leve Patrick

Gisteren in de Volkskrant een verslag van Live Earth in het Westerpark, met daarbij een drietal profielen van bezoekers van het concert. Eén van de profielen ging over Patrick. Die kwam ik tegen in het leven toen hij vijf was. Een Haïtiaans jongetje die, omdat zijn moeder hard buiten de deur werkte om het hoofd boven water te houden, de hele zomervakantie binnen moest blijven om stukwerk voor IBM machines te maken. In overleg met moeder namen wij hem mee op onze zeilvakantie en de rest van die zes weken bij ons in huis. Moeder Ghislaine kwam in het weekend en bracht later haar zuster ook mee. Patrick wilde bij ons alles meemaken. Duikelde van boord als ons schip de wal naderde en was even later al bij de barbecue van een schip verderop te vinden. Wilde fietsen leren en viel zich de gaten in zijn knie. Deze heftige zes weken werden gevolgd door zo nu en dan een weekend. In januari was hij nog het enige kind van de buurt die in het halfduister van de namiddag nog krabbelend aan het schaatsen was. Toen Patrick in een kindertehuis werd geplaatst bouwden wij onze bemoeienis af en verloren hem uit het oog. Nu stond hij (34 jaar oud) op pagina drie van de Volkskrant en zei zinnige dingen over het milieu en sprak lief over wat hij noemde 'zijn meisje'.
Hij heeft het gered in het leven. Ik had niet anders verwacht.
freek voor optimisme.