Vandaag woei een pittig windje en is tevens de as van mijn vader verstrooid. Met een beetje goede wil heeft hij met deze dunne zes aan windkracht nog wat hoogte kunnen halen, alvorens neer te dalen in een weiland, een sloot, of de moterkap van een Ford Fiƫsta, maar die gaat zaterdag de wastunnel in. Mijn broer en zus zijn bij deze onstuimige verstrooiing aanwezig geweest, ik niet. "Het is toch het laatste...', was het argument van mijn zus, om dit strooien mee te maken. 'Het laatste is zes maanden geleden geweest, toen hij gecremeerd werd,' was mijn gevoel en ik bleef thuis.
Wel heb ik even in de lucht gekeken.
freek
29 februari 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten