'Ik ben Overtoom niet maar ik kom wel snel', zei onze mevrouw de aardige dierenarts. Ze doelde op haar handeling met het finale spuitje dat Djoeke krijgt als haar nood hoog is. Djoekes tumor in de blaas is nu zo groot dat ze steeds het idee heeft dat ze moet plassen omdat haar blaas 'vol' is. Ze zit dus voortdurend op haar hurken i.p.v. achter een stok aan te rennen. We zijn dus in haar laatste fase aanbeland en Djoeke kan nu pijn krijgen. Met mevrouw de aardige dierenarts hebben we afgesproken dat we Djoeke de stress-gang naar haar praktijk besparen, maar dat ze bij ons huis komt, om onze Djoeke naar de eeuwige rietlanden te helpen, waar Djoeke dan tot aan de laatste dag achter eenden en hazen kan rennen.
Alleen, ik ben er niet meer bij.
freek
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
sterkte, ik weet wat het is om van je maatje afscheid te moeten nemen.
Astrid
Een reactie posten