De flapdrol en de aangevallen kat

“De leugen regeert” kan de naam veranderen in “De pers agiteert”. Sleutel voor het mislukken van het televisieprogramma schuilt in het onvermogen van de wisselende tweetallen die als jury optreden, om zich NIET als aangevallen katten te gedragen zodra een gedupeerde zich meldt. Keer op keer blijken de jurerende journalisten snel gekwetst door kritiek; permanent zijn ze verzadigd van begrip voor wangedrag. Als de rechterlijke macht in Nederland met evenveel betrokkenheid en empathie zou oordelen over criminelen, als de jury bij “De leugen regeert” over brokkenmakende journalisten, dan werden alle veroordeelde kinderverkrachters terstond vrijgelaten met het oog op hun ongelukkige jeugd.

“U bent niet handig”.
“U bent sloom”.
“U bent dom”.
Dat zijn de teksten die Harm Taselaar en Cisca Dresselhuys afgelopen vrijdag toevoegden aan een aannemer die volkomen ten onrechte (daar was iedereen het wél over eens) door een Brabantse krant als halve fraudeur was weggezet. Taselaar (hoofdredacteur RTL Nieuws) en Dresselhuys (idem van Opzij) durfden dergelijke woorden niet uit te spreken tegen de moeder van het slachtoffer van de Schiedammer parkmoord. Naar aanleiding van al het recente sappige non-nieuws over de moord op het meisje uit Tweede Exloërmond, poogde deze moeder als ervaringsdeskundige te duiden wat het is voor haar, moeder van een eerder slachtoffer, zich vereenzelvigend met de moeder van dit actuele slachtoffer, maar ook voor kennissen, familie, toen, hier, nu, en heel veel mensen verderop die er niks directs mee te maken hebben, 'de maatschappij' noemde ze het, wat het dus is om zes keer per uur op de radio allerlei vreselijke details over de toedracht van de moord aan te moeten horen. Zij bedoelde Radio 1, dé informatieve radiozender van Nederland. De enige zelfs. De jury ruikt bloed. We zullen die eenvoudige mevrouw eens uitleggen hoe de journalistieke werkelijkheid in elkaar zit. Want ze begrijpt het niet. Geeft niet. Nemen we haar niet kwalijk. Kan ze niet weten.
“Ja”, zegt meester Harm, “dat is bij een bepááld radioprogramma”.
“Kijk”, zo legt juf Cisca geduldig uit, “dat komt omdat ze het steeds her-ha-len”.

Dankzij de aanwezige meneer van Slachtofferhulp was kort daarvoor wel iets van een discussie ontstaan.
“Waarom al die sensationele details over het land verspreiden?”, vraagt de meneer.
- Die heeft de politie meegedeeld op een persconferentie, zegt Cisca Dresselhuys.
“Maar de media kiezen toch zelf wat ze daar vervolgens mee doen? Zij kunnen die sensatie toch achterwege laten?“, probeert de meneer van Slachtofferhulp.
- Ik weet waarom ze dat doen, doceert juf Cisca verder. Ik heb dat eens onderzocht. Ze doen dat om onlusten en roddels in het dorp te voorkomen! Dan is er één verhaal.
“Dat is nuttig voor het dorp; maak het dan dáár bekend,” oppert de meneer van Slachtofferhulp. “Ik woon aan de andere kant van Nederland. Waarom moet ík dat alsmaar horen?”
- Omdat mensen nu eenmaal de akelige gewoonte hebben veel interesse te tonen in andermans narigheid, legt de juf uit, niet te beroerd om over te schakelen op argument 2 wanneer argument 1 niet werkt. De jury ontpopt zich nu volledig als rechtprater van scheefschrijvers. Waarop de moeder van het slachtoffer dus vroeg waarom dat zes keer per uur moest.
“Dat komt omdat ze het steeds her-ha-len”.

Eén conclusie slechts: wie bij Cisca Dresselhuys een voldoende scoort op welke meetlat dan ook, is een flapdrol.

Metz kijkt televisie