Ze bestaan echt, de straatcoaches! Twee keer heb ik ze nu zien fietsen. Eén keer 's middags tussen moeders met kekke bakfietsen waarin rechtop vastgesnoerde, slapende peuters worden vervoerd. En een keer 's avonds in mijn eigen straat. Stevige donkere mannen zijn het, met achterop hun legergroene jack een gestileerde tekening van een roofvogel. Een soort namaak Hells Angels, alleen rijden ze niet op brede motoren rond maar op herenfietsen wat hun gezag niet ten goede komt. Hun verschijning deed me denken aan foto's van de mobilisatie uit 1939 waarop je een regiment Nederlandse soldaten op het rijwiel de vijand tegemoet zag treden.Nu hadden ze gelukkig weinig te doen, onze fietsende straatcoaches. Net als de wijkmeesters, buurtconciërges, PEP-teamleden, buurtregisseurs en buurtvaders die omwille van mijn leefbaarheid af en toe door de straat schuifelen, straalden zij de bezoldigde verveling uit die past bij een plichtgetrouwe suppoost in een leeg tribunevak.
Metz in de buurt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten