Dagboek uit een wachtwijk (19) - tweede kopje gratis

...(klik op de illustratie voor grote beeld)...

Als ik Het Parool mag geloven ben ik niet de enige buurtbewoner die een wegtrekker krijgt van de pedante stijl, de bolle taal en de praktische niksigheid van het moderne welzijnswerk in mijn Vogelaarwijk. De firma Civic Zeeburg, een nom de plume van het adviesbureau B&A-groep, krijgt dit jaar 6 miljoen euro om de mensen tot elkaar en verder te brengen. In plaats van nuttige, of op zijn minst aangename activiteiten te organiseren voor kinderen, tieners, jongeren en volwassenen, is Civic Zeeburg nu al drie maanden doende mijn buurvrouw en mij op te voeden waarbij de hand op de knip blijft want van verwennerij worden de mensen niet beter. Als een mengeling van Meindert het Paard (altijd op de bres voor de nooddruftige dieren) en Majoor Bosshardt, spreken de strenge dames van Civic de arme sloebers in de Vogelaarwijk toe. Zodat ze sterker worden. Zodat ze hét (wat eigenlijk?) zelf kunnen doen.
Dames van goede komaf hebben een onweerstaanbare drang om zich te ontfermen over zieltjes van mindere komaf. In de jaren tachtig van de vorige eeuw hadden de Rode Vrouwen van de PvdA zich al opgeworpen als beschermvrouwen van de Marokkaanse en Turkse vrouwen in de Indische Buurt. In het 'vrouwenhuisje' aan de Madurastraat organiseerde deze PvdA-sekte cursussen en naailessen voor buitenlandse vrouwen. Dat ging goed tót de Turkse en Marokkaanse vrouwen iets anders wilden. Voorlichting en discussies over gezondheidszorg, over onderwijs, over opvoeding en weet-ik-wat-meer. De rood aangelopen hofdames stonden dat niet toe, waarop de Turkse en Marokkaanse vrouwen het pand bezetten en zich "Onze Trots" noemden. "Onze Trots" werd daarop meegenomen in het reguliere welzijnswerk en het centrum verhuisde naar een nieuw onderkomen. Waarom vertel ik deze petite histoire? Omdat momenteel diezelfde groep Marokkaanse en Turkse vrouwen door de opvolgsters van de Rode Vrouwen worden beschouwd als stakkers die sterker moeten worden gemaakt. Zolang de stakkers geen sponsors hadden gevonden voor een filmsessie plus discussie op 8 maart, bleef de geldkraan van Civic dicht. Om opvoedkundige redenen.

Samen met de vrouwen van "Onze Trots" en de buurvrouw, ben ik door de opvoeddames nu dus van normale burger (buurman, bewoner, passant, zeurkous zo u wilt) omgedoopt tot een producent van mijn eigen project. Maar degenen die dat doen, dat omdopen van anderen bedoel ik, hoe moet ik die dan noemen? Moet ik vaststellen dat zij een project produceren waar inwoners van de Indische Buurt in figureren? Is een bewoner van een Vogelaarwijk anders? "Welnee", zegt mijn moeder op zulke momenten: "we hebben toch allemaal een velletje over onze neus."
Om het verhaal rond te maken: er is genoeg geld. Dit jaar krijgt minister Vogelaar er 125 miljoen euro bij voor haar wijken, dat is ongeveer 3 miljoen extra voor de Indische Buurt. Niet dat ik ervoor pleit om alle koffie gratis te maken. Er is niks mis met een kwartje voor de koffie. Maar dat tweede kopje gratis moet nu lukken.

Metz leest de krant