Lodewijk Asscher foetert op welzijnsorganisaties en zorgverleners en roept dat alles anders moet. Tot nu toe modderde iedereen maar wat aan maar gelukkig, de wethouder doorziet het spel der bureaucraten, en grijpt in. Zachte heelmeesters, u weet wel, en het moet afgelopen zijn met de welzijnsindustrie. Met grote woorden die verder niks betekenen (opvoedplicht) wordt de schijn gewekt dat wij hier met daadkracht van doen hebben. Ook wordt het bij Amsterdamse PvdA-wethouders favoriete instrument van het korten op de uitkering van stal gehaald. Jaap van der Aa, Rob Oudkerk, Ahmed Aboutaleb, Lodewijk Asscher, je kan ze midden in de nacht wakker maken met de vraag wat nu te doen? en ze roepen "Korten op de uitkering". En als ze nu eens geen uitkering hebben? "Nog meer korten". Nimmer - wedden om mijn uitkering? - is er één gulden of euro gekort op één uitkering van één inwoner van Amsterdam op basis van dit soort bestuurdersbluf.
Ik dwaal af. Opvoedplicht voor ouders van kinderen die boerderijlessen verknallen, wat is daar mis mee?
Op de katholieke dorpsschool waar ik ooit leerde staartdelen, zaten ook van die kinderen. Totaal onopgevoed. Aso's. Kampers. Ze verknalden niet alleen de boerderijles (die we overigens niet hadden omdat de helft van de klas van een boerderij kwam), nee, álle lessen gingen eraan. Als het de bovenmeester te gortig werd (de grens lag bij het met kracht en precisie gooien van laarzen naar meester Smolders van de derde klas, een vaardigheid die ze uitstekend beheersten), werd er niet gestopt met lesgeven, werd er niet gemopperd bij de wethouder, nee, dan werden deze kinderen van school gestuurd. Naar huis. En dan moesten de ouders bij de bovenmeester komen, en bij de pastoor, waarmee er weer drie maanden rust was, hard nodig om de techniek van het staartdelen te onderwijzen. De fout zit hem dus bij het stopzetten van de boerderijlessen en vervolgens allemaal in koor "erg he?" gaan roepen bij de wethouder die "erg he?" echoot plus dat het nu maar eens afgelopen moet zijn.
En die rolstoelverzamelende vrijwilliger dan? Die door een welzijnsorganisatie van zijn vrijwilligers wordt beroofd? Een schot in eigen voet. Wanneer de overheid welzijnsorganisaties beloont en afrekent op basis van het aantal succesvolle trajecten, creëer je premiejagers. De wethouder dwingt organisaties eerst op zoek te gaan naar succesvolle vrijwilligers en verwijt ze vervolgens dat ze op zoek gaan naar succesvolle vrijwilligers.
Metz leest de krant
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten