Mindfulness

In mijn brievenbus zat van de week een foldertje over de training mindfulness van Annamaria Lap. Dat is voor de buurvrouw links beneden, "die op zoek is naar een betere balans tussen werk en privé". Of voor de buurvrouw rechts beneden, "die beter wil leren omgaan met stress". En wat te denken van jezelf: "Voor jou, om je eigen persoonlijke redenen". Om de kosten hoeven we het niet te laten: €20 voor acht lessen. De prijs alleen al is een medicijn tegen stress.
Tot zover is er niets aan de hand. Gewoon een kwakzalver. Tot je de bijsluiter leest:

Wat heb ik nu aan mijn fiets hangen? Een gemeente die zweefdokters op me afstuurt? Past natuurlijk wel in het beeld van de opdringerige overheid die geen voordeur meer erkent.  

Metz leest de post

BB

We zijn de gemeente De Friese Meren en we worden de gemeente De Fryske Marren. In dit  tijdsgewricht van toenemend nationalisme hebben ook de Friese nationalen toegeslagen, daarbij gesteund door het machtsgeile CDA. Mij maakt de naam niet uit, maar de donkerbruine emoties die de strijd om de naam bij de 'Diep-Friezen losmaakte, verontrust mij. Ik heb een hekel aan ons volkslied gekregen, dat bombastisch spreekt van ' het bruisende  Friese bloed', 'het beste land van aarde', 'het land van eer en roem en 'de oude eer van Friese grond'.
Bloed en Bodem, dus!

freek

ps
een weekje time out; de kleinkinderen komen.

Kiele kiele

Gisteren voer de Dikkop 2 voor het eerst dit seizoen uit op onze drabbige zoete wateren en zette koers naar J alwaar vrouw en ik een kopje koffie dronken. Op de terugweg veranderde de wind voortdurend van richting en trok de lucht langzaam loodgrijs dicht. Opeens kwam de regen met dikke bubbels rondom neer, sloeg hier en daar een bliksem naar beneden en kraakte het onweer.
Drijfnat kwamen vrouw, Bijke en ik thuis en hoorden dat een paar kilometer verderop een bootje door de bliksem was getroffen en ambulances en trauma helikopter onderweg waren.
Geen doden, bleek later, maar toch.

freek

Leven 3

Schoonzus vertelde ook een anekdote die vrouw en mij zeer ontroerde.
Toen de moeder van mijn schoonzus al een beetje vreemd was en ergens in Osdorp woonde, had ze zich opgegeven voor een talentenjacht in het buurthuis. Schoonzus spoedde zich die middag ook westwaarts en zag haar breekbare moeder in een rumoerige zaal het podium beklimmen. Ze tikte nuffig met de strijkstok op de muziekstandaard. Net zoals vroeger in het orkest. De zaal dacht aan een komisch nummer en lachte al bij voorbaat.
Toen ging ze spelen en een verblufte zaal verstomde  en luisterde ademloos.
'Toen was ik toch trots op mijn moeder', zei mijn schoonzus.

freek

Leven 2

Mijn schoonzus hield een liefdevolle toespraak bij de crematie van haar moeder.  De passage waar we om moesten lachen ging als volgt:
De moeder van mijn schoonzus wilde dat haar dochter harpiste werd. Ze drong daar voortdurend op aan en steeds moest de dochter zeggen: 'Nee mam, ik word geen harpiste'.
Haar moeder speelde vaak viool  in de orkestbak bij operavoorstellingen en  streek dan vier aktes volop. En in akte drie kwam mevrouw Mengelberg de orkestbak in. Gaf een paar tokkels op de harp en verdween weer. Ze verdiende hetzelfde  als de moeder van mijn schoonzus.
Vandaar!

freek

Leven

Eergisteren waren vrouw en ik in Amsterdam, bij de crematie van de moeder van mijn schoonzus. Die moeder had een heel leven achter de rug en dat leven had anders kunnen lopen.
Als getalenteerd jong meisje kwam ze op het conservatorium, studeerde cum laude af, kreeg een beurs voor Parijs en toen brak de oorlog uit. Verloor in de oorlog haar Joodse familie, haar man vertrok een tijdje na de oorlog en het verleden begon haar parten te spelen. Ze werd een beetje een vreemde vrouw en verloor haar orkestbaan. De rest van haar leven werd tobben, totdat ze dement werd en milder.
Ze overleed in haar slaap.

freek

Duindorp

de Volkskrant, 18 april 2014

Af en toe maak ik me druk over politici die vinden dat 'de buurt' meer zeggenschap moet hebben en dat de lokale politiek er is om belastinggeld te verdelen over initiatieven van buurtbewoners. Bewoners weten immers zelf het beste wat goed is voor hun buurt. En ik brand ook wel eens aan van praters in Pakhuis De Zwijger die een 'buurtwet' in elkaar willen knutselen. Na een stukje op een andere site, werd ik boos toegesproken door mensen die net zo lekker bezig waren de buurt te vernieuwen. Anderen zeiden dat ik die prietpraat niet serieus moet nemen. Het is een spelletje joh, een hobby van jonge academici die iets willen ontdekken en ambtenaren die kampen met een midlife-crisis.
Maar ondanks mijn luchtige kijk op de wereld en vrolijke inborst, erger ik me het Haagse groen en geel aan de naïeve omgang met democratische grondbeginselen. Aan het ontkennen van tegenstellingen en het toekennen van macht aan handige praters. Die handige praters zullen nu zeggen dat de ontwikkelingen in Duindorp exceptioneel zijn. Wat daar gebeurt kan natuurlijk niet, roepen zij verontwaardigd. Een burgerinitiatief is namelijk pas een burgerinitiatief als zij er het stempel burgerinitiatief op hebben geplakt. Hoe zei Orwell het ook alweer? All animals are equal, but some animals are more equal than others.

Metz leest de krant 

PS. Om de hoek van Duindorp ligt nog een leuke wijk.

Meter

De vrouw uit Burgum stond voor de rechter. Na de ontmanteling van een hennepkwekerij in haar woning, was de elektriciteitmeter verwijderd. De vrouw had eerst geprobeerd om met een generator wat elektriciteit op te wekken, maar toen had haar vriend een leiding om de lege meterkast heen gelegd en had de vrouw zes jaar geprofiteerd van dit kunstje..
Die vriend was al weer exit, want hij ging naar een andere vrouw, omdat, zei de vrouw, ik quote : 'Die had wel een meter in de kast.'
Na deze mededeling vind ik het vonnis van de rechter, een geheel voorwaardelijke werkstraf, terecht.

freek

Kampioen

Vrouw heeft bronchitis en een antibioticum dus ik zit deze dagen in de catering thuis. Dat gaat mij goed af zonder noemenswaardige inspanning. Zo serveerde ik eergisteren bami van de dorpsslager, gisteren lasagne van de zelfde middenstander en vandaag zoek ik mijn heil in het pizzagebeuren.
Ik ben dus een ouderwetse nul in bereiden van maaltijden, nu de nood even aan de man is.
Om dit negatief gevoel te compenseren, ga ik positief denken, want dat heb ik uit de boekjes geleerd. Zo dacht ik gisteren aan het feit, dat ik als jongetje een keer wereldkampioen ver pissen ben geweest.
Met vier kandidaten op de plank over de sloot bij boer Hoekstra, afknijpen, druk opvoeren, loslaten en mijn kringetje in de sloot was het verst.
Deze herinnering hield me overeind, want ik dacht: 'Je kan niet overal goed in wezen.'

freek

Zwijgertaal

Ik heb mezelf geabonneerd op de digitale nieuwsdienst van Pakhuis De Zwijger. Eigen schuld dus. Tweemaal daags krijg ik - ping, ping - verheven aankondigingen van stedelijke noviteiten. Meestal gaat het om uitvindingen van bestaande zaken (kapper, moestuin, leesmap). Ik kan me daar lekker aan ergeren, zoals krabben waar het jeukt ook lekker is. Wat moet een mens zonder ergernis? Dat abonnement op het digitale Wereldtijdschrift zeg ik niet op.
De lekkerste jeuk krijg ik van de omdraaitaal.

Tijdelijk is het nieuwe permanent.
Delen is het nieuwe hebben.
Links is het nieuwe rechts.
Praten is het nieuwe denken.
Ja is het nieuwe nee.

Poëzie om te krabben. En het kost helemaal niks.

Metz leest de post

Stapelen 157

Berend is er weer: still alive and kicking. Hij verdunt zijn bloed wat meer en drinkt een extra glaasje wijn. En verder mag hij alles doen van de witjassen die hem in de gaten houden.
We stapelen vandaag onze laatste tegels; de voorraad is op en het wachten is op een nieuwe lading van de gemeente Heerenveen.
Dus voorlopig een pas op de plaats.

freek

reclame

Ik ga ongegeneerd reclame maken voor een product van  mijn eigen vlees en bloed: mijn oudste zoon.
Deze week verschijnt zijn tweede roman: De Veteraan.
Kopen, of cadeau doen, want schrijven kannie!

(klik op illustratie voor vergroting)

freek

Opbrengst

De toeristen brengen geld in het laadje, zeggen we. Daarom bedenken we van allerlei gekkigheid om ze binnen de dorpsgrenzen te krijgen. Dit keer was het skûtsjesilen.Het resultaat van één dag was bij mijn huis:
- één mensendrol voor de deur
- de holle monumentale leilinde vol met patatbakjes gestopt.
- een pot (€20,-) met rododendron van onze stoep gestolen
- een verkeersbord geknakt

Voeg daarbij het lallen, schreeuwen en braken in de nacht en mijn opbrengst kan niet meer stuk.

freek

Raar

Onze gemeente heet nu De Friese Meren,  maar als het aan sommige partijen ligt wordt dat straks De Fryske Marren en dat is Fries. Het zal mij eerlijk gezegd worst zijn, maar dat ligt hier bij sommige mensen toch een slagje anders. Zo hielden onlangs een aantal Rare Friezen in  ons gemeentehuis betoogjes die er niet om logen
Zo werd ons door de ene Rare Fries duidelijk gemaakt dat wij Friezen reeds vanaf 1500 worden geknecht en gekneveld als het om onze taalrechten gaat. Een andere Rare Fries, die had doorgeleerd haalde alle Europese en en Nederlandse verdragen van stal die over het recht van minderheidstalen gaan, terwijl  maar één wet geldt bij de wijziging van een gemeentenaam en die staat in de Gemeentewet artikel 158: De raad kan de naam van de gemeente wijzigen. Desnoods in Rotpokkeweer
Eén van de meest Rare Friezen suggereerde in zijn toespraak dat tegenstanders van een Friese gemeentenaam maar asiel moesten aanvragen in de gemeente Weststellingwerf in het zuiden van Friesland, waar een Saksische tongval wordt gebezigd, terwijl de meest Rare Fries de boorden van het Naardermeer en de Loosdrechtse Plassen als wijkplaats aanwees. Dat was een subtiele poging om de tegenstanders als elitair en als vreemdeling te framen.
Humor? Ik weet het niet. De Rare Friezen galmden als ouderwetse gereformeerde dominees.
Zoals de Serviërs de Slag op het Merelveld (1389) herdenken hebben wij hier de Slag bij Warns (1345, Gaasterland en tegen de Hollanders) om ons nationaal gevoel op te krikken. Dat vond ik vroeger komisch, maar nu begin ik het link te vinden.

freek

Los

Komend weekeinde gaat het los bij ons. De start van het skûtsjesilen voor dit seizoen vindt op ons meer plaats. Die officiële start was er nooit maar is bedacht door onze plaatselijke kastelein. Het brengt namelijk centen in het laadje. Ga maar na: vrijdagavond is er een feestelijke loting voor de startplaatsen, zaterdagavond is het gewoonfeest. en zondag in de namiddag is er een feestelijke prijsuitreiking. Tel daar de braderie in onze dorpsstraat bij op en feestelijker kan het bijna niet.
Vrijdag komen de tankauto's met bier!

freek

Stapelen 156

We zitten een beetje in zak en as, want Berend is uitgevallen. Hij heeft een tia gehad en moet het kalm aan doen. Nu is het zo dat B de grote bouwmeester van ons vieren is; streng voor ons, handlangers, maar ook weer aimabel in de omgang. We missen dus nogal wat.
We besluiten voorlopig in de geest van Berend door te werken, dus loerend op elke kruimeltje zand, dat een afwijking op de waterpas geeft, speurend naar de juiste 12 mm overstek en onverbiddelijk als een tegels ietsje afwijkt in dikte.
Om twaalf uur hebben we drie lagen gelegd en zijn de tegels nagenoeg op, zodat de gemeente weer aan zet is met een nieuwe vracht.

Het eerste plantje heeft zich genesteld tussen onze tegels

 

Freek heeft net gegooid en zwaait naar beneden uit; Rob vangt de tegel in de vlucht

 

 

 

de stand om 12.00 uur

 

 

freek

Salo

Salo Muller was gisteravond bij ons op het platteland. Ik ken Salo uit de gouden jaren van Ajax. Hij rende toen menig Europees voetbalveld op en neer om gewonde Ajaxspelers op te knappen. Een ietwat gezette man met bril, in een strak trainingspak.
Gisteravond vertelde hij, volgens ons provinciaal prachtsuffertje,  over zijn jaren in Friesland. Dat was in de oorlog en in de onderduik.
De titel van zijn praatje had hij ontleend aan de laatste woorden die zijn moeder tegen hem had gezegd: 'Tot vanavond en lief zijn hoor!'
Toen ik dat las, trok een huiver door mijn lijf.

freek

Liminaliteit

De Amsterdamse diensttak die stadswijken moet ontwerpen, heeft de laatste jaren weinig meer om handen. Ledigheid is een kans, zo dacht de chef van deze afdeling, en hij ontwikkelde de cursus "de moderne ambtenaar" voor al zijn collega's. Stedenbouwkundigen kunnen dat, want die zijn modern van zichzelf en spelden je altijd al graag wat op de mouw. 'De Nieuwe Wibaut' heet de leergang die vier weken duurt. Deze cursus voorkomt dat jonge ambtenaren uitgroeien tot plichtsgetrouwe uitvoerders van overheidsbeleid. Ik banjer af en toe langs de leslokalen en werp dan een blik naar binnen. Vandaag stond Liminaliteit op het programma, u weet wel. Op het diascherm las ik onder het toverwoord:
- tussenfase
- het oude trekt terug
- het nieuwe trekt aan
- onzekerheid en onduidelijkheid
- nodig: heldere kaders, ruimte om te ontwikkelen, betekenis 'laden' in de praktijk.

Ik vatte het allemaal niet direct maar gelukkig kwam ik op internet een tekst tegen van Zef Hemel, een belangrijk man bij de diensttak die bij gebrek aan werk nu handelt in liminaliteiten en andere derivaten.

Hoe werkt De Nieuwe Wibaut? De nieuwe praktijkleergang van de gemeente Amsterdam zoekt naar nieuwe, opener manieren van werken door de gemeente. De leergang speelt in de praktijk van alledag, gewoon op straat. Er worden door zelfsturende team van gemeenteambtenaren in vier weken tijd platforms ontwikkeld die collectieve intelligentie genereren. Er wordt vooral geluisterd en gecommuniceerd. Op locatie. Meer is het eigenlijk niet.

Bijna maakte ik me druk om niks. Terwijl het niks juist de kern is van de drukte. Je luistert wat, je praat wat, gewoon op straat en hoppakee, daar is de collectieve intelligentie.

Alles is gericht op samenwerking. Met maatschappelijke groeperingen. Om de kwestie op te lossen. En het werkt, dus zonder een grootschalige reorganisatie die alles binnen de gemeente overhoop haalt. Afgelopen semester deden tachtig ambtenaren mee, dit lopende semester werken opnieuw bijna tachtig ambtenaren aan hele concrete vraagstukken ergens in Amsterdam. Het maakt niet uit wat het is. Alles wordt opgelost. Samen.

Nog even en heel het ambtenarenapparaat van Amsterdam is opgeleid tot Commies Zwamneus Eerste Klas. Laat de oude Wibaut het maar niet horen.

Metz in gemeenteland

Einde

Het einde is in zicht van onze krentenboom. Hij bloesemt nog prachtig (afb 1), maar de dood loert van onderen (afb.2) Daar zijn de takken al dood en is de stam  door zwammen aangetast. Dat betekent: dood hout. De krentenboom bloeit nog één keer uitbundig. Het is als een mens op zijn doodsbed met nog één helder moment.
Deze zomer gaat hij definitief dood, na jaren kwakkelen.
In het najaar hak ik hem niet om, maar zaag 'm terug naar de hoofdvorm. Het wordt dan een sculptuur dat mij herinnert aan het volle bestaan, de onvermijdelijke neergang en de onherroepelijke dood.
Memento mori!

freek

Boos

Vanuit het westen bekeken is Leeuwarden een gemoedelijk plattelandstadje in het verder lege Friesland, maar dat is niet helemaal waar. Leeuwarden is weliswaar niet groot, maar wel grootstedelijk. Zo is er een flinke hoerenbuurt, groot gegroeid in de tijd dat de Leeuwarder veemarkt wekelijks duizenden buitenlieden trok en het heeft de armste en meest kansarme buurt van Nederland. En er wordt regelmatig geschoten in Leeuwarden.
De voetbalclub van Leeuwarden, Cambuur is ook een echte volksclub en haar rumoerige harde kern komt uit het kansloze jonge en werkloze proletariaat. Dat jonge volkje rammelde afgelopen dinsdag niet aan haar ketenen, maar aan het hek van het Cambuurstadion om verhaal te halen bij een brave trainer, die voor een paar centen extra een nieuwe uitdaging had gevonden bij mijn club.
De trainer smeerde 'm, de inbrekers bleven achter en zullen later van de clubleiding een stadionverbod krijgen. Het is raar maar waar, de onderklasse trekt, ondanks de ketelmuziek die ze maakt, toch altijd aan het kortste end.

freek

Buurtwet

Fietsend over het bewolkte Mallorca ben ik verstoken van het dagelijks nieuws. Maar gelukkig niet helemaal: Pakhuis De Zwijger, de hoofdstedelijke tempel van de creatieve praatklasse, stuurt mij tweemaal daags een email met frontnieuws. Normaal krullen mijn mondhoeken dan omhoog maar deze week kreeg ik een wegtrekker. “De buurt aan de macht” heet het Stadsbericht #282 van 1 april 2014. Even hoopte ik dat het een grap was maar die kans is verwaarloosbaar klein. Eén preek van een dominee in een zwartekousenkerk bevat meer humor dan 282 stadsberichten van Pakhuis De Zwijger bij elkaar. Er moet een Buurtwet komen, zo schrijft De Zwijger, een “verordening voor de buurt met als doel om de rechten en plichten van burgerinitiatieven en wijkondernemers vast te leggen.” Uiteraard gaat dat gepaard met op te ruimen obstakels als wetten en regels en ook zullen we te maken krijgen met strategische trajecten, online platforms en open interactie tussen alle Amsterdammers, opdat de ideeën van initiatiefnemers (het dondert niet wat) “tot volle wasdom” komen. En waarom is het nú tijd om democratische regels af te schaffen en vrij baan te verlenen aan, aan…. ja aan wie anders eigenlijk dan aan de grootste mond? Omdat de opkomst bij de verkiezingen maar 53% was. Zo’n lullige opkomst bij democratische verkiezingen, dat is vragen om een dictatuur. Ditmaal niet van het proletariaat maar van het prateriaat. “De gemeenteraadsverkiezingen toonden met een opkomst van 53% eens te meer aan dat veel mensen niet langer geloven dat ze het verschil kunnen maken door te stemmen. Daarom wordt er nagedacht over alternatieven”.

Metz leest de post

Kat

En jawel, daar was het bericht: Kat uit de boom gehaald door brandweer.
In Joure, daar zattie deze keer. De gemeente noch lokale brandweer waren in staat het beestje, naar beneden te krijgen. Daarom werd de brandweer van Heerenveen gealarmeerd. Die rukte uit met een hoogwerker en speelde het klaar. De lokale politie hield zich bezig met het omleiden van het verkeer.
Eén raad voor de diverse hulpverleners. Een kat komt altijd weer uit een boom, desnoods 's nachts als het weer rustig is!

freek



Stapelen155

Toch 5 graden nachtvorst in de ochtend en dat maakt dat de modder aan onze tegels keihard is. Elke tegel gaat nu vijf keer door onze handen: in de kruiwagen, uit de kruiwagen, modder schrapen, tegel door geven, tegel plaatsen.
We hebben nu de beschikking over een verrijdbare steiger. Die biedt de komende weken soelaas om het hoogteverschil te overbruggen.

steiger

11.30

freek

Eentje

Wij hebben sinds jaar en dag een tortelduifpaartje wonen in onze tuin. Tortels zijn onafscheidelijk. Ze zitten met z'n tweetjes in de grote taxus, lekker beschut voor wind en regen, ze zitten in de krentenboom, bij mooi weer en ze zitten 's morgens vroeg op de schoorsteen vlakbij ons slaapkamerraam en koeren dat het een lieve lust is. 's Winters worden ze door vrouw en mij een beetje bijgevoerd, want ze horen erbij.
Tot aan deze week dan, want gisteren lag, verspreid, onder de krentenboom een rommelige hoeveelheid donsveertjes en slagpennen in het gras. Onmiskenbaar van één van onze tortels. Ze is hoogstwaarschijnlijk gegrepen door een sperwer, die vaak jaagt in de bebouwde omgeving.
Nu zit er dus nog één tortelduifje bij ons. Die is permanent bezig om indringende logge houtduiven uit onze tuin te verjagen. Er wordt immers nog op een terugkomst gewacht.

freek