voetbalavondje

Niks treuriger dan op een zaterdagavond in november, als het thuis licht en behaaglijk is, buiten te zitten op een hard plastic kuipstoeltje. De stuifregen wolkt in het licht van de lichtmasten van het stadion. Het is stilaan kouder en stiller als hier die modale club uit de Achterhoek op winst staat en blijft. Als het eindelijk allemaal is afgelopen, wandel ik door een treurige jaren zeventig wijk naar mijn auto. De stoep wordt geblokkeerd door een jongen die liggend op de grond ook nog op de huid wordt gezeten door twee M.E.'rs. Negen andere M.E.'rs staan er ginnegappend en doelloos om heen. De liggende jongen in de houdgreep brult voortdurend: 'waar is mijn bril...?' en 'mensonterend, dit is mensonterend...' Ik vind dat hij wel gelijk heeft en begin de zin: 'Is dit nou...', maar ik maak 'm niet af met b.v. 'nodig', omdat één M.E. 'r zich tot mij richt met de standaardzin voor alle M.E.'rs: 'En nou wegwezen...' Dat heb ik toen gedaan, maar niet van harte.
freek