Petite histoire

Metz heeft gelijk: wij hebben het gemakkelijk in ons dorp in vergelijking met zijn wachtwijk.
' Niks geen gedoe met namen en etiketten... .'
Klopt, zelfs een Sinterklaas heeft het moeilijk bij Metz thuis. Zo stond in de jaren negentig van de vorige eeuw, aan de rand van Metz z' n wijk een Sinterklaas te wachten op het dak van een flat van negen hoog. Hij stond verscholen achter de liftkoker en hield als een dame z'n onderkleed naar beneden, omdat er een fikse noordwestenwind over het IJ blies. De hoogwerker van SAAN uit Diemen kwam drie kwartier te laat en het bakje aan uitgeschoven telescooparm haalde net de dakrand en bewoog, onder invloed van de frisse bries, met een amplitude van dertig centimeter heen en weer. Toen Sinterklaas langzaam afdaalde naar het verzamelde volk, trilde hij over z'n hele lijf vanwege de spanning, opgelopen tijdens de overstap van dak naar bak. Eenmaal op het grasveld voor de school ging Sinterklaas, omstuwd door kinderen en 'video-ende' ouders minzaam wuivend richting schoolingang. Halverwege werd hij door een kinderhand op zijn dij getikt. Een Marokkaanse kleuter kijkt hem met de mooiste ogen van de wereld aan en zegt: 'Sinterklaas, heeft poep aan de schoen... .' Hij had inderdaad een plakkaat van een reuzenbouvier onder zijn schoenen. Schrapend en wuivend is hij de school binnengegaan.


freek