Nationaliseren

Onlangs was ik samen met een vriend te gast bij de gepensioneerde meneer Jansen (zo noem ik hem nu maar even) in zijn doorzonwoning in Diemen-Zuid. Jansen had eerder bij ons een bridgecursus gevolgd en wilde samen met een kaartvriend nu tegen ons oefenen. Het was een genoeglijke middag. We zaten aan de ronde tafel in de eethoek, speelden zo'n twaalf spelletjes, dronken thee en aten een bokkepootje. Tijdens een spelletje viel het oog van mijn vriend op een blauwe vaas op het dressoir, het leek wel antiek. "Ja", zegt meneer Jansen, "dat is een echte Chinees. Een erfstuk. Het enige wat nog over is van de rijkdom van de familie". Meneer Jansen legt zijn kaarten neer en vertelt. Zijn grootvader beheerde het familievermogen van miljoenen guldens, vergaard door diens voorouders op plantages in de Oost. Van dat geld had hij panden in Amsterdam gekocht, vastgoed dus, maar zo heette dat toen nog niet. "We bezaten een rijtje aaneengesloten panden aan de Keizersgracht en ook de helft van de Tesselschadestraat was van ons. Een halve straat in Zuid!". Maar het schoot niet op met die panden. Wel onderhoud maar geen goede huurinkomsten. Bovendien namen ze niet toe in waarde. Zo rond 1910 kreeg grootvader een goed idee, vermoedelijk na lezing van het Handelsblad. Hij verkocht al zijn panden en stopte het vermogen in aandelen van de Russische spoorwegen. Een groeibriljant: zo'n groot land openleggen met spoorwegen, dat zou als vanzelf geweldige rendementen opleveren. Inderdaad. Maar niet voor hem. Het eerste wat Lenin deed na zijn geslaagde revolutie van 1917, was het nationaliseren van de spoorwegen. "Ik heb ze nog", zegt Jansen opgewekt. Dat willen we wel zien, echte aandelen. "Kom maar mee naar boven. Ik heb de zolder ermee behangen".

Metz op de beurs