De rug, de benen, de darmen, de schouders, eigenlijk doet niets het nog naar behoren bij buurvrouw De Vries. Opstaan, plassen, eten, zonder hulp van buiten lukt het niet meer. Ze wilde per se thuis blijven wonen, piekerde niet over verhuizen naar een verzorgings- of verpleeghuis en dus regelde haar dochter meer thuiszorg, en nog meer thuiszorg, en nog meer buren die de hond uitlieten. Twee keer heb ik de hond uit gelaten. Zonder schepje hoor, er zijn grenzen. Voor de thuiszorg was het ondoenlijk geworden, twee maal daags werd de dochter, de alarmering, de buren, de politie en soms allemaal tegelijk ingeschakeld omdat ze weer op de grond lag. "Ik blijf thuis wonen", hield buurvrouw De Vries dapper vol. Nou ja, dapper. Na weken vol ellende zwichtte ze onder grote druk en vertrok naar het verpleeghuis. Onder protest. Daar zit ze nu boos te zijn op de wereld die haar uit haar huis heeft gehaald. Ze weigert de zorg, eist haar hond en maakt ruzie. Want dat kan ze nog heel goed: zich druk maken.
Waarom vertel ik dit?
Om de mythe door te prikken dat oude mensen het best af zijn door thuis te blijven wonen. Dat is misleiding. Wie niet meer zelfstandig kan functioneren, en dat heb ik het niet over wissewasjes als boodschappen doen of ramen lappen, is het beste af in een woonomgeving waar 24 uur per etmaal professionele zorg is. Wanneer buurvrouw De Vries niet misleid zou zijn geweest met het vooruitzicht thuis te kunnen blijven wonen ondanks alle gebreken, had ze op een eerder en beter moment naar een zorgcentrum kunnen verhuizen. Met hond.
Metz de ex-mantelzorger
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
De hond kan natuurlijk een serieus probleem zijn. Een van mijn buren is dringend aan opname in een verzorgingshuis toe, maar er is in Amsterdam geen mogelijkheid dan de hond mee te nemen. Vooral daarom blijft hij zich er tegen verzeten.
Een reactie posten