Ik heb een gloeiende pest aan zich bol blazende autoriteiten. Ze zijn er in maten en soorten, hoog en laag, maar bevinden zich voornamelijk in de middenlaag van bestuurlijk Nederland. Het zijn de jongens en meisjes die door vlijt, partijtrouw en boerenslimheid een baantje in de schoot geworpen krijgen als burgemeester ener kleine gemeente of anderszins. Soms schiet één door naar de functie van Europees Commissaris en blijft met een precieus mondje niks zeggen, maar de meesten komen toch niet verder dan die zompige bestuurlijke middenlaag. Hoewel ik uit een middenstandsgezin kom en gewend ben de pet af te nemen voor hen die boven mij zijn gesteld, omdat je anders een klant kwijtraakt, sla ik tegenwoordig op tilt als ik gewichtige onzin hoor of souverein gedrag meen te bespeuren van één of andere hotemetoot. Ik weet nog de aanleiding van deze allergie. In de tijd dat ik zelf nog een bestuurlijk partijtje meeblies als wethouder van een kleine gemeente in de Randstad, kwam de Commissaris der Koningin (verder CdK genoemd) op bezoek. Hij wilde zich laten informeren over nieuwbouwplannen, rioleringswerkzaamheden en nog wat openbare werken. Ik reed met hem de gemeente rond in zijn dienstauto. De CdK luisterde achter in de kussens geduldig naar mijn uitputtende uiteenzetting. Toen zei hij plotseling;' mijnheer freek, ik heb gehoord van mijn vrouw dat Martine Bijl hier woont'. Stapvoets zijn we toen langs het huis van deze kunstenares gereden. De CdK veerde helemaal op.
freek voor anarchie.
10 september 2007
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Maar Freek, woonde Martine dan in Loenen??
En was je daar niet trots op?
jazeker, in de Dorpsstraat nummer zoveel
Nou ja, trots...
Een reactie posten