Afscheid

Vannacht heb ik definitief afscheid genomen. Ik weet niet waar van: van het werk van de omgeving, van de familie, van het leven? Het werd er niet bij gezegd. Feit was, dat iedereen die ik kende mijn afscheid kwam delen. Ze stonden in een lange rij te wachten op hun deelnemingsbeurt. Dat gebeurde steeds op dezelfde manier. Alle cliché's kwamen langs: men legde de kin op mijn schouder en ik wreef de persoon op de rug (hetgeen heden ten dage in de mode is) en sprak 'Ik zal je missen'. 'Ik jou ook', was dan het antwoord.
Het afscheid had de melancholie van iets onherroepelijks. Het was wel een prettig afscheid.


freek