Trainer

De trainer van mijn cluppie, laten we hem Jan noemen, leed aan voetbal. Dat zag je vooral na de wedstrijd. Alhoewel hij zijn gezicht altijd strak in de plooi hield en de wedstrijd in grote sterke mannentaal analyseerde voor persmannen en Barbara Barend, keek hij altijd wat weg van zijn publiek, alsof hij er eigenlijk niet wilde zijn. Jan kookte immers van woede, liep over van vreugde, jankte van verdriet en vloekte verongelijkt. Maar wel allemaal van binnen. Maar zoals elk rossig type (ik kan daar van meepraten) kleurden deze emoties zijn gezicht, bleek of rood. Eergisteren zei Jan dat hij er niet meer tegen kon en nam ontslag en meteen drie weken vakantie. Die gun ik hem van harte, maar ik hoop hem wel weer bij mijn club te zien.

freek