Weer

Wij van het platteland kankeren. We kankeren op het weer en vooral op de sneeuw die steeds weer valt. Met kerst was de sneeuw idyllisch, in januari verrassend licht, maar nu vervelend en hinderlijk. We klagen er dus over in het voorbijgaan: 'Die prakke mag van mij wel weg', want 'prakke' is het woord dat wij voor smurriesneeuw gebruiken en smurrie wordt die maagdelijke laag later op de dag, als het kwik boven nul is. En, verraderlijk, onder die sneeuw liggen nog vastgereden ijsklonten;wij noemen dat 'kwalsters' Intussen leggen de Eerste Hulpartsen van onze regionale ziekenhuizen, met de ogen dicht, gipsmanchetten aan om gebroken polsen.
Dus weg met die 'prakke' en opzouten die 'kwalsters.

freek