Alleen

Ik zag een stukje van Help Haïti en ik dacht aan Patrick, een Haïtiaans jongetje, dat tijden geleden soms bij ons logeerde vanwege moeilijke thuisomstandigheden. Later ging hij naar het Burgerweeshuis, achter het Olympisch Stadion. En toen dacht ik aan Frieda, die daar ook woonde. En als ik aan Frieda denk, denk ik aan de gebeurtenis die voor mij een metafoor is voor eenzaamheid.
Ik was in die tijd onderwijzer aan een lomschool en deed met mijn groep mee aan de avondvierdaagse. Elke avond verzamelden wij ons bij de reclamezuil voor de Nieuwe RAI en lieten daarna een spoor van geknakt fluitekruid achter in de bermen langs de Amstel e.o.
De laatste avond werden mijn leerlingen met bloemen onthaald en meegenomen door ouder(s) of anderszins.
Frieda was vergeten, er was niemand van de groepsleiding. Omdat het al schemerde, bracht ik haar naar 'huis' in mijn Lelijke Eend bestel (tijdsbeeld). Het Burgerweeshuis was donker; er brandde spaarzaam nachtverlichting. Frieda liep met mij op de deur af en drukte op de bel. De deur werd zoemend electrisch geopend. Frieda liep zonder om te kijken door de schemerige gang en verdween, richting haar leefgroep.

freek