Om de jeuk die ik krijg van campagne voerende politici te bestrijden - en omdat ik niet weet op welke partij ik moet stemmen op 22 november - kan elke lijsttrekker vanaf heden minimaal één dag op mijn onvoorwaardelijke steun rekenen. Nou ja, bijna elke lijsttrekker dan. Zo speel ik vandaag met mijzelf dat ik een heuse fan ben van Alexander Pechtold. Ergernissen en aanvallen van cynisme druk ik de kop in, ik doe mijn uiterste best hem geweldig te vinden, een leider, wat zeg ik, DE leider die ons land nodig heeft. En verdomd, gaandeweg de dag begin ik hem en D66 beter te proeven en te pruimen. Ik handhaaf hem voorlopig op mijn lijstje. Morgen is Femke Halsema aan de beurt. Morgen mag ik mij dus niet meer storen aan dat moraliserende toontje en die zuchtstem. Zo loop ik alle lijsttrekkers van stemwaardige partijen af. Ik toets ze als het ware door ze serieus te nemen, door hun woorden te geloven. Ben benieuwd wie er de komende weken afvallen.
Deze methode heb ik eerder met succes uitgeprobeerd bij de voetbalwedstrijd Zwitserland - Slovenië. In de rust van die wedstrijd merkte ik dat er niks aanvond, beide ploegen me niet konden boeien en ik naar huis wilde. Mijn kompaan raadde me aan partij te kiezen en niet zo'n beetje ook. De tweede helft zette ik een fanatieke aanhanger van Zwitserland neer (of was het Slovenië?) en prompt was het leuk geworden. Ik won of ik verloor, het was allemaal net echt. Heerlijk.
Metz kiest partij
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten