Congres

Al jarenlang bezoek ik ongeveer één keer per maand een symposium, congres danwel conferentie. Dat is tegenwoordig geen plezier meer. Los van de lauwe witte wijn en de snotterige hapjes, zijn organisatoren van dergelijke bijeenkomsten namelijk als de dood dat de bezoekers zich niet vermaken. In plaats van een professor tweeëneenhalfuur ongestoord zijn boeiende verhaal te laten vertellen, wordt vandaag de dag elk steekhoudend betoog na zes minuten afgebroken omdat er een muzikaal intermezzo is, een gezamenlijke dans moet worden gehuppeld of een lied gezongen.
Mijn min drie van 2006 (toch nog een lijstje!) ziet er als volgt uit:
Op drie: een landelijk symposium over veiligheid te Zwolle waar dwars door de geleerde spreker heen, een malloot met een petje op door de zaal begint te schreeuwen. Een acteur! Leuk! Daar voegde zich nog een actrice met een accordeon bij! Het werd een heuse minimusical.
Op twee: een bijeenkomst over sport in Amsterdam. Ik sta te wachten op iemand die wat te melden heeft, verschijnt er een strenge sportjuf op een podium die ons tien minuten voorgaat in een okidoki-oefening, iets Japans met armen wijd en springen. Dat zou goed zijn voor de geestelijke constitutie. Ik wil op zo'n moment niet de enige zijn die niet meespringt. Bovendien: niemand ziet het. Een beetje ingehouden meespringen is trouwens heel lastig in de uitvoering en maakt het beeld - mocht iemand het onverhoopt toch zien, zo bedenk ik me achteraf - er alleen maar krampachtiger van.
Op één: een samenwerkingsbijeenkomst tussen twee Amsterdamse diensten, gewoon in een kantoorzaal dus ik was nergens op bedacht en had op de eerste rij plaats genomen naast een wat vette, pukkelige man. "Ga nu allemaal rechtop staan en draai je een kwartslag naar links. Goed zo!", kraait de ingehuurde fratsenmaker (wat dat wel niet kost! heeft de Rekenkamer daar al onderzoek naar gedaan?) . "Zet nu je handen in de nek en schouders van de buurman en ga die eens rustig masseren. Goed zo ja, lekker, voel dat er iemand is die om jou geeft en laat voelen dat je er bent voor mekaar."
Na afloop kwam ik in de gang een bekende tegen. Nee, hij had niet gemasseerd en wás niet gemasseerd want hij had zich een nieuwe gewoonte eigen gemaakt. Op de gang wachten tot de kop eraf is. De zaal pas betreden als de flauwekul voorbij is.

Metz bezoekt congres