"In zijn wekelijkse weblog gaat Jim Schuyt, voorzitter directie Onrust & Alliantie, in op zaken die hem raken, op gebeurtenissen die in het nieuws zijn of in het nieuws zullen komen, op wonen en woonbeleving en de menselijke maat."
Week tien van de verplaatsing van de portiekdeur van buurvrouw De Vries is twee dagen op streek en tsjonge jonge, wat is er weer veel gebeurd. Maandagochtend negen uur belde een manager van Onrust & Alliantie om uit te leggen (als iemand iets gaat uitleggen, en het is geen leraar in een klaslokaal, dan is het steevast mis. De uitlegger heeft gefaald en probeert nu quasi, via niet terzake doende anekdotiek, te verklaren waarom het afgesproken taakje niet is volbracht. Hij moet natuurlijk zeggen: sorry, ik heb me verslapen / ik ben het vergeten / ik vond het bij nader aanzien niet belangrijk genoeg, maar dat zegt-ie niet. Zo is-ie niet opgevoed. Dus gaat hij zweven in rationalisaties over het randgebeuren) waarom de klus niet binnen acht weken geklaard was. De aannemer dit en dat, de brievenbussen zus en zo en zijn collega met ouderschapsverlof. Maar nu, zo beloofde de manager zonder ouderschapsverlof, was het glashelder dat deze week, ja DEZE WEEK nog, alles zal worden afgerond.
En verdomd, dinsdag verscheen de aannemer, verwijderde de uitbouw, zaagde het bord met brievenbussen en bellen op maat, hing het provisorisch in het nieuwe kozijn en plaatste de nieuwe voordeur die al weken op zijn kantje lag te popelen in de hal.
Ik was net begonnen aan een dankrijm voor Onrust & Alliantie toen de buurvrouw belde. Niet buurvrouw De Vries maar haar 83-jarige buurvrouw die een gekneusde rib had overgehouden aan een valpartij in het portiek. De deur kan niet meer dicht. Er zit geen slot in en hoe moet dat nu vannacht.
Gewapend met de Agfa Clack ging ik even kijken en inderdaad. Onrust & Alliantie zijn er de afgelopen tien weken lang niet in geslaagd de nieuwe deur van een slot te voorzien. Zodat hij vannacht wagenwijd open staat. "Ik vind dat niet prettig" zegt de buurvrouw van 83.
Metz de mantelzorger
Week tien van de verplaatsing van de portiekdeur van buurvrouw De Vries is twee dagen op streek en tsjonge jonge, wat is er weer veel gebeurd. Maandagochtend negen uur belde een manager van Onrust & Alliantie om uit te leggen (als iemand iets gaat uitleggen, en het is geen leraar in een klaslokaal, dan is het steevast mis. De uitlegger heeft gefaald en probeert nu quasi, via niet terzake doende anekdotiek, te verklaren waarom het afgesproken taakje niet is volbracht. Hij moet natuurlijk zeggen: sorry, ik heb me verslapen / ik ben het vergeten / ik vond het bij nader aanzien niet belangrijk genoeg, maar dat zegt-ie niet. Zo is-ie niet opgevoed. Dus gaat hij zweven in rationalisaties over het randgebeuren) waarom de klus niet binnen acht weken geklaard was. De aannemer dit en dat, de brievenbussen zus en zo en zijn collega met ouderschapsverlof. Maar nu, zo beloofde de manager zonder ouderschapsverlof, was het glashelder dat deze week, ja DEZE WEEK nog, alles zal worden afgerond.
En verdomd, dinsdag verscheen de aannemer, verwijderde de uitbouw, zaagde het bord met brievenbussen en bellen op maat, hing het provisorisch in het nieuwe kozijn en plaatste de nieuwe voordeur die al weken op zijn kantje lag te popelen in de hal.
Ik was net begonnen aan een dankrijm voor Onrust & Alliantie toen de buurvrouw belde. Niet buurvrouw De Vries maar haar 83-jarige buurvrouw die een gekneusde rib had overgehouden aan een valpartij in het portiek. De deur kan niet meer dicht. Er zit geen slot in en hoe moet dat nu vannacht.
Gewapend met de Agfa Clack ging ik even kijken en inderdaad. Onrust & Alliantie zijn er de afgelopen tien weken lang niet in geslaagd de nieuwe deur van een slot te voorzien. Zodat hij vannacht wagenwijd open staat. "Ik vind dat niet prettig" zegt de buurvrouw van 83.
Metz de mantelzorger
