Gisteren was ik in de stad van Metz, in de RAI nota bene, om een prijs uit te reiken. Als enig jurylid had ik acht werkstukken op mijn bordje gekregen, van schooldirecteuren die een opleiding als leidinggevende hadden afgerond. Dat waren ze al, leidinggevende, maar straks (nog) beter. Gewapend met een plastic C1000-tas gevuld met scripties toog ik dus richting West. Het opvallende aan de werkstukken die ik gelezen heb, was het onverminderd optimisme en enthousiasme, dat de schrijvers over en voor hun vak etaleerden. Een andere toon, dan het vakbondenzuur, wat je vaak hoort en leest. De winnaar was volgens mij en ik mocht het zeggen, een schooldirecteur van boven de vijftig die zich tot doel had gesteld om te leren 'confronteren', dus mensen zeggen waar het op staat, er voor uit komen wat je op je lever hebt, want daar had hij moeite mee. Zijn werkstuk bevatte de zoektocht naar meer vrijmoedige openheid. Hij deed dat intens, eerlijk, maar ook hardnekkig. Dat noem ik lef hebben. Had ik jonge kinderen, ik zou ze bij hem op school doen. Ze zouden wat van hem kunnen leren.
freek
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten