens op marktplaats. Die 800 euro per uitruk is de optelsom van alles: kazerne, wagens, mensen. Nu zal het wel iets uitmaken als je minder rondrijdt met die zware auto's en de vergoedingen aan de vrijwillige brandweer verrekent maar toch: het levert nauwelijks wat op.
Sterker nog: als de brandweermensen al die loze alarmen missen, zitten ze nog meer op hun kont dan nu al het geval is. Die loze alarmen zijn welkome oefeningen. Gratis en voor niks.

Metz belt de brandweer

Leegland 3

Na een vrolijke vorstperiode met muziek, schaatsen en een zopietent, via een paar pré voorjaarsdagen die mij rechterop deden lopen, zijn we weer in striemend winterweer beland. De polaire winden hebben hier vrij spel, de buien trekken van horizon naar horizon.
Onze dorpsstraat is leeg, we mijden de winkel en plunderen onze kelderkast. Ik trek met Bijke tegen een bui in en schuil achter het gebouwtje van de passantenhaven. Hier wil nog wel's een hondenuitlater schuilen, maar ik sta en blijf alleen en zie meeuwen als vliegers in de lucht staan.
Dit is geen pretje, maar een beproeving.

freek

Gesteggel

Gesodemieter in het lieflijke dorp Ter Idzard. Daar zullen 6, zegge zes nieuwe woningen gebouwd worden, maar het dorp is tegen. 'Heb dat nou wel nodig', vragen de bewoners zich af, maar wat zij het meest vrezen is 'verkeersoverlast'; nogmaals, 'verkeersoverlast'.
De gemeente Weststellingwerf, gevoelig voor dit argument, maar eerder doodsbang voor harde actie, heeft nu besloten om maar drie huizen te bouw. te bouwen. Dat is een klinkend resultaat voor het actievoerende dorp. Nog even doorzetten met die actie en een verkeersagent op de enige hoek van de straat, is ook geregeld.

freek

Nationaliseren

Onlangs was ik samen met een vriend te gast bij de gepensioneerde meneer Jansen (zo noem ik hem nu maar even) in zijn doorzonwoning in Diemen-Zuid. Jansen had eerder bij ons een bridgecursus gevolgd en wilde samen met een kaartvriend nu tegen ons oefenen. Het was een genoeglijke middag. We zaten aan de ronde tafel in de eethoek, speelden zo'n twaalf spelletjes, dronken thee en aten een bokkepootje. Tijdens een spelletje viel het oog van mijn vriend op een blauwe vaas op het dressoir, het leek wel antiek. "Ja", zegt meneer Jansen, "dat is een echte Chinees. Een erfstuk. Het enige wat nog over is van de rijkdom van de familie". Meneer Jansen legt zijn kaarten neer en vertelt. Zijn grootvader beheerde het familievermogen van miljoenen guldens, vergaard door diens voorouders op plantages in de Oost. Van dat geld had hij panden in Amsterdam gekocht, vastgoed dus, maar zo heette dat toen nog niet. "We bezaten een rijtje aaneengesloten panden aan de Keizersgracht en ook de helft van de Tesselschadestraat was van ons. Een halve straat in Zuid!". Maar het schoot niet op met die panden. Wel onderhoud maar geen goede huurinkomsten. Bovendien namen ze niet toe in waarde. Zo rond 1910 kreeg grootvader een goed idee, vermoedelijk na lezing van het Handelsblad. Hij verkocht al zijn panden en stopte het vermogen in aandelen van de Russische spoorwegen. Een groeibriljant: zo'n groot land openleggen met spoorwegen, dat zou als vanzelf geweldige rendementen opleveren. Inderdaad. Maar niet voor hem. Het eerste wat Lenin deed na zijn geslaagde revolutie van 1917, was het nationaliseren van de spoorwegen. "Ik heb ze nog", zegt Jansen opgewekt. Dat willen we wel zien, echte aandelen. "Kom maar mee naar boven. Ik heb de zolder ermee behangen".

Metz op de beurs  

leegland 2

Vandaag rook ik het voor het eerst dit jaar: het onmiskenbare vleugje voorjaar dat door de lucht zweeft. Boven en door de zware geur van de rottende hopen riet en moeizaam verdwijnende plassen smeltwater, kringelt de zwakke, lichte geur van een ontwakende natuur. We zien nog niks,geen weidevogel behalve ganzen en meeuwen, geen bloem behalve een hardnekkig madeliefje. De zoete ondefinieerbare geur van verwachting, is onmiskenbaar. Bijke voelt het ook en raust door de struiken en hapt in de lucht. Ik kuier bedaard, wandelstok zwierig in de hand, het voorjaar tegemoet.

freek