Dertig jaar geleden stapte ik op het Weteringcircuit op lijn 10, richting het oosten. Twee weekendtassen met kleren en boeken had ik mee; het eindpunt was mijn bestemming. Met groot verdriet had ik zojuist, samen met twee vrienden, de illegaal ondergehuurde woning in de Frans van Mierisstraat moeten verlaten maar dankzij een speciale studentenregeling konden wij terecht in een woning die het Centraal Bureau Herhuisvesting aan de straatstenen niet kwijt kon. "Driehoog op het Sumatraplantsoen 54 gaan we wonen. Gewoon blijven zitten tot het eindpunt", had mijn lotgenoot me geschreven op een ansichtkaart.
De rit voerde ver. De Amstel over, de Weesperstraat gekruist, helemaal tot de kazerne aan de Sarphatistraat. Dan naar het Koloniaal Instituut voor de Tropen, wauw, mooi gebouw, verder oostwaarts lijkt niet mogelijk, maar als je blijft zitten rijdt de tram toch nog door. Langs de kop van de Dappermarkt onder een spoorlijn door. Spoorlijn? Waar zijn we intussen? Dan naar een plein met een badhuis en daarna - houdt dit ooit op? - de stad uit, randje buitenwijk. De tram buigt nu af, duikt een woningblok binnen, Soerabajastraat lees ik op de bordjes, en keert weerom naar de Molukkenstraat. Stil staat-ie. Einde van de reis. Alle loosers uitstappen.
De woning was inderdaad een verwaarloosde zooi maar wel een echt huis. En de buren waren anders dan we gewend waren in de Frans van Mierisstraat. Geen beeldhouwers en wetenschappers maar inbrekers en Turkse arbeiders. Volgende week gaan we bij ze op bezoek.
De rit voerde ver. De Amstel over, de Weesperstraat gekruist, helemaal tot de kazerne aan de Sarphatistraat. Dan naar het Koloniaal Instituut voor de Tropen, wauw, mooi gebouw, verder oostwaarts lijkt niet mogelijk, maar als je blijft zitten rijdt de tram toch nog door. Langs de kop van de Dappermarkt onder een spoorlijn door. Spoorlijn? Waar zijn we intussen? Dan naar een plein met een badhuis en daarna - houdt dit ooit op? - de stad uit, randje buitenwijk. De tram buigt nu af, duikt een woningblok binnen, Soerabajastraat lees ik op de bordjes, en keert weerom naar de Molukkenstraat. Stil staat-ie. Einde van de reis. Alle loosers uitstappen.
De woning was inderdaad een verwaarloosde zooi maar wel een echt huis. En de buren waren anders dan we gewend waren in de Frans van Mierisstraat. Geen beeldhouwers en wetenschappers maar inbrekers en Turkse arbeiders. Volgende week gaan we bij ze op bezoek.
Metz in de buurt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten