Als kind bezocht ik een zondagschool van de Doopsgezinde Broederschap. Mijn ouders, niet gelovig, vonden dat wel goed voor mijn opvoeding. Omstreeks deze tijd zongen wij het lied: 'Meimaand, meimaand, God geeft ons de meimaand.
Oh vergeet Zijn goedheid niet
Zing je lentelied ...'
Omdat in deze maand het landschap om mij heen zo fundamenteel veranderde, geloofde ik dat ook, dat van God. Magisch denken van een kind, maar niet zonder rede. Hoe kwam het anders dat de grauwe bermen, plotseling wit zagen van het fluitekruid, doorspikkeld met het diepe paars van de hondsdraf en het heldere paars van ereprijs. Hoe kon het dat de geelbruine winterweilanden, plotseling heldergroen werden, met groten plukken geel van paarden- en boterbloemen, met, alweer paarse, pinksterbloemen daartussen. Daar moest een sturende hand achter zitten vond ik als kind. Nu weet ik wel beter, maar het blijft elk jaar toch wel een wonder.
freek
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten