Als je van iemand mag zeggen dat hij een grote mond combineerde met een klein hartje, dan was het Laurens wel. Afgelopen donderdag bleek zijn hart behalve klein ook zwak. Reeds bij de eerste ontmoeting, ik meen in 1978 op een redactievergadering van het maandblad Student, keek ik met open mond naar zijn optreden: hier was een echte opschepper aan het werk, wars van zelfkritiek, vol van poch, maar toch was het godsonmogelijk om boos op hem te worden. Want du moment dat je enige twijfel aan zijn woorden wilde uiten, enig begin van ergernis voelde opwellen, dan omwikkelde dat grote gulle lijf je met warmte, met maatjesgevoel, met herinneringen aan gezamenlijke avonturen die hem in een enorme hinnikgiechel deden uitbarsten die geen twijfel toeliet en geen ergernis accepteerde. Zoals de herinnering aan een nachtelijk bezoek aan Hansje Brinkers, waar we als gevolg van zijn gebral werden lastig gevallen door een Engelse messentrekker, die ik met veel gelul tot vriendschap maande terwijl Laurens persisteerde in laster, zodat de messentrekker voortdurend bleef schakelen tussen agressie en begrip. Ik verdenk hem ervan het op de spits te hebben gedreven omdat het achterafverhaal daar beter van werd.
Kameraadschap was zijn grote kwaliteit. Vooral de kameraadschap in verzet tegen de heersende machten, smaakte hem goed. Op PvdA-vergaderingen, het maakte eigenlijk niet uit waar het over ging, was hij graag stout en in dat verband hebben we ons meerdere malen met een kinderlijk genoegen geroerd. De PvdA-afdelingsvergadering bij het afscheid van Rob Oudkerk staat me het meest helder bij. Laurens was duidelijk: die man deugde niet; die man moest weg. Als lid van het afdelingsbestuur hoorde hij zich op de vlakte te houden, maar ja, de vlakte, dat was niet zijn biotoop. Dus eindigde de avond met Laurens en enkele companen in verzet op de achterste bankjes en enig journaille daar omheen.
Behalve van aandacht hield Laurens van spelletjes. Dat bleek al in Hansje Brinkers maar ook de avondjes Risk met hem waren legendarisch. Geen enkele, ik herhaal: geen enkele afspraak kwam hij na. Diep in de nacht verraadde hij je, kwam plotsklaps toch met die aanval op Afrika, maar dit verraad ging gepaard met zo'n aplomb, zo'n dikke lach en het ontkurken van nog zo'n fles, dat je wel moest buigen. En goed vinden. En het was ook goed.
Alleen zo verrotte kort.
Metz herdenkt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten