Ik heb als jongen van het platteland bijna veertig jaar gewerkt in de snedige stadscultuur van Amsterdam. Het ging daar om snelheid van reageren, een grap overtroeven met een betere en een beetje uitkijken met wie je vrienden voor het moment zijn.
Nu loop ik met kleinzoon door het bos en driejarige kleinzoon heeft de gewoonte om bij elke opmerking zijnerzijds over problemen van existentiële aard, 'ja hè opa...' te zeggen.
'Die slak is dood, ja hè opa?'
Ik hoef alleen maar zijn opmerking te bevestigen, 'ja die slak is dood...' en hij werpt zich voldaan op een nieuwe these: 'Die vogel vliegt hoog, ja hè opa., ?'
Ik hoef niet na te denken, mijn netwerk aan te spreken of vluchtroutes te verzinnen.
Ik bevestig, dus ik besta,
freek
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten