Smeets

Smeets pakt de hele zomer de late avond.

Was het eerst de Tour de France waarop deze oude truienman zijn licht liet schijnen, nu is zijn empathisch stemgeluid weer uit Peking te horen. Ik word gek van die oude zak, betweter en therapeut derde klas. Die onderlinge één-tweetjes van verstandhouding met de gast, dat vermanen, die sukkelige filosofische opmerkingen van de koude grond. Maar vooral sla ik op tilt als de gevoelige Smeets een duit in een zakje doet: 'kan je huilen..., mag je huilen..., heb je gehuild...'

Mijn god, Smeets, ga janken in een hoekje en kom er nooit meer uit.


freek