kanaal

Na wat breinbrekende arbeid, biedt het pad langs het stroomkanaal (Delfzijl - A'dam v.v.) de mogelijkheid om de kop leeg te blazen. Er waait godzijdank een stevige noordwester. De brug bij Spannenburg gaat vanaf 1 november uitsluitend nog open via een ver telefoontje. De brugwachters menieën nu ijzer en geven bouten en moeren hun vet. In het voorjaar komen ze weer voor de dag, maar weer minder dan dit jaar, omdat ze worden vervangen door camera's en een centrale regiekamer. Zo verdwijnt dit zinnige beroep, geschikt voor lakonieke lanterfanters, van het toneel.
Een naamloze Groninger binnenvaarder komt mij achterop. Ik zwaai naar de schipper, die geinig zijn supportersjaal van v.v. Groningen boven zijn hoofd houdt. Ik trek mijn blauwwitte Heerenveensjaal van mijn nek en beantwoordt zijn groet. We liggen allebei in een deuk. De Animo uit Amsterdam passeert. Omdat ze de wind schuin tegen heeft, waardoor de kop wegwaait, veegt ze zwabberend door het kanaal. De schipper moet steeds bijsturen. Achter de stuurhut wappert een mooi wasje. Ik tel elf forse witte onderbroeken. Zo hoort het op de binnenvaart. Tot slot vaart de diepgeladen Egelantiersgracht, ook uit Amsterdam, mij voorbij. De naam is zo lang, dat ze de hele kont van het schip nodig heeft. Ik zwaai ook naar deze Amsterdammer. Maar eigenlijk, ik wist het wel: Amsterdammers zwaaien nooit terug.
freek