Ik kan veel hebben als het om rampen en oorlogen op de televisie gaat. Een overstroming met dobberende lijken; ik gruw, maar ik kan er naar kijken. Een gedrogeerde rebel in ver Afrika, die zijn automatisch wapen ergens op leeg schiet; ik schud het hoofd, maar ik kijk. Uitgemergelde kinderen, slachtoffers van een woestijnoorlog; ik krijg soms de tranen in mijn ogen, maar ik kijk en ik kijk.
Maar als de Gaza-oorlog in beeld komt, vertoon ik vluchtgedrag. Ik wil niet kijken en ik wil niet het sombere commentaar onder de beelden horen. Ik zap weg.
Dat komt omdat ik niet wil dat Israel dit doet, me ook kan voorstellen dat ze het wel doen en bovenal omdat ik wil dat Israel blijft bestaan.
En dat laatste heeft weer te maken met mijn gevoel dat de overlevende opgejaagden uit de Tweede Wereldoorlog een safe haven hebben verdiend en dat heeft weer te maken met mijn Joodse tante Dien, die geen echte tante was, maar toch en die het als enige van haar familie gered heeft toentertijd en de verhalen daarover in de familie toen ik een kind was.
Ik voel me radeloos verstrikt in tegenstrijdige gevoelens en ik kijk weg.
freek
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten