Geld is niet het hoofdprobleem van buurvrouw De Vries. Af en toe manoeuvreert ze langs het randje maar schulden maken doet ze niet. Ook de bij politici populaire voedselbank laat ze links liggen. Prijsbewust slaat ze haar groente en fruit in op de markt en bij de goedkope winkels. Het geld gaat op aan de vele extra kosten die ze moet maken en die niet, of ten dele, door de verzekering vergoed worden: sommige medicijnen en diëten, hondenvoer en andere kosten van de hond, vervoerskosten, eigen bijdragen, energiekosten, therapieën, handige apparaten voor reumapatiënten. Voor een belangrijk deel kan ze deze uitgaven weer verhalen op de bijzonder bijstand. Ook een nieuwe wasmachine is door de Sociale Dienst vergoed. In een speciale schoenendoos bewaart mevrouw De Vries alle bonnetjes. Zonder bonnetjes geen bijstand, zo heeft mevrouw Pietersen van de Sociale Dienst haar op het hart gedrukt. En van alle bonnetjes kopieën maken, natuurlijk. Ook van het bonnetje van het maken van kopieën, moppert de buurvrouw dan. Tussen het mopperen door moet ze van het hart dat mevrouw Pietersen van de Sociale Dienst haar vaak helpt. Maar ook daar moeten frisse winden waaien!
December 2003, mevrouw De Vries is dan 71 jaar, schrijft de Sociale Dienst (de afdeling communicatie om precies te zijn - oppassen dus), dat haar uitkering vanaf 1 januari 2004 automatisch onder de Wet werk en bijstand (WWB) komt te vallen. “Werk dat u aankunt moet u aannemen. Lukt het niet om werk te vinden, dan helpt de gemeente daarbij (..) Als u momenteel niet hoeft te solliciteren (bijvoorbeeld omdat u jonge kinderen heeft of ouder bent dan 57,5 jaar), dan wordt dit in 2004 opnieuw beoordeeld. U krijgt hier een persoonlijk gesprek over.”
Gelukkig voor mevrouw De Vries kwam mevrouw Pietersen langs. Die zou toch al langs komen en hield de buurvrouw ook ditmaal kundig uit de frisse wind.
Metz de mantelzorger
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten