We zaten met z'n drieën, na afloop van de wedstrijd aan een tafeltje in het zogenaamde spelershome van het stadion. Gerrit, Foppe en ik. Jongens van weleer die in de begin jaren zestig, in hetzelfde jaar, op dezelfde school voor onderwijzer leerden. Foppe is van ons met stip de meest bekende Nederlander en moet veel handtekeningen plaatsen; zelfs bij volwassenen op de klep van hun pet.
Als jongens van vroeger bij elkaar zitten krijgen ze iets baldadigs. Zo voerden we het toneelstukje op om met z'n allen naar de kermis te gaan (die verderop loeide), 'even achter de meiden aan'. 'Jeltsje weet toch niet dat de wedstrijd zo vroeg is afgelopen', probeerden we Gerrit over te halen. Die speelde een zorgelijke rimpel mee. Foppe grijnsde en ik had het hoogste woord. Zo ging dat gisteravond, met ons zestigers. Brave mannen, die altijd rustig naar huis tuffen. Alleen Foppe moet eerst nog even naar Peking.
freek
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten