Ze zeggen: 'Hij komt'.

Er heerst een ietwat nerveuze stemming bij ons op het platteland de laatste tijd.

Vorige week lieten de dorpen hier van zich horen door middel van melkbussen, carbid, water en vuur. Wie, zoals ik, toen buitengaats aan het lopen was hoorde rommelende frontgeluiden vanaf alle horizonnen. In de mist van het vlakke land was het rondom rustig. Eenden zaten in steeds kleiner wordende wakken en hielden zich ineengedoken doodstil om zo weinig mogelijk energie te verliezen. Een blauwe reiger was gesneuveld en lag vol overgave met uiteengespreide vleugels in het riet.
Alhoewel het weer nu wat kwakkelt maken nu in onze dorpen en steden de oude mannen zich druk. Ze meten het ijs, zetten netten en takkenbossen om wakken, laten gemalen stoppen, zodat het water niet onder het ijs vandaan trekt, verkennen routes en praten gewichtig met elkaar, alsof ze allemaal een teen hebben verloren in de eerste tocht. Waarover praten zij? Over de kansen op de volgende tocht.
Ik peilde de stemming: nog tien dagen goed vriezend weer en 'it giet oan!'


freek