De eco-kathedraal staat dan weer in het licht van felle opklaringen om even later de kleur aan te nemen van een loodgrijze lucht, waaruit een bui spoelt. We werken gestaag door, Siebe en ik, aan de weg omhoog. Siebe is meer een werker dan een prater, dus mijn gedachten nemen ook een vrije vlucht. Johan is er niet, die moet waken, zegt Siebe, bij zijn schoonmoeder. We leven in de jaar van de 'vallende ouders'. Gerrit komt en heeft een probleem met een losliggende trottoirband, verderop in de kathedraal. We gaan hem helpen. Gerrit heeft achter in de kathedraal op een slimme plek een hoopje brekerzand verstopt. Dat is zand wat niet gerold heeft, maar door een machine uit brokken steen is gebroken zodat alle scherpe kanten er nog aanzitten. Uit Zweeds graniet, zegt Gerrit. We maken een bedje van brekerzand voor de trottoirband. Daar valt ie dan dood op, zegt Gerrit, en ligt voor eeuwigheid.
Daar doen we het voor: voor de eeuwigheid. En Johan komt toch nog een uurtje stapelen. Het kon wel even.
freek voor www.ecokathedraal.nl/
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten