4 mei

Gisteren was het 4 mei, de dag van de avond waarop ik als schoolkind, met alle andere kinderen van mijn dorp een erehaag vormde voor de woordenloze stoet, die op weg ging naar het oorlogsmonumentje in ons dorp. Ik weet nog de paniek die toesloeg als je geïnfecteerd werd door het zenuwachtige lachen van je buurman. Met een rood hoofd stond je je lach te verbijten, terwijl de grote mensen langstrokken. Schande!!
Je wist wel dat je voor een ernstige zaak stond. De vader van Wiesje bij jou uit de klas was immers, als goede politieman, doodgeschoten en er was een weg naar genoemd en X die een klas lager zat dan jij op de openbare school, was het kind van een Duitse soldaat, maar hij mocht wel in de ererij staan.
En toch kon je je lachen niet inhouden die avond net als veel meer zenuwachtige kinderen op dat moment, zodat de dodenherdenkingsstoet langs een rij verlegen, roodaangelopen,schaamtevolle, maar verholen proestend lachende kinderen trok.

freek