Klanken

Uit het duister van de ochtend van Eerste Kerstdag wellen stralende koperklanken op. Een naamloos en onzichtbaar gezelschap muzikanten of engelen, heeft zich op een straathoek geposteerd en spelen de oude liederen: Nu zijt wellekome... .
Ik lig goddeloos in mijn bed en hoor de vertrouwde melodieën.
De tuba bromt een tegenklank, de bugels dragen sonoor de melodie en de trompet juicht daarboven uit.
Ik lig op mijn rug en luister ademloos.
Na twee liederen verdwijnt het gezelschap van de aardbodem, maar vrouw meent ze nog steeds, verderweg te horen en neuriet zachtjes mee. Ik hoor niks meer, maar vrouw bezweert mijn ongelijk. Om het zeker te weten gaat ze naar het raam en speurt scherp luisterend het ochtendduister af.
'Niks', zegt ze dan,'die liedjes zitten zeker in mijn hoofd.'

freek