"In zijn wekelijkse weblog gaat Jim Schuyt, voorzitter directie Onrust & Alliantie, in op zaken die hem raken, op gebeurtenissen die in het nieuws zijn of in het nieuws zullen komen, op wonen en woonbeleving en de menselijke maat."
Acht weken hadden Onrust & Alliantie nodig om de portiekdeur van buurvrouw De Vries twee meter te verplaatsen. Die zijn nu om. Rest een open huishouding met een stapeltje oud glaswol in de hoek, dagelijks een natte krant in een onbereikbare brievenbus en een hink-stap-sprong-circuit voor de buurvrouwen om hun huis te betreden of te verlaten. Vanaf morgen voor de negende week in dit theater.
Dat roept de vraag op waarom een volwassen woningbouwvereniging er niet in slaagt een relatief eenvoudige ingreep als het verschuiven van een voordeur met brievenbussen, te realiseren binnen één pakweg twéé weken?
Antwoord: omdat de woningbouwvereniging aannemers selecteert op timmerkunde en prijs. Het beperken van de overlast voor buurvrouw De Vries speelt geen rol in de aanbesteding. En zo kan een klus waar netto 40 tot 60 manuren werk in zit (tot nu toe komen ééns per week twee mensen tussen 8 en 11 lawaai maken, verder heerst er een angstwekkende stilte) uitgroeien tot een bouwput die over meerdere seizoenen wordt uitgesmeerd. Wanneer ik mijzelf verplaats in de huid van aannemer Onrust, zou ik net zo handelen: "Ze willen het goedkoop, ze krijgen het goedkoop. Dus neem ik aaaaaaaaaaaaaalllllle tijd."
De buurvrouw, gepokt en gemazeld door allerwege maltraiterende instellingen, kijkt er niet meer van op. Ze sluit zich op in haar etagewoning. Haar scootmobiel wacht onder een laagje stof betere tijden af.
Metz de mantelzorger
Acht weken hadden Onrust & Alliantie nodig om de portiekdeur van buurvrouw De Vries twee meter te verplaatsen. Die zijn nu om. Rest een open huishouding met een stapeltje oud glaswol in de hoek, dagelijks een natte krant in een onbereikbare brievenbus en een hink-stap-sprong-circuit voor de buurvrouwen om hun huis te betreden of te verlaten. Vanaf morgen voor de negende week in dit theater.
Dat roept de vraag op waarom een volwassen woningbouwvereniging er niet in slaagt een relatief eenvoudige ingreep als het verschuiven van een voordeur met brievenbussen, te realiseren binnen één pakweg twéé weken?
Antwoord: omdat de woningbouwvereniging aannemers selecteert op timmerkunde en prijs. Het beperken van de overlast voor buurvrouw De Vries speelt geen rol in de aanbesteding. En zo kan een klus waar netto 40 tot 60 manuren werk in zit (tot nu toe komen ééns per week twee mensen tussen 8 en 11 lawaai maken, verder heerst er een angstwekkende stilte) uitgroeien tot een bouwput die over meerdere seizoenen wordt uitgesmeerd. Wanneer ik mijzelf verplaats in de huid van aannemer Onrust, zou ik net zo handelen: "Ze willen het goedkoop, ze krijgen het goedkoop. Dus neem ik aaaaaaaaaaaaaalllllle tijd."
De buurvrouw, gepokt en gemazeld door allerwege maltraiterende instellingen, kijkt er niet meer van op. Ze sluit zich op in haar etagewoning. Haar scootmobiel wacht onder een laagje stof betere tijden af.
Metz de mantelzorger
