geheugen

Dat stukje van Metz: 'Dode tenor', daar was geen woord van gelogen, maar ik was het vergeten. Toen ik het las wist ik het weer. Tijd geleden beschreef ik in een boekje een andere gebeurtenis tijdens die reis van Metz, mij en anderen. Metz schreef mij daarop, dat de gebeurtenis hem bijstond, maar de beschreven details weg waren. Hier volgen ze nog een keer:
Die nacht in Kansas City waar ik diep in de nacht met een uitgewoonde delegatie van het stadsbestuur van die grote stad in een kroeg belandde, waarin een dikke zwarte vrouw met -bizar detail- haar linkerbeen tot halverwege de dij in het witte gips, een blues zong. Hartverscheurend, intiem en troostrijk. Ik kon me niet beheersen en struikelde na afloop het kleine podium op en bedankte haar met een omhelzing. Ze kuste me vet terug op de wang en lachte met een orgelklank'.
Mij is dat haarscherp bijgebleven.
freek voor sweet memories