Beste

Het wachten is op de uitslag van een landelijk onderzoek naar de kwaliteit van de verschillende testen op grond waarvan ziekenhuizen naar kwaliteit zijn gerangschikt zodat we dan weten welk onderzoek het beste is.

Metz kijkt Netwerk, leest Elsevier en morgen ook het AD

Merckx

België, voor zover het nog bestaat (ik wens ze alle sterkte want er is geen mooier land dan België, zoveel natuur, zoveel lekker eten, zoveel raadsels, zoveel talen, het is om jalours op te worden), heeft als enig land ter wereld twee wereldkampioenen met dezelfde naam. Eddy Merckx, hij was de allerbeste op de racefiets, en nu dus Eddy Merckx, wereldtopper in het biljartspel langs drie banden.

Metz leest de encyclopedie

Muziek

In de auto luister ik scherp naar de fileberichten. Maar wat klinkt daar dwars door de acht kilometer voor het Rottepolderplein heen?
Pling, zwong, dingedong, poooing.
En wat reutelt daar achter de vertraging voor het knooppunt Ewijk in verband met een ongeluk?
Tribbiedibbedipdip, pooing.
Ook het nieuwsoverzicht kort na vieren wordt ontsierd door klappiebooing zwiep. Al Sadr legt tijdelijk - pingel, krrr, plopplop - de wapens - dingedingedooooing zwappiediedo - neer. Alsof een kleuter op een elektronisch orgeltje pingelt en dan onder water.
Ik vrees dat er over nagedacht is. En dat ze het voor mij doen.

Metz luistert radio

kermis

Het is vandaag kermis in mijn dorp. Om tien uur start de feestelijke optocht met praalwagens haar route door de dorpsstraat. Daar woon ik ook, dus ik zit op de eerste rang. Het thema van de optocht is 'water' en water is hier ruim voorradig. Daarna begint de kermis en 's avonds het drinken. Intussen staat mijn vader nog boven de aarde. Een wind van melancholie waait om mijn huis. Ik ben even uit de lucht. Ik heb wat anders te doen.
freek

Den Uyl

Ik kan, bladerend in mijn complete verzameling Bob den Uyl, de gezochte pagina niet vinden, schiet daarbij trouwens niet op, want welk boek ik ook open laat vallen: ik word gedwongen tot doorlezen en beloond met dikke binnenpretten, dus moet het nu even uit het geheugen. De stelling luidt dat bij opeenvolgende vernieuwingen het optimum wordt bereikt maar net zo makkelijk weer verlaten. Den Uyl onderbouwt deze stelling door te wijzen op de permanente vernieuwing van de verpakking van melk. De beste verpakking, de fles met dop, wordt bereikt maar vervolgens verlaten omdat de volgende vernieuwing een kartonnen vouwdoos oplevert. Bij deze doos moeten flappen uiteen worden geduwd, wat al een verslechtering betekent voor de gebruiker, en dan moet de grootste ellende nog beginnen: het schenken. De melk gulpt over de rand van je glas.
Hij is al vijftien jaar dood, Bob den Uyl. Enkele jaren voor zijn overlijden heb ik bij hem een cursus 'verhalen schrijven' gevolgd op de Haagse Hogeschool. Hij gaf les zoals ik hoopte. Met een uitgestreken gezicht, verveeld. Hij zei vooral erg weinig. Zijn gedachten waren eerder bij de jeneverfles dan het melkpak, laat staan bij de actuele situatie van twaalf brave leerlingen in een Haags schoollokaal op dinsdagavond. Je leerde niks van hem maar dat gaf niet zolang hij maar les gaf.
Onlangs is een vernieuwing toegevoegd aan de keten van nieuwere melkverpakkingen. Ik moet zeggen: een terugwaartse verbetering, want de dop is terug. Het karton heeft een stevige draaidop gekregen. "Hierdoor is het pak zowel staand als liggend in de koelkast te bewaren" staat op de zijkant van het pak. En dat is waar. Benieuwd wat Bob den Uyl vanaf zijn barkruk daarboven vindt van deze vernieuwing. Ik verwacht geen bericht.

Metz leest boeken

Klaas

...de Volkskrant, vandaag...

Ik ken meester Klaas niet, ik weet niet waar Darp ligt en ik heb niks tegen de burgemeester en de wethouders (stel je voor), maar het geeft natuurlijk geen pas om meester Klaas te ontslaan. "Een prima meester maar een minder goede directeur, die slecht tegen vernieuwing kon".
Wat krijgen we nu, burgemeester Meijer en burgemeester Middel? Hebben wij vroeger niet goed opgelet op school? Wat was ook alweer de allerbelangrijkste eigenschap van een goede schooldirecteur?
Juist! Dat-ie allergisch is voor vernieuwing.

Metz leest de krant

Rituelen

Het aardige van een dorp is, dat iedereen in in het gelid schiet als bekend wordt dat een dierbare van je is overleden. De buren komen je met een plechtig gezicht condoleren. De baas van het supermarktje veegt zijn handen af en doet hetzelfde met dezelfde formule: 'wel gecondoleerd met het verlies van..' . De jongen van de Klusmarkt zegt 'ach', als ik vertel dat mijn vader is overleden en dat ik nu maar de bestelling van het aanstaande verbouwinkje doe. Daarna recht hij zijn rug, steekt zijn hand uit en spreekt de inmiddels bekende formule. Als het nieuws zich meer verspreidt, spreken sommige mensen je op straat aan: 'wel gecondoleerd met het verlies van...'. Was mijn vader een ingezetene van mijn dorp geweest dan had de kerkklok om 12 uur geluid, ten teken dat een inwoner is overleden. Rituelen zijn bindmiddelen. Het doet weldadig aan.
freek voor samen.

Uit de bundel: 'Gedichten 1974-1985 van Cees Buddingh, De Bezige Bij, Amsterdam 1986

Soms, 's avonds

Soms, 's avonds, staat mijn vader in de kamer.
Vreemd oud geworden, haast vel over been.
'Slapen ze, Stientje en de jongens?' 'Ja hoor',
(Ze mogen hem niet zien.) Hij zucht tevree.

'Maken ze 't goed? Geen zieken?' ' 'Nee, geen zieken
gelukkig. Alles prima.' Hij glimlacht,
klein op het puntje van de bank, zijn benen
nog korter dan toen hij een jongen was.

We praten niet, maar 'hou je taai, he' knikken
we als vroeger. ''k Ga weer eens. Dag knul.' Hij staat
nog even voor mijn moeders jeugdfoto

Het tuinhek piept. Ik luister naar zijn stappen,
die vederlichte, bulderende stappen
van iemand die terug moet in de dood

een sterk beeld

Ik was twaalf en las Carmiggelt. Voor de jongeren onder ons: een uitgestorven schrijver van grappige, weemoedige kleine stukjes, 'columns' die eerst in Het Parool verschenen, alvorens ze een plek kregen in bundels met titels als 'Honderd dwaasheden', 'Een stoet van dwergen', 'Een toontje lager', etc, etc... . Die Carmiggelt had de gave om beelden op te roepen die een levenlang meegaan. Het beeld dat inmiddels in mijn genen is opgeslagen is het volgende: de schrijver (C.) komt na een lezing in het land weer met de trein terug in Amsterdam. Voor het Centraal Station stopt de trein en C. ziet vanaf zijn zitplaats in de trein, in het huizenblok tegenover hem, op drie hoog een man in onderhemd aan een tafel zitten onder een lampenkap en die man eet smakelijk een bokking van een krant, die op de tafel ligt. Dit tafereel duurt een minuutje, omdat de trein daarna weer optrekt naar zijn eindbestemming. Elke keer als ik Amsterdam per trein nader denk ik aan dit fragment en speur onwillekeurig de huizenblokken af. Maar waarom nu op zondagmiddag, schiet me dit te binnen? Ineens weet ik het: mijn vader was ook liefhebber van Carmiggelt en mijn vader ligt nu dood te gaan. Ik kom bij hem vandaan en ga straks weer naar hem toe. Ik wil hem herinneren in betere tijden.
freek voor verdriet

Mopen

"Op de kale mopen is de jonge kraai onder de kut gebleven".
Dit zei gisteren een verslaggever op radio 1. Echt waar. Zelf gehoord.
Zo'n zin zeurt door.
Een gecodeerde boodschap om een slapende cel van Al Qaida wakker te schudden? Een gedicht? Weddenschap misschien? ("Wedden dat ik midden in het verslag van het nationale kampioenschap golf ´kale´ en ´kut´ in één zin durf te noemen?").

Metz luistert radio

leve de natuur 7

Gisteren was ik in de Koude Maag. Dat zit zo: we waren aan het varen en gingen richting Terkaple. Onderweg zagen we, ik meen, twee kiekendieven. De één draaide rondjes op de thermiek, de andere schroefde zich als een gevechtsvliegtuig omhoog, stond even stil in de lucht en dook toen met ingetrokken vleugels op zijn compaan. Die maakte dat hij weg kwam. Dit spelletje herhaalde zich in mijn zicht een aantal malen. totdat ze uit dat zicht verdwenen. Ik heb 's gelezen dat vogels nooit spelen, omdat hun verbranding zo groot is door al dat vliegen, dat ze of voedsel zoeken, of rusten. Maar ik durf mijn hand er voor in het vuur te steken: deze twee speelden. Als ik het goed zag 'krijgertje'. Goed, via een omweg door de Modderige Bol, de Wijde Ee, het Pikmeer en de Kromme Knilles, kwamen we in de Meinesloot die toegang verschaft tot, jawel, de Koude Maag. Twintig jaar geleden liep ik door het weiland dat grenst aan de Koude Maag. Het was onbemest hooiland, blauwgrasland, liep 's winters onder water en het was die zomer dat ik er rondliep, doorspikkeld met tientallen verschillende kruiden en bloemen. Ik heb toen nog een inventarisatie gemaakt, die ik nu niet meer kan vinden, maar ik herinner me de Wilde Bertram, de Ratelaar, het Moederkruid. Nu was er niet veel meer te zien, behalve een bordje verboden van een natuurorganisatie en een monokultuur van Springbalsemien.
freek voor maagonderzoek

Het Gras

Eénmaal in Blauwhuis is het een kippeneindje naar Greonterp. Als de laatste rentenierswoninkjes van Blauwhuis achter de rug zijn is het nog een dikke kilometer naar huize Het Gras, eerder door hem genoemd 'Huize Algra', naar de senator die tegen hem was. Het huis op het terpje is wat groen uitgeslagen en leunt vermoeid tegen een ander huisje aan. Vlak bij de kapel en het kerkhofje en tegenover een majestueuze Friese boerderij. Ik heb de gevel aangeraakt en aan de kozijnen geroken (de gordijnen waren toe).
Huize Het Gras. Volgens Jan Wolkers komt die naam van de profeet Jesaja: 'Het gras verdort, de bloem valt af; maar het woord onzes God bestaat in der eeuwigheid.'
freek voor bewondering

Daarom

Met dank aan fietsmaat Henk, die mij dit heldere antwoord toestuurde op de vraag waarom een koersbroek zwart moet zijn.

Metz fietst

Djoeke 4

Freek en vrouw waren een dag in de stad van metz voor wat noodzakelijkheden en een aardig familiebezoek. Ze konden het niet laten om tussendoor de ruimte even op te zoeken. Dat werd het veenweide gebied tussen Woerden, Kockengen en Kamerik, die buurt ongeveer. Ze liepen over de Hollandse Kade, een waterkerinkje en oud voetpad op de scheiding van Utrecht en Holland, dwars door de polder en met veel elzenhakhout aan weerskanten. De schrijver Koos van Zomeren liep hier veel met zijn hond Rekel. In de ruime lucht daalden de vliegtuigen voor Schiphol. Verder was alles in orde.
freek voor groen

Indische buren (4) - hakken

De Balistraat 89''. Tussen 1982 en 1985 heb ik hier heel wat dagen en nachten doorgebracht, ook al woonde ik er zelf niet. Mijn vriendin had haar kraakwoongroep in de Boeroestraat verlaten voordat de sloper aldaar aan het werk ging. Dankzij bemiddeling van de dienst Herhuisvesting kreeg zij de sleutel van een piepkleine tweekamerwoning, pal naast het café op de hoek met de Sumatrastraat. Op één hoog woonde het echtpaar dat het café uitbaatte. Het café had zijn beste jaren ver achter zich liggen. Alles was oud, vettig, duister en doorrookt, en dat gold ook voor het echtpaar achter de bar. 's Avonds dronken zij samen met de schaarse klanten, toegezongen door André Hazes, hun vele biertjes tot het tijd was om op huis aan te gaan. Afhankelijk van de dag van de week, lag dat tijdstip ergens tussen 2 en 4 uur 's nachts. Eerst stommelde hij zich een weg omhoog over de trap om met een doffe dreun in bed te vallen. Daarop laveerde zij piepend omhoog. Na ongeveer vijf minuten stilte klonk dan een peilloos diep gerochel (ik heb nooit geweten of het geluid uit het mannetje of het vrouwtje kwam), alsof een nijlpaard probeert een forse appel uit zijn luchtpijp op te hoesten. Dit oergeluid hield ongeveer drie kwartier aan, daarna begon de alcohol te werken en werd het systeem stilgelegd. Ik moet zeggen: 's ochtends hoorde je ze niet.
Op drie hoog woonde een jonge dame met hoge hakken die ze nooit uitdeed. Zij werkte 's nachts. Volgens haar vriend had ze een betrekking in een casino maar dat kon ik niet rijmen met die hakken. Zo tegen de tijd dat de benedenburen in hun coma weggleden, kwam zij thuis. Tik tik tik. Met in haar fraaie kielzog haar aftershavevriend die ook haar chauffeur was. En ja, wat doet een mens die na gedane arbeid thuis komt? Die bereidt een maaltijd. Uitjes hakken, paprika in stukjes, van alles werd er gehakt en geslagen op dat roestvrijstalen keukenblad in die verder geheel uit plavuizen en messing opgetrokken miniwoning, pal boven ons slaapkamertje.
Zo tegen de tijd dat ook dit echtpaar ophield met geluid te maken - het diepe duister werd al aangetast door de eerste zonnestralen - klonk er van het binnenterrein een ritmisch geplok. Alsof een volwassen man met een stalen voorwerp op een houten hakblok stond te rammen. Dat klopte. De slager uit de Sumatrastraat, hij had zijn winkel op de plek waar nu de kaaswinkel van Joop is, begon zijn werkdag met het platslaan van grote stukken vlees.
Allemaal gesloopt. Godzijdank.

Metz in de buurt

stapelen 3

De kathedraal geurt, omdat het herfstig en nevelig is. In de loop van de ochtend zal de zon de waterdamp wegbranden. Ik loop mijn rondje door de kathedraal voor ik begin met stapelen.
Even later kucht Johan zijn komst aan. We gaan verder met onze weg, van klinkers, bakstenen en betontegels, de heuvel op. Gestaag tempo, zoals een boer lopend z'n akkers inspecteert. Beetje sjok. Intussen vertellen we elkaar verhalen. Johan dist een paar hilarische op uit zijn omroeptijd. We ontdekken wederzijdse kennissen. Gerrit komt langs en wijst ons op de Spaanse Aak, met een rode gloed in de kruin. De oranje variant van Havikskruid, dat groeit op het aangestoven humus -en stoftapijt van een stapel stenen, verplaatst hij naar een andere omgeving, omdat wij de stapel nodig hebben. Dan is het twaalf uur. We vertrekken weer naar huis en haard. Het is mooi geweest.http://www.ecokathedraal.nl/
freek voor stenen

Ochtendblad

"In zijn wekelijkse weblog gaat Jim Schuyt, voorzitter directie Onrust & Alliantie, in op zaken die hem raken, op gebeurtenissen die in het nieuws zijn of in het nieuws zullen komen, op wonen en woonbeleving en de menselijke maat."

Toen ik vanmorgen vroeg de hal van het portiek betrad, stuitte ik op vier mannen die druk in de weer waren met het bevestigen van negen brievenbussen in de voorgevel. Nieuwe bussen! Uiteraard waren de eerder geplaatste brievenbussen niet de juiste en vanzelfsprekend is de firma Onrust & Alliantie nog altijd doende met de verplaatsing van de voorgevel. Ik kijk nergens meer van op.
Maar waar is nu mijn ochtendblad?
- Tsja, zo deelt een van de mannen mee, die zal wel in de oude bus zitten.
En waar is de oude bus?
- Tsja, die is weg meneer.
Op de hoek van de straat staat het open vrachtwagentje van de firma Alliantie & Onrust, klaar voor vertrek. Hollend in mijn bruin geruite kamerjas weet ik de chauffeur nog tegen te houden. In de laadbak liggen inderdaad de oude bussen.
Even de krant uit de bus halen, zeg ik en klim in de laadbak.

Metz leest de krant

beetje burocratie mag

Metz neemt zo nu en dan de burocratie op de korrel en terecht. Aan de andere kant is het ook zo dat de burocratie een zekerheidje is. Neem nou mijn oude vader, meer dood dan levend ontslagen uit het ziekenhuis, omdat hij is uitbehandeld en terug naar de aanleunwoning waar hij thuis hoort. In het ziekenhuis zijn diverse verklaringen en aanvragen verstuurd, sommige met de aantekening 'urgent'. En zie, de dag breekt aan, mijn vader wordt zijn woning ingeschoven en er staat reeds een rolstoel. Tevens staat er een machine die zuurstof uit de lucht haalt en dat door twaalf meter slang transporteert in mijn vaders neus. Er komt een vrachtauto aangereden, waar een bed wordt uitgeladen met een speciale matras en een papagaai erboven. Even later komt de bezorgdienst van de apotheek met een snoeptrommel aan medicijnen. Om twee uur vraagt de verpleegkundige belet om alle verpleegkundige zaken met mijn vader door te nemen. De burocratie werkte dus als een geoliede machine. Misschien was het verschil met mevrouw De Vries van Metz, dat in het geval van mijn vader alle aanvragen waren ondertekend dooor dr. X, longarts. Ik denk dat dat helpt.

freek voor een beetje burocratie

Lekker veel

Afgelopen week hebben drie mannetjes met een speelgoedgraafmachine een geultje gegraven over de lengte van de straat op anderhalve meter afstand van de gevel. Ze gingen netjes om de geveltuintjes heen. Een paar weken eerder had ik een brief met een stevige klapfolder ontvangen, zodat ik begreep wat deze mannetjes deden. Glasvezelkabels aanleggen. "Lekker veel" stond in dikke letters op de voorkant van de folder van de mannetjes. En daaronder werd in een flink grote letter uitgelegd waarvan ik lekker veel wil: "internet, televisie, telefoon". In een gewoon grote letter werd als extra vermeld: "razendsnel, haarscherp, glashelder".
Wil ik dat wel? Dat vraag je je dan als burger af. Ik heb al zoveel. En maakt nóg meer het leven lekkerder? De folder geeft antwoord: "Ja, dat wil ik. Kijk en bestel: www.glasvezelamsterdam.nl".

De afzender van de folder heet Glasvezelnet Amsterdam CV. Rare afzender. Heeft geen adres en staat ook niet in het telefoonboek. De gemeente of het stadsdeel, organen die met mijn belastinggeld over de straat gaan, doen even niet meer mee.
De begeleidende brief geeft iets meer duidelijkheid. Dat Glasvezelnet is een verbondje van BAM (dat is een aannemer), Van den Berg (dat is benevens een Hilversumse tennismaecenas en beroepsoplichter ook een kabellegger) en Draka (dat is de draad- en kabelfabriek). Ja, die willen de stoepen wel openbreken om er kabels in te leggen. Dat snap ik. De overheid is afwezig maar zal toch - neem ik als onnozele ziel aan - deze bedrijven het jawoord hebben gegeven om scheppend door de buurt te trekken, rare kabels te begraven en burgers te sommeren hun abonnement met de huidige leverancier van internet, televisie en telefoon op te zeggen. Want daar draait die folder om: bestel een abonnement bij de nieuwe aanbieders. Ik ken die nieuwe aanbieders niet, wantrouw sowieso alles wat nieuw is, en wanneer in de folder gebluft wordt dat ik zonder moeite kan wisselen van abonnement ("Er hoeft alleen een instelling in de centrale te worden aangepast") weet ik genoeg.
Ik doe niets.
Toegestuurde bonnen worden niet ingevuld, ongevraagde emails zal ik vernietigen, telefoontjes van onbekende bellers worden vanaf heden niet meer opgenomen. Ik blijf bij mijn oude leverancier. Ik mis het GEB en de PTT nog elke dag en blijf hun rechtsopvolgers trouw. Volgens Van den Berg en zijn vrienden moet ik al mijn geld zetten op de glasboeren en mijn huidige leveranciers wantrouwen. Van den Berg en maten zullen op verzoek uitleggen wat er niet deugt aan mijn op zich afdoende functionerend internet, televisie en telefoonverbinding. "En wat de addertjes onder het gras zijn bij de stuntaanbiedingen die u nu van uw oude provider krijgt".
Zo'n amicale opmerking heeft een averechts effect. Blijf met je rotpoten van mijn rotprovider af.
En dan de nasmaak. De straat, publiek bezit, wordt door mannetjes open gegraven die mij vertellen dat de PTT niet deugt en dat ik mijn geld aan hen moet geven. Mogen morgen andere mannetjes van een ander bedrijf de straat open maken, plankiers leggen naar mijn huis, en zeggen dat zij de waarste, lekkerste, meeste bits per seconde leveren? En de week daarop weer andere mannetjes?
Akkoord, die oude PTT was ook niet alles, maar één ding wist je zeker. Dat tentje boven dat gat in de stoep, dat was van hun en dat stond er maar één keer in de vijf jaar.
En ze gaven nooit af op andere putjesscheppers. Vind ik een deugd.

Metz in de buurt

foutje

Ik heb net als wijlen Bernhard een half Argentijns kleinkind. César is zijn naam en dat is niet ongebruikelijk in de regio waar zijn moeder vandaan komt. ik moest er even aan wennen. Zelfs zo, dat ik zijn naam verbasterde in een artikel, dat ik schreef in het boekje 'Trends in Onderwijs'.
De laatste drie zinnen van dat artikel luiden:
'En ik gun mijn kleinkind Ceasar, genoemd naar zijn Argentijnse grootvader, een toekomstige school, die hem niet alleen wat leert, maar hem z'n hele leven nieuwsgierig houdt naar die wonderlijke samenleving om hem heen. Hij zal het ook van een meester Straatsma (mijn meester, en groot verteller) moeten hebben.
Zet 'm op Ceasar. '

Zelfs Julius heette Caesar en geen Ceasar
freek voor fouten

antropologie

Wellicht tot vervelens toe heb ik u bericht over het toeristenseizoen in mijn dorp. Geen messcherpe analyses hebt u van mij vernomen, maar burgermansklachten over overlast, vernielzucht en dronkenschap. Nu alles wat wegebt is er tijd voor een antropologische benadering. Wat blijkt na observatie, tellen, turven en oral history. Liederlijk gezang komt van studenten. Oerbrullen in de nacht worden meestal geslaakt door de hard met zijn handen werkende mens en vernielingen worden gedaan door jongens van het naburige (katholieke) dorp. Dus niks geen toeristen die de boel plunderen, maar op het oog vriendelijke buren die ordinair scalpen stelen op ons grondgebied. Van deze stammenstrijd zou Margareth Mead smullen.
freek voor wetenschap

daar gaattie weer

Keek ik gisteren in de krant, bleek dat mijn club die avond de eerste wedstrijd van het seizoen speelde. Willem 2 thuis, altijd lastig. Zelf dacht ik dat de start van het seizoen waar ik volop aan mee doe met mijn plastieken seizoenkaart, nog een paar weekjes verderop lag. Maar nee, gisteravond was het al zo ver. Ik werd spontaan nerveus, belde voetbalmaat G, kreeg zijn vrouw aan de lijn die meldde dat G de afgelopen nacht met spoed was opgenomen in het ziekenhuis. Ik werd nog nerveuzer, want G is me zeer lief. Ik ging toch op pad: vak 28 rij 11, stoel 7. De stoel naast mij bleef leeg. Heerenveen speelde gelijk, maar jij gaat winnen, Gerrit.
freek voor zorgen.

Inleunen

Teneinde de jeugd te begrijpen heb ik mij de afgelopen zomervakantie zo nu en dan verstaan met een kudde tieners op een Zuidfranse camping. Eigen kinderen eerst natuurlijk, aanhang in het kielzog, vriendjes en vriendinnetjes erbij, al met al ontstond een klontje tieners dat mijn nabijheid tolereerde alsof ik de vertrouwde cameraman in een natuurfilm was. Zo kon ik en passant wat gesprekken beluisteren. Op míjn beurt was ik zo beleefd geregeld eten en drinken in de jeugd en munten in het tafelvoetbalspel te stoppen. De jeugd en ik bereikten een win-win-situatie.
Zo komt het dat het woord 'inleunen' nu tot mijn woordenschat behoort.
Ik leun in, jij leunt in, hij leunt in (niet: zij leunt in; inleunen is namelijk mannelijk). Ook nooit: wij leunen in, jullie leunen in en zij leunen in, want inleunen, dat doe je alleen. Nou ja, alleen. Je leunt in bij een ander. Om precies te zijn: bij die ene speciale ander met wie je gaat zoenen. Tongen.
"We stonden op de brug en hij begon in te leunen. Toen was ik te laat".
Of: "We stonden bij de douches en ik leunde in".
Inleunen leidt onherroepelijk tot zoenen. Een beetje door de knieën gaan, zijwaarts draaien, gezicht kantelen en lippen naar lippen brengen. Da's alles! Had ik dat nou maar 35 jaar geleden geweten. Of werd er toen niet ingeleund?

Metz luistert

stapelen 2

We stapelen (zie ook 8-8-07 ) vandaag met z'n tweeën, Siebe en ik. Ecokathedraal Mildam. Siebe is oud docent klassieke talen en ook oud collega van Louis le Roy, de leermeester en stapelt al jaren. Ik kom net kijken. Siebe is een profi. Hij verplaatst met gemak en concentratie in z'n eentje zware trottoirbanden. Gerrit komt langs. Hij woont in de buurt, houdt al jaren een oogje in het zeil en weet veel van plantjes. Wilde Marjolein wordt door ons straks weggestapeld en de Gele Honingklaver bloeit in tegenstelling tot de Witte die nergens te zien is. Dit weet ik van Gerrit. Siebe komt een hagedis tegen. Het beestje zit roerloos, ook als we hem aanraken. We denken dat het dood is, maar Gerrit denkt dat de hagedis zich dood houdt. Hij heeft gelijk, want plotseling glipt hij weg. We krijgen bezoek en mensen maken een praatje. Ze hebben een artikel gelezen over de kathedraal in een esoterisch tijdschrift. Een grootvader met kleinkinderen verdwijnt in het groen van de kathedraal. Ik stop om twaalf uur, tamelijk gebroken. Siebe gaat nog even door.
freek voor stapelen.

Rabobank 2

Gisteren was de grote dag (zie rabobank 3-8-07). Gewapend met paspoort, autopapieren, verzekeringspolissen en een schrijven van de gemeente, toog ik naar Rabo-kantoor Joure.
Het gesprek over mijn hypotheek zou plaatsvinden. Half twee scherp zoefden de deuren van de bank na een welverdiende pauze weer elektronisch open. Ik kon naar binnen; afspraak ook half twee. De stroomlijn van de organisatie viel me ietsje tegen omdat ik nog twintig minuten moest wachten. Toen kwam een kwieke jongeman in donker kostuum met dun krijtstreepje op me af, stelde zich voor en sprak: 'De hele ochtend is rustig en dan heb je een afspraak en dan gaat de telefoon.' Ik ben dan te scheiterig om te zeggen 'had die telefoon dan laten rinkelen.' Maar goed, keurig kantoortje, jongeman steekt van wal: doelstelling van het gesprek, de hypotheek verlenging. Na drie minuten is de conclusie van hem helder (snelle jongens die bankmensen): gewoon doorgaan, (leeft Barry Stevens nog?) hetgeen ik al jaren doe. Ik heb geen papier uitgepakt, geen document overhandigd, geen inzage gegeven in mijn verzekeringsportefeuille. 'Wilt u nog bij ons bankrekeningnummerhouder worden', sprak de bankman nog terloops. Nee, dat wilde ik niet. 'Het is goed om elkaar 's te zien', zei hij toen maar. Dat was ik een beetje met hem eens.
freek voor bankzaken

Borden

...Nieuw bord....

Hé, een nieuw bord, zeg ik tegen mezelf als ik over de Veelaan naar het bedrijventerrein op de Veemarkt fiets. Het is een lelijk bord. Alsof de wijkagent die op school het beste was in collages maken, van de korpsleiding opdracht heeft gekregen een nieuw bord te maken.
Maar wat wil dit bord ons nu duidelijk maken? Dat achter dit bord een gebied begint waar het is toegestaan om autoruiten in te slaan?

...glas op de weg...

Nee, want gezien de rode rand is hier sprake van een verbodsbord, zoveel heb ik nog wel onthouden van de theorielessen van meneer Haitsma van rijschool Haitsma. Verboden te parkeren met ingeslagen ramen! Dat zal het zijn. Maar waarom staat er dan risicoparkeren onder? Pas op voor lekke banden want er ligt glas op de weg? De politie zal toch niet met dit bord mee willen delen dat vanaf deze paal elk toezicht ontbreekt en schade aan de auto bij het eigen risico hoort?
"Agent, ik wil aangifte doen van schade aan mijn auto op de Veelaan".
- "Daar beginnen wij niet aan, meneer. Hebben wij dat bord dan niet gezien? Voortaan beter opletten en nu weg wezen want ik moet nog drie borden tekenen voor morgen."
Nee, dat kan het niet zijn, al is het maar omdat er om de hoek al jaren een bord staat waarin de politie zich aanprijst als beveiliger ter plekke.

...het bord om de hoek...

Een nieuw bord dat iets onduidelijks verbiedt, dat blijft knagen. Ook al omdat er nergens een identiek bord staat met een streep erdoor, zodat je niet weet tot wáár het verbod precies geldig is.
Zo kan ik me niet aan de regels houden. En dat doe ik nu juist zo graag.

Metz in de buurt

Hand in hand

Oh wat is toch goedkoop om pret te hebben om de kromtaal die voetballers en hun trainers uitkramen. Nou, vooruit, één keertje dan nog. Dennis Rommedahl van Ajax werd gevraagd naar de wijze waarop Ajax onlangs PSV had verslagen. Door een bepaalde speelwijze, antwoordde hij, waarbij één of beide flanken bediend werden. Dennis vatte het als volgt samen: "En dat resulteerde in het resultaat".
Nee, voormannen in het maatschappelijk debat die uitdrukkingen verhaspelen, dat is pas echt leuk. En soms, zoals vanmiddag COC-voorzitter Frank van Dalen op de radio liet horen, ook heel mooi. Onderwerp was het geweld tegen homo's. Frank van Dalen: "Het aantal incidenten neemt hand in hand toe."

Metz luistert radio

stad en land

Metz is van de stad, ik ben meer van het platteland. Alhoewel ik bijna mijn hele leven in die grote stad heb gewerkt, heb ik er maar twee jaar gewoond. Ik woonde buiten, zoals ze daar zeggen. Soms kwam de grote stad even binnen. Bijvoorbeeld die keer dat er twee uitzetvreemdelingen waren vertrokken uit de oude kazerne, lieflijk gelegen aan 'de zegepralende Vecht'. Omdat ik in die tijd bestuurlijk actief was, werd ik betrokken bij de jacht.
Toen ik op mijn fietsje aan kwam peddelen stond naast de oude kazerne al een mobiele commandopost, vloog een politiehelikopter met zoeklicht laag over de polder en werd net een contingent herders met begeleiders uitgelaten voor het nodige speurwerk. Ik was verbijsterd over de trigger-happy sfeer en mompelde tegen de commandant dat als twee politiemannen zich halverwege de Kalverstraat opstellen en honderd mensen aanhouden, er vast twee illegalen bijzitten. De commandant keek mij bijna verdrietig aan, want als er op het platteland iets gebeurt, gaan ze er helemaal voor.
freek voor de oude doos

Wat nu

...Jean-Charles Pichegru...

Voor de derde keer heb ik het televisieprogramma Wat nu?! voortijdig moeten afbreken. Een bijeengeraapt zooitje dat kwekt en kwatert over bijeengeraapte onderwerpen, niet gehinderd door enige kennis van welke zaak dan ook, dat houden wij thuis maar zes minuten vol. Ik kan drie uur lang naar een vraaggesprek met Maarten 't Hart luisteren, een avond lang naar Christine van Broeckhove in gesprek met Joris Luyendijk kijken, graag zelfs, maar zet vijf, zes mensen uit te veel uithoeken uit de samenleving bijeen om over maaknietuitwelkonderwerp te tetteren en er knapt iets diep in mij.
Eerst had je De wereld draait door, daarna De zomer draait door, toen Wat heet!, allemaal niet naar het zin van netcoördinator Pichegru, en nu dus Wat nu?!. Gelukkig werd op een andere zender Cheers herhaald.

Metz kijkt televisie

weg met de Volkskrant

Metz heeft mijn ogen onlangs geopend. De Volkskrant genereert z'n eigen nieuws. Brief Wilders plaatsen en dat lekker en lang uitkauwen op pagina drie. Bekend is nu dat het NRC Handelsblad die brief heeft geweigerd, niet vanwege de opvattingen in de brief, maar vanwege 'de onbehouwen toonzetting en de gebrekkige (of beter: afwezige) onderbouwing van de beweringen van het Kamerlid'. Zo mag ik het horen! Inmiddels is Wilders via de Volkskrant naar achttien zetels gestegen in de peiling. Ik ga de Volkskrant een lesje leren: ik houd, na vijfendertig jaar abonnee te zijn geweest, er mee op. Vandaag nog.
freek voor actie.

Algemene veiligheid

...klik op de brief voor een vergroting...

Het bezit van een eigen bedrijf levert aandacht op. Als bedrijfsleider van mezelf ontvang ik bijna elke dag wel een brief en elke dag word ik meerdere malen gebeld. Verzekeraars, uitzendbureaus, banken, handelaren in oud en nieuw papier, ergonomen, projectontwikkelaars, afhaalpizzeria's, leveranciers van kerstpakketten en BMW-dealers, allemaal willen ze wat van me tegen de somma van (zo luidde het antwoord van een pensioenboer toen ik hem vroeg naar de prijs van zijn diensten) 'een x-bedrag'.
Omdat aandacht fijn is en elke aanleiding om niet te werken met beide handen wordt aangegrepen, lees ik alle ongevraagde post van boven tot onder en geef vervolgens elke brief een cijfer. Bovenaan stond tot voor kort een brief van de firma Protec Trans waarin mij een 'luxe gepantserd voertuig' te huur wordt aangeboden (voor maar 1000 euro per 24 uur!). Op twee stond lange tijd minister Pieter van Geel die mij vorig jaar een excuusbrief stuurde waarbij het onduidelijk bleef waarvoor de excellentie zich verontschuldigde. Maar goed, toch aanvaard natuurlijk.

Nu heeft de politie Amsterdam-Amstelland zich bovenaan mijn lijstje genesteld.

"Als politie Amsterdam-Amstelland zijn wij er voor uw veiligheid", zo opent de brief geruststellend. "We zijn waakzaam en dienstbaar, hechten aan een goede bereikbaarheid en willen een transparante organisatie zijn." Toe maar. Waakzaam, dienstbaar, bereikbaar en transparant, waarom ook niet? Maar daar draait het natuurlijk niet om. "Daarom zal in oktober 2007 (...) de 'Politiewijzer' uitkomen. Een uitermate handig naslagwerk waarin alle facetten van het politiewerk aan bod komen. U vindt er een compleet overzicht van alle belangrijke telefoonnummers van de politie en andere hulpverleners. Bovendien bevat het informatie over tal van andere, voor de algemene veiligheid, belangrijke zaken". Een boekje dus voor de algemene veiligheid, dat lijkt me een nuttig boekje. Ik zou zeggen, agent, druk dat boekje maar gauw. Mijn zegen krijg je en mijn belastingpenningen heb je al. Maar dat blijkt niet genoeg, daar moet nog een x-bedrag bij. "Om dit te realiseren worden de kosten gedekt met behulp van reclameopbrengsten". Eerdaags zal de uitgever mij bellen met de vraag of ik "deel wil nemen aan dit project, door middel van het plaatsen van een advertentie in de Politiewijzer".

De volgende stap in het kader van de verbetering van de algemene veiligheid laat zich raden: shirtreclame. Protec Trans staat binnenkort op de rugzijde van elk uniform.

Aangifte doen? Eerst een annonce plaatsen in het personeelsblad van het korps Amsterdam-Amstelland.

112 bellen? Eerst voor 90 cent sms-en.

Metz krijgt post

koopje

Manneke Sneijders is verkocht voor 27 miljoen. Nu ga ik niet moraliseren over dat bedrag en uitrekenen hoeveel kinderen in Afrika of waar dan ook in welk wingewest een goede boterham zouden hebben met zo'n bedrag. Nee, ik ga mijn tevredenheid uitspreken over het feit dat ik dat ontevreden gezicht van S. niet meer op de buis hoef te zien; dat ik niet meer die vragende handjes zie, gepaard aan een arrogant, hen-achtig, klokkend gebaar van het hoofd vanuit de nek, waarbij de liplezer dan de woorden 'wat mot je nou' kan ontwaren; dat ik niet meer geconfronteerd word met de sjabloonzinnen, waarmee S. een wedstrijd na afloop becommentarieerde en waar de communicatieadviezen van afdropen. Nee, Wesley is nu verkocht en ik zou zeggen: rot op en ga voetballen.
freek voor transfers

schoenen

Voor het eerst van mijn leven heb ik werkschoenen gekocht. Ik heb wel gewerkt, maar had daar geen werkschoenen voor nodig. Nu ik een tandje lager door het leven banjer, wel. Voor het sjouwen van stenen, het rollen van trottoirbanden en het stapelen van stoeptegels. Dit alles voor de eeuwigheid in de Ecokathedraal (zie elders op deze blog). Ik ben trots op mijn Maddogs, penetration resistant en met een steel toe cap. Kom daar maar 's om in het onderwijs. Ik hoor er nu echt bij: de mannenwereld.
freek voor trots

Broeken en maten

Ik heb de zinloze gewoonte ontwikkeld om bij het passeren van een viaduct de naam van het kunstwerk te lezen. Soms onthoud ik de naam omdat deze bijzonder is. Soms omdat de naam zo goed past bij het moment. Vorige week had ik beide redenen voor handen om de passage van het viaduct "Broeken en maten" te markeren. Het viaduct ligt tussen Kampen en Emmeloord en daar kwam ik 's middags langs op weg naar Freek. Een aparte naam, "Broeken en maten", dat lijdt geen twijfel.
Die ochtend was ik met mijn nieuwe korte broek langs geweest bij de HEMA. Hij was met zijn maatje L te ruim en moest geruild. M, de M van medium, dat leek me beter. "Doet u mij maar de middelste maat" sprak ik naïef.
- "Die had u al", zei de verkoopster.
"Nee, ik had een large."
- "Ja, dat is de middelste maat voor korte broeken. Ik pak een emmetje voor u".
"Dus een large is middelmaat en en een medium is klein. Hoe heet dan small tegenwoordig?", vroeg ik betweterig.
- "Maar meneer, als u geen extra large heeft en large te wijd valt is medium toch klein genoeg?"
"Zo is het mevrouw. Doet u mij maar medium in uw woorden, wat ik dus small noem, en dan laat ik mijn large achter die u weer bij de mediummaten terughangt. Ik neem aan dat u een MBO-opleiding achter de rug heeft?".
Allemaal bluf mijnerzijds. In werkelijkheid ben ik nooit terug geweest bij de HEMA. Te bang voor de vlotte dames. Ik hoop thuis op een knoopverplaatsing van L naar M wat ik dus claim als een correctie van M naar S. Heeft die vakantie toch zin gehad.

Metz in de kleren

Vriendinnen

Het meisje zit op het talud en kijkt voor zich uit. In de kuil voor haar voetballen de grote jongens maar daar heeft ze geen oog voor. Haar handen spelen met een paar lange grassprieten. Achter haar, boven op de helling vlakbij het speeltuintje, staat haar vakantievriendinnetje, ook tien of elf jaar oud.
"Ik vin dah helemaal niet leuk, hôr, dah je dah vertelt over mij", zegt het meisje boven op de helling tegen de rug van haar vriendinnetje. Ze kijkt naar de grond en verandert van standbeen.
"Wah dan?".
"Nou, dah je dah twee keer zegt of één keer, goed, maar niet steeds weer, hôr", licht ze toe.
Het meisje op het talud heeft geen vragen meer.
Haar staande vriendinnetje is ook door haar tekst heen. Ze wacht nog even of haar wat invalt maar als dat niet gebeurt draait ze zich om en loopt een paar passen weg. Dan draaien de meisje allebei tegelijk hun hoofd om, alsof een regisseur het teken gaf.
"Op de schommel?" vraagt het bovenste meisje. Haar vriendin staat op en huppelt het talud op.

Metz op de camping

onderzoek

Een plaatselijk bericht: de gemeente (Skarsterlân) waar ik woon gaat onderzoeken wat haar ambitie is op het gebied van recreatie en toerisme. Dat doet een onderzoeksbureau en het kost geld. Een wonderlijk onderwerp: het onderzoeken van je ambitie. In het gewone leven denk je daar zelf over na en aarzelende individuen consulteren een mentale therapeut van welke soort dan ook, om wat kijk te krijgen op de levensvraag 'wat wil ik eigenlijk', maar een gemeente? Dit is een ordinaire bestuurderstruuk om een gebrek aan creativiteit te verbergen, lafheid te maskeren, domheid te verdoezelen. Zo'n gemeentebestuur zoekt rugdekking achter en vindt beleid in een rapport. Daarmee kan het weer vooruit, maar ze zijn er niet voor gekozen.
freek voor cynisme

metz is back

Eergisteren waren metz en vrouw bij mij en vrouw op bezoek. Metz en vrouw vieren nog een staartje vakantie. We hebben wat gevaren, gegeten en gedronken. Metz zei dat hij binnenkort weer ging starten met bijdragen op de blog. Gisterochtend dacht ik, dat ik wat moest schrijven over Wilders, Ellian en Jami, maar ik struikelde halverwege mijn stukje, omdat het bloedeloos werd en ging over op de Ecokathedraal, die op mij meer indruk had gemaakt. Maar zie, daar was Metz weer en hij schreef over Wilders, Jami en Ellian. Trefzeker! Goed dat Metz er is. Leve de stad!
freek voor landluft

Aandacht

Na weken zonder was het vanmorgen eindelijk weer zover: radio 1 luisteren. Benieuwd of er wat gebeurd is in Nederland! Om stipt 10 uur schakelde ik in. Het nieuwsbulletin opende met de mededeling dat Afshin Ellian het niet eens is met de oproep van Geert Wilders om de koran te verbieden. Dit is om meerdere redenen een bijzonder nieuwsbericht, ik bedoel: het is om meerdere redenen bijzonder om hier een nieuwsbericht van te maken.
Eerst die Wilders. Elke week roept hij om het hardst iets ergs in de hoop dat de kranten er nieuws van maken en als dat naar zijn geplaagde-jongetjeszin niet opschiet, schrijft hij een ingezonden brief naar de Volkskrant met iets mals. Geen nieuws dus maar de Volkskrant vindt geen nieuws nu eenmaal wel nieuws als er gedonder van kan komen. Zoals l'Equipe in juli vanaf de proloog elke dag op de voorpagina schreef dat er een affaire Rasmussen was, net zo lang tot er een affaire Rasmussen kwam, zo schrijft de Volkskrant elke dag dat er een affaire Wilders is, net zo lang tot iedereen er over praat. Je stookt een vuurtje en zet dan in de krant dat er rook is. Zo luidt kort samengevat de redactieformule van de Volkskrant.
Dan Ellian, de man die als kind in de ketel met eigendunk is gevallen en daardoor het geuren niet laten kan. Hij is al weer een tijdje buiten beeld dus er moest wat gebeuren. Iets doen ligt niet in de lijn van 's mans karakter dus moet het weer een mening worden. Weet je wat, sprak Ellian tegen de spiegel nadat hij de Volkskrant had gelezen, ik bel even het NOS Journaal met een mening. Vinden ze vast fijn. Kunnen ze gelijk in het nieuws verwerken en dan lijkt het net alsof ze wat gedaan hebben ter redactie.
Om elf uur opende het nieuwsbulletin met een ander non item. Om twaalf uur met een bosbrand in Italië maar verdomd, om één uur hing Ellian weer aan het voorspeen. Dit keer met wat meer uitleg over de man. Hij spreekt namelijk als de zelfbenoemde adviseur van ene Jami. En Jami is weer iemand die dermate fanatiek de ex-moslim uithangt dat ik er een kerkgenootschap achter vermoed. Al deze verongelijkte heertjes verbieden gaat wat ver maar een taakstrafje, dat kan toch wel. Twee weken de koran lezen bijvoorbeeld?

Metz luistert radio

stapelen

Gisteren ben ik begonnnen met stapelen. Goedgekeurd door de meester zelve, mocht ik aan de slag in de Ecokathedraal bij Mildam. Samen met Johan, oud programmamaker bij de televisie, die hier al vijf jaar stapelt, ben ik begonnen aan een klinkerpad. Omdat ik vroeg was maakte ik eerst nog een wandeling door de kathedraal. Het bos dampte in de ochtendzon; de stenen bouwsels schemerden als Inca-tempels tussen de bomen. Volmaakte stilte, geaccentueerd door een zingende vogel en een ritselend dier. En deze drukke, ietwat chaotische jongen zat op een steen en wenste niet meer. http://www.ecokathedraal.nl/
freek voor meditatie

spitzburger

De vakantiewoede bereikt deze week het hoogtepunt in ons dorp. Na de pensionades van het voorseizoen, de gezinnen en het trendy volk van enkele weken geleden, komt nu het Salou-publiek het dorp verrassen. Boten met ghettoblasters, zwarte Golfjes met idem dito, spoelen hier aan. 's Nachts wordt er veel vernield, met bierflessen gegooid en een autorace in de smalle dorpsstraat gehouden. Mijn plantenbakken zijn gejat en daar kan ik niet tegen. Je blijft er met je poten vanaf. Ik ben het dorp rondgefietst om te kijken of ik ze ook ergens provocatief bij een boot of tent zag staan. Als dat het geval was geweest, had ik doodschoppen verkocht. Gelukkig waren ze waarschijnlijk in de sloot gegooid.
freek voor orde.

jarig

Vandaag is mijn vader jarig. Drieënnegentig. Net als vorig jaar op zijn verjaardag, ligt hij in het ziekenhuis. Zijn longen zijn kapot. Om tien uur 's ochtends vieren wij zijn feestje. Net als vorig jaar zal mijn vader zeggen dat hij hoopt dat dit zijn laatste verjaardag is. Ik hoop dat met hem, want de beresterke kerel van vroeger, ligt nu benauwd aan slangetjes te overleven. Vroeger kocht ik voor zijn verjaardag een feestelijke doos sigaren. Nu krijgt hij een fruitmand met zacht fruit.
freek voor familie zaken

leve de natuur 5

In augustus wordt het licht anders, het wordt bruiner, Rembrandtieker en geeft meer glans en relief aan de planten in de tuin. Het meedogenloze van juni en juli is verdwenen en zachtheid is er voor in de plaats gekomen. Gisteravond ervoer ik dat tot in mijn botten, toen ik met mijn vrouw,van de zon weg voer over een rimpelloos meer: stil en goudbruin de wereld, Nescio. Misschien heeft mijn liefde voor dit licht ook te maken met de omstandigheid dat ik vroeger als roodharige met een papierwitte huid, als een slak wegkroop van het zonlicht, terwijl mijn maten, glimmend van de olie, zich wentelend lieten bakken, om 's avonds te pronken voor het vrouwvolk. September was mijn oogstmaand.
freek voor natuurbeleving.

Afonso Alves

Aan de vriendin van Afonzo Alves zag ik dat hij niet lang voor mijn cluppie Heerenveen zou spelen. Zij was, zoals Brederode in zijn Groot-Liedboek eens dichtte: 'geborst, gebuikt, gebild en louter in de vang'. Dus een prachtvrouw, een grotere stad, een zwoelere temperatuur waardig.
De Scandinavische spelers van mijn club hebben allemaal een vrouw/vriendin van het type aardige, modieuze secretaresse; zij zullen dus allemaal braaf hun contract uitdienen. Maar Alves spijbelt, komt niet meer opdagen en zal ongetwijfeld vertrekken naar één of andere stad met allure en mondaine entourage. Zijn vriendin verdient het.
freek voor het grote geld

De verleiding

...Bar des Passions, Buis les Baronnies...

Metz fietste gewoon door

Rabobank

Ik ben klant van de Rabobank, want ik heb een huis en een hypotheek. Decennia lang stort ik geld op hun rekening en mag in ruil daarvoor een beetje onbezorgd wonen. Ze kennen me dus.

Dacht ik. Totdat ik een uitnodiging kreeg voor een adviesgesprek. Dat is nieuw, want ik heb altijd geruisloos betaald. Ik stemde verrast in en kreeg twee dagen later de bevestiging en een boodschappenlijstje. Of ik maar mee wil nemen: geldig legitimatiebewijs, een recente salarisstrook, huidige verzekeringspolissen, de WOZ-waarde van de woning en de kentekenpapieren van de auto. Vooral die kentekenpapieren intrigeren mij. Ik kom met een volle schoenendoos bij de Rabobank kantoor Joure. Ik doe mijn nette kleren aan, want ze kennen me nog niet.
freek voor hypotheken

Bertje, Bertje

Koenders zit natuurlijk fout en dat zal uitgemolken moeten worden. Van CDA tot PVV tuimelen ze over Bert heen. Die aardige gedachte 'het akkoord van Schokland' is al lang verzuurd en verschimmeld. Het geld is dus niet alleen oneigenlijk betaald zonder aanbesteding. Het is nu ook waardeloos geworden. Nu schijnt Bertje te denken dat M. Verhagen achter het aanjagen van deze hetze zit. Dat is geen onlogische gedachte. Verhagen heeft een jezuietenkop, dus met de streken zal het ook wel goed zitten. En wie Verhagens geiligheid heeft gezien om minister van Buitenlandse Zaken te worden, acht hem tot alles in staat, om dat te blijven ook. En Bert is dan wel hinderlijk als inwonend minister op zijn departement. Bertje heeft een beetje pech dat Verhagen hem een toontje lager wil laten zingen en dat het zomer is.
freek voor politics