oudejaarsavond

Een aantal jaren geleden woonden we aan een stedebouwkundig gewilde straatvorm, die opkwam in de jaren zeventig: de carrévorm. De filosofie hierachter was dat buren veel met elkaar te maken zouden hebben; ze waren immers bijna allemaal in het zicht. Op oudejaarsnacht stond ons pleintje vol met flessen, waaruit vuurpijlen werden afgestoken en verantwoorde vaders liepen met kinderen, die voorzichtig sterretjes vasthielden. Er was dus van alles wat. C. woonde tegenover mij, was al jong met werken begonnen in het grondverzet en hengstte walbeschoeiingen bij de rijkaards in onze omgeving de grond in. Hij had die avond ook illegaal vuurwerk en het scheen dat er iets mis was gegaan, want op een gegeven moment stond een groepje rond iemand die op de grond lag. Als buurman ga je dan even kijken en ik voegde mij bij de paar stille omstanders, terwijl ons pleintje zich rood kleurde vanwege de bengaals vuurwerkpotten die nu elders op het plein werden ontstoken. De jongen op de grond lag stil, de linkerkant van zijn hoofd zat onder het bloed. Buurman C was het huis ingevlucht, uit schaamte, uit angst, uit paniek, ik heb het hem nooit gevraagd. Toen er een ziekenwagen ons pleintje opreed kregen meer mensen in de gaten dat er stront aan de knikker was. De volgende dag meldde het NOS-journaal dat er bij de oudejaarsviering weer enige vingers waren zoekgeraakt en dat er één dode viel te betreuren: die jongen op ons gezellige jaren zeventig pleintje.
Ik wens u een geruisloze overgang naar 2008 toe.
freek