Het doodsbericht van Luciano Pavarotti bracht bij mij een klein doch heftig schokje te weeg. Ik heb niets met opera, dat is het dus niet. Het is dat etentje in een drijvend restaurant voor de kust van San Diego, najaar 1993. Door omstandigheden gedreven stapten Freek en ik dit sjieke restaurant binnen, vergezeld door onderwijsmensen uit Amsterdam en Californië. Wij zetten ons neer aan de enige tafel waar je mocht roken, een zwakte waar ik in die tijd nog zeer van genoot. Kort nadat ik de brand had gestoken in een sigaret en de walmen het restaurant in blies, beende er een nerveuze ober op me af. Stop! gebood hij me en wees alles verklarend naar de kuchende man aan de tafel naast ons. Een forse man, gekleed in een bontjas, omgeven door een entourage van tien, twaalf bedienden, wierp me een dodelijke blik toe - of heb ik dat laatste er achteraf bij verzonnen?
Metz gaat niet naar de opera
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten