Een boek schrijven is één, aan de man brengen twee. Op advies van vrienden met verstand van de commerciële wereld en aangemoedigd door de uitgever, heb ik me op het twitterpad begeven. Ik moet zeggen: het valt mee. Het handjevol volgers gedraagt zich keurig en tot nu heb ik niemand aan mijn fiets hangen die mij deelgenoot wil maken van de samenstelling van zijn ontbijt.
Om dat boek onder de aandacht van geïnteresseerden (doelgroep!) te brengen maak ik zo nu en dan geluid als er op radio of televisie over ouderenzorg gepraat wordt. Dat is bijna elke dag. Vandaag volgde ik met gespitste oren het betoog van staatssecretaris Martin van Rijn die te gast was in Dit Is De Dag op Radio 1 (#didd moet je dan als code verstoppen in het twitterbericht, dan komt iedereen die zoekt op die code jouw bericht tegen). Die staatssecretaris hield een behoorlijk genuanceerd verhaal: het is toch logisch als naasten elkaar helpen als het kan, zo niet, dan is de overheid er ook nog. Zelfs ik, allergisch voor het mantra van de eigen kracht, kon een eindje oplopen met Van Rijn. Zo niet Nelly Frijda, ook aanwezig in de studio. Zij vond dat elke vraag naar onderlinge steun dwang uitstraalde en dwang, daar hield zij niet van. Wat haar betreft moet de overheid alles regelen en dat gezeur over geld, daar had zij niks mee te maken. Verderop in het gesprek bleek dat haar kinderen in Japan wonen. Kijk, dat verklaart. Erst komt das fressen...
Metz luistert radio
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Ik heb je boek zien liggen bij de boekhandel in de Javastraat. Maar ik heb het niet gekocht, want ik had je stukjes op het blog al allemaal gelezen.
Ik kende die mevrouw 'de Vries' wel, want ik zag haar vaak als ik (ook soms een beetje in de mantelzorg) het hondje van mijn buurvrouw uitliet.
Een reactie posten