Dagboek uit een wachtwijk (13) - woonplezier

...'mooi, fijn, prettig, beter'; boven de folder van het
Buurtveiligheidsteam, onder de folder van Civic Zeeburg...

Ik woon niet goed. Mijn straat is een beetje ziek, mijn buurt rillerig. Ik heb dat zelf niet door maar toch is het zo. Ik woon niet prettig in een wijk die niet prachtig is, heus. Maar als ik meedoe met van alles aanpakken, dan ga ik misschien wél prettig wonen.
Met regelmaat tref ik folders in mijn brievenbus van vage afzenders die mij willen helpen. Ze heten Buurtveiligheidsteam of Civic Zeeburg en worden door moederende politici op mijn dak gestuurd. Ze hebben met elkaar gemeen dat ze niets doen. Ze stellen een diagnose en roepen vervolgens op tot daden. Daarna vertrekken ze weer. Tussendoor vragen ze me het hemd van het lijf. Zo moet ik deze week nog een keuzeformulier invullen ("Uw mening telt!"), en woensdagmiddag moet ik "speeddaten" aan een "dialoogtafel". Ik moet ook nog aan de slag:

Maar om nou te zeggen dat er iets gebeurt...
Integendeel zelfs. Hoe meer straatcoaches, bewonerscoaches en buurtcoaches uitzwermen over de Indische Buurt, des te minder vermaak en lering is er voor de buurtkinderen. Ervaren speeltuinwerkers zijn ontslagen, clubjes op de scholen voor de kinderen na schooltijd zijn stopgezet. Wat rest zijn coaches, folders en woorden.
Daar zit trouwens wel een leer achter. De mensen moeten het allemaal zelf doen, zo verkondigt mijn stadsdeel. En als er in de Indische Buurt dan niks gebeurt voor kinderen, tsja, dan willen de mensen het blijkbaar niet. Eigen schuld.
Gelukkig zijn de ambtenaren van het stadsdeel niet zo recht in de leer. In de sporthal zorgen zij ervoor dat kinderen zich deze krokusvakantie kunnen vermaken met sport en spel en knippen en plakken. Terwijl de hippe welzijnswerkers speeddaten met onwillige vrijwilligers, ballen de ambtenaren met de kinderen. Deze gedachte verhoogt direct mijn woonplezier.

Metz in de buurt