Toen mijn tante Maaike dood was, plaatsten mijn ouders een advertentie in Het Parool, omdat tante Maaike in het Amsterdam van de oud-AJC en van de scheepsbouw nogal wat naamsbekendheid had. Obligaat verschenen onder de advertentie de namen van de laatste familieleden. Tante Dien ontbrak en daar had tante Maaike toch mooi veertig jaar mee samengewoond. Ze deelden weliswaar niet het bed, maar wel de etage. Toen ik bij mijn ouders verhaal kwam halen, was het leed al geschied. Tante Dien was boos en ontroostbaar. Nadat eerst haar familie was uitgemoord, werd ze nu door burgerlijk onfatsoen van mijn ouders gepasseerd in de overlijdensadvertentie van tante Maaike, haar hartsvriendin. Mijn ouders waren bang, dat daar praatjes van zouden komen, als tante Dien in het rijtje nabestaanden zou staan. In mijn toespraak bij de crematie probeerde ik één en ander nog recht te breien, maar tante Dien bleef onverzettelijk boos, ook op mij en ze wilde geen contact meer. Later zag ik haar nog een keer als een broos oud vrouwtje schuifelen op de Albert Cuypmarkt, een beetje weirdo. Ik wilde haar niet aanspreken, maar toen ik later weer eens bij haar op bezoek wilde gaan, was haar naamplaatje van de deur geschroefd.
freek
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten