Wel Oranje

Ik zat gisteren strak 8.45 voor de buis. Biertje in de koelkast en één in het vriesvak voor de snelle trek. Oranjegekte is met mate aan mij besteed. De wedstrijd gaf aanleiding om nog een paar flesjes open te trekken, maar dat doen we niet. Het is tenslotte maandag. In het Jodelland zelf was het wel bal. Voorafgaand aan de wedstrijd, reed ik van A'dam terug naar de provincie en de zenders deden aan voorbeschouwing. Daartoe had men verschillende verslaggevers op HBO niveau en met een diploma van de School voor Journalistiek op zak, uitgezet op de plekken waar de fans in Bern zich bevinden: het plein met de schermen, het plein voor het stadion en de Oranjecamping.
En overal hoorde ik hetzelfde geluid, het unisono produceren van een dierlijke klank, die nog het meest leek op het geluid van een klaaglijke koe in de ochtendnevel bij een sloot, net voor het melken: 'Waaàhhh'
Het eenvoudig mee te zingen ólé, olé,oléolé, had nu plaats gemaakt voor het nog simpeler:
'Waaaàhh, waaaàhh'.
Onze verslaggevers kregen er geen genoeg van om dit geluid vol de ether in te krijgen en als het even stokte pookten de verslaggever het wel weer op.
Vraag: 'Waar beginnen jullie 's ochtend mee?
Antwoord: Bier!
Vraag: 'En waarmee eindigen jullie'
Antwoord: Acht pils!
Na dit diepte-interview mocht men dan graag weer zichzelf zijn:
Waaaàhh, waaaàhh, waaaàhh...


freek