Bijsmaak

...Het Parool, gisteren...

...de Volkskrant vanmorgen...

Wanneer de man die naar het zich laat aanzien onlangs zijn vrouw doodde, nu eens magazijnchef was geweest, of belastinginspecteur, of visverkoper op de markt, zouden de dagbladen dan ook 's mans (neven)functie zo nadrukkelijk vermelden? Nee. Dat zou er dan niet toe doen.
Doet het er nu wél toe dat hij in de stadsdeelraad Zeeburg heeft gezeten? Is er een relatie tussen de gewelddadige dood van zijn vrouw en de lokale politiek? Nee, die relatie is in geen velden of wegen te bekennen. Maar waarom leggen de kranten, en ook alle andere media, van AT5 tot buurtwebsite, dan een link tussen zijn actieve betrokkenheid bij de lokale politiek en het drama in zijn gezin? Omdat hij een bekende Nederlander op buurtniveau was? Nee, dat ook al niet. Dus nogmaals: vanwaar toch die band tussen politiek en doodslag?
Een gokje: omdat het kale nieuws er sappiger van wordt. Omdat kranten en ook de lezers van kranten, dat lekker vinden. Het suggereert een dieper niveau van leed. Het tilt het drama op een quasi publiek politiek podium. Het fit beter bij de schema's van de verslavende real life soaps. Het tovert de complexe werkelijke werkelijkheid om tot een virtuele werkelijkheid waar hartstocht en verdriet beter gedijen dan kennis en inzicht.
Ik vrees dat de waxinelichtjes alweer in ruime hoeveelheden worden ingeslagen, dat kerkzalen vol stromen met geschokte buurtbewoners, toegesproken door geslagen gezagsdragers, gadegeslagen door nijvere journalisten die noteren dat de lokale gemeenschap diep geraakt is.
Lekker. Nieuws met een bijsmaak. Bah.

Metz leest de krant