Dagboek uit een wachtwijk (25) - digibeten

Nu de effecten van de marktwerking voor gas & licht bizarre vormen aannemen (midden in de kredietcrisis stromen miljarden euro's naar - godbetere het - de provincies!), blik ik even terug op een jaar lang marktconform, en dus aanbesteed, welzijnswerk in mijn Vogelaarwijk. Die race is eind 2007 gewonnen door de B&A-groep BV. Een prestatie op zich, want dit bedrijf heeft van welzijnswerk geen kaas gegeten. Ervaring in het spel met eigenwijze vrijwilligers, jongeren die over het randje handelen en zonderlingen die in geen enkel vakje passen, hebben ze niet, maar het spel der woorden zijn ze meer dan machtig. Civic Zeeburg, noemt B&A zich voor deze gelegenheid.

Mijn lokale overheid is modern, gecharmeerd van wensen en woorden en immer vol lof over de entree van de commercie in dat stoffige welzijnsland. Als B&A in september 2008 een rapportage naar het stadsdeel stuurt waarin om meer geld wordt gevraagd, is het stadsdeel lyrisch: "Het stadsdeel is zeer tevreden over de flinke inspanning van Civic Zeeburg waarmee zij het welzijn en zorgpakket tot op het huidige niveau hebben weten neer te zetten in een vernieuwd 'jasje' ."

Voort wat - hoort wat, zullen ze gedacht hebben bij het stadsdeel want op de eerste pagina van de rapportage van Civic Zeeburg werd reeds een veer ingebracht: "Stadsdeel Zeeburg nam een kloek besluit: als ons sociale domein een huis is, gaan we om te bezuinigen niet schrappen op onderhoud of huispersoneel, maar we gaan een nieuw huis bouwen in de geest van de WMO; een huis dat kleiner is maar steviger en efficiënter en dat met een grote tuin rondom de burgers van Zeeburg ruimte biedt".
Beeldspraak, altijd lastig.
We zijn een jaar verder. Kinderclubjes zijn verdwenen, jongerenwerk is gelijk aan surveillance, buurthuizen zijn dicht óf object van ruziënde organisaties, af en toe loopt er een gesubsidieerde optocht van kunstenaars door de buurt en een handvol zelfbenoemde buurtprofessors zit boven de wijnfles (denktank!) zichzelf uit te leggen hoe mooi het leven zou zijn als...
Intussen is - wat je voor een normaal buurtverkeer nou net nodig hebt - de doorsneebewoner al anderhalf jaar niet meer uitgenodigd voor een cursus zingen, tekenen, voor mijn part wijnproeven, een bijeenkomst over Ghana of Gaza danwel het doortrekken van lijn 14 of het bespreken van de pro's en contra's van de kap van 82 bomen in de Javastraat.
Niets van dat al.
De B&A-groep zit er niet mee. Zij maken geld en of de Indische Buurt er wat mee opschiet is hun probleem niet. Zeventien medewerkers zijn intussen ontslagen. Een half jaar geleden had ik een gesprek met deze organisatie. Ik maakte me toen zorgen (met die zeventien erbij, kun je nagaan) over de teloorgang van het welzijnswerk in de buurt en daaromtrent wilde de leiding van Civic Zeeburg mij weer op het juiste spoor brengen. De dames van de directie legden mij uit wat ik niet begreep. En hoe hard ze het ook uitlegden, ik wilde het maar niet begrijpen. Het gesprek vlotte niet, zoals het gaat met dit soort gesprekken. U kent die gesprekken wel. Ook poogde ik met de fractie van de lokale PvdA in gesprek te komen over het welzijnswerk in de Indische Buurt. Die zat echter met de neus in de kwartaal- en halfjaarrapportages van Civic Zeeburg. En daar zitten ze nog.
Nou moet ik zeggen: het is boeiend leesvoer. Het is vermakelijk wanneer de winnaar van een aanbesteding de schuld voor het eigen falen legt bij de verliezer van diezelfde aanbesteding. "Medewerkers die afkomstig waren van de vorige aanbieder hebben aangegeven dat initiatief en zelfstandigheid in hun vorige werkkring niet beloond werden (...). Onder de medewerkers was een verrassend aantal (semi-)digibeten".
Ook de bewoners treft schuld. "Civic Zeeburg benadert bewoners en organisaties op een andere manier dan dat zij gewend zijn (van 'klager' naar 'drager', van 'consument' naar 'producent'). Deze nieuwe manier van werken dringt nog niet goed tot alle bewoners door."

Metz in de buurt