Ik begrijp best dat ze er moeten zijn, balance of power nietwaar, maar ze zijn zo voorspelbaar, die verenigingen van werkgevers en werknemers. Neem nou die bond waar ik dertig jaar lid van was. Aan dit lidmaatschap kwam trouwens een merkwaardig einde: in een donkere periode van mijn leven zat ik zeer krap en ik verzocht mijn bond een tijdelijke verlaging van mijn niet geringe contributie. 'Mijnheer, daar beginnen we niet aan, dat hebben we besloten op de algemene ledenvergadering anno...', was het antwoord. Hoe het dan verder moest? 'U kunt dan beter het lidmaatschap opzeggen...' Dat heb ik toen meteen gedaan. Welnu, die bond gaat natuurlijk, je had er op kunnen wachten, actie voeren tegen de plannen van Plasterk. Omdat de 'verworven' rechten een ietsje pietsje dreigen te worden aangetast. Dus meteen van die geharnaste vakbondstaal, alsof de onderwijswereld instort. Het is zo voorspelbaar, zo mager en het heeft de zuurgraad van wijnazijn. Een goed voorbeeld voor de leden, dat treurige, illusieloze voorspelbare gemonkel en goed voor de uitstraling van het beroep.
freek
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten