Finito

Ik heb het even na gekeken. Voor het zaterdagnummer van ons prachtblad van 20 oktober 1962, schreef ik over hem. Ik was toen negentien, snabbelde wel eens met een stukje voor de krant en was met een fotograaf vanuit Friesland met de trein naar Amsterdam gereisd, om hem te ontmoeten. Dat mislukte: de anti-rooktempel aan de Korte Leidse Dwarsstraat waar ik hem op zou zoeken, was afgefikt en ik moest mij beperken tot een sfeerreportage van het Leidseplein, en de Pleiners. Dat valt niet mee als je daar op een zondagochtend bent, maar ik wist nog een pagina vol te schrijven.

Later zag ik hem een keer bij het Lieverdje, maar toen was ik al weer ouder en onderwijzer ter stede. Bij dit beeldje, een geschenk van de sigarettenfabrikant Hunter, (Ha, heerlijk Hunter...) hield hij zijn happenings tegen roken (uche, uche ,uche ) en tegen overmatig consumeren,(de misselijk makende middenstand...) Dit alles, met een dikke knipoog.

Weer veel later kwam ik hem wel's tegen in het café naast het stadsdeelkantoor van Zeeburg, waar ik met Metz en anderen een consumptie nuttigde. Hij was toen al een beetje van de wereld, maar oreerde nog als de beste met dat wat brouwende, nasale stemgeluid. Hij had zijn vlotten gebouwd en dreef nu uit in verpleeghuis en kroeg.

Nu is hij dood. Robert Jasper Grootveld, man van de vrije stadslucht.

freek

Generatieconflict

Met kleinzoon heeft opa zo'n honderd bakjes met speengrond, 'zand', zegt kleinzoon, gevuld, om zaaigoed in op te kweken. Opa en kleinzoon waren bij dit werkje voortdurend met elkaar in discussie en dat kwam hoofdzakelijk door kleinzoon, die van deze arbeid een beetje hyper werd en niet duldde dat opa ook maar één hand uitstak om hem te helpen. Opa werd op den duur een beetje kregelig van dit voortdurende,'nee, dat wil ik doen' en negeerde de luidkeelse protesten door kloek mee te scheppen.
Kleinzoon van vier, bleef verontwaardigd en mokte en werden de contouren van een komend generatieconflict zichtbaar.


freek

stapelen 67

Op dinsdag 24 februari, om elf uur 's morgens, werd een vreemd verschijnsel waargenomen aan de Yntelaan te Mildam. Twee heren van een zekere leeftijd staken elkaar de handen toe en maakten, met de benen hoog gooiend, een kabouter Plop rondedansje. Voorbijgangers zullen ongetwijfeld verbijsterd deze genante vertoning hebben aanschouwd.
Wat deze voorbijgangers niet wisten was, dat het bovengenoemde heren gelukt was om, na achttien maanden, het voorhof van de ecokathedraal ruim en vlak te krijgen, nadat deze ruimte door een misverstand met steenbergen van twee meter en hoger was volgeplempt.
Eerdergenoemde heren hebben een groot aandeel gehad in het wegwerken, sorteren en hergebruiken van deze stenen, trottoirbanden en zinkputten.


freek

Hogerop.

Sinds kort bivakkeren wij, als wij een wedstrijd van ons cluppie bezoeken, regelmatig in hogere sferen. Wij gaan dan met de lift naar driehoog in het stadion, worden door een hostess vriendelijk ontvangen, doen een gratis bakkie, kijken in fauteuiltjes naar de wedstrijd, nuttigen in de pauze wederom een versnapering en na afloop kunnen we ons ook nog laven aan de drank, als we zouden willen. Dat komt allemaal omdat mijn maat G. een lijntje heeft naar de mevrouw die over de kaarten gaat van dit Walhalla. We hebben wel tegen elkaar gezegd dat we weer terug gaan naar onze vaste plek achter de goal, maar voorlopig zitten we goed met dit koude weer.
De club heeft trouwen veel aan G. te danken, die les geeft aan buitenlandse spelers en rondleidingen verzorgd.

Andersom heeft G. weer veel, misschien wel alles, aan de club te danken.
Jaren geleden kreeg hij, na zijn Nederlandse les voor buitenlandse spelers, een hartstilstand in dit stadion. Clubarts en fysiotherapeut hebben toen weer leven in hem gepompt en nu gaat het al weer jaren goed met hem.

freek

Een geeuw voor de leeuw

Waarom wordt Paul de Leeuw zo uitgemolken. Het hele zapweekend komt hij langs en ik zap door. Op vrijdag de voorpret, op zaterdag de pret en op zondag de napret en het is al lang geen pretje meer. Ja, toen onze Paul begon had hij de brutale frisheid van een ondeugend jongentje. Paultje durfde. Maar na een decennium is die lef een maniertje geworden, met gewoonte-gebaartjes, gewoonte-gekkebekken, gewoonte -mongooltjes, gewoonte-schofferingen. En gewoontegetrouw zoomt de camera altijd in op rare dikke vrouwen die gierend hun plas laten lopen, als ze door Paultje te kakken worden gezet.
Dit treurige schouwspel wordt uitgezonden door de 'verschillige' VARA, die vroeger de arbeiders wilde verheffen en die nu routineuze ranzigheid verwart met vooruitstrevendheid en durf.


freek

De ware crisis

Vraag: kan een bank zonder toestemming van de rekeninghouder geld van een rekening afhalen en storten op de rekening van een flessentrekker?
Antwoord: ja.
Van de rekening van mijn tante N. (86) is ruim 20 euro verdwenen in de zakken van Pretium Telecom. Ook van haar zus' (93) rekening is geld gehaald zonder opdracht of toestemming.
De ware crisis zit hem niet in dalende omzetten of slechte kredieten. De ware crisis is een morele crisis. Om de marktwerking een kontje te geven, accepteert de overheid namelijk telefonische oplichting, gevolgd door roof. Banken zijn medeplichtig. Ik maak me sterk dat er - behalve dus Nederland - geen land in de wereld te vinden is waar bejaarden na een kuchje in een onbegrijpelijk telefoongesprek, geld van hun rekening zien verdwijnen.

Metz bij zijn tante

Reclame

Ik tufte langs 's heeren wegen in Friesland en viel met de autoradio in het reclameblok voor het nieuws van onze provinciale zender. Het blokje werd volgeschetterd door Poiesz Supermarkten, een prijsvechter in deze regio. Ik liet de woordenvloed gedachtenloos over mij heen komen,. maar plotseling veerde ik op: 'Nee, heb ik het goed verstaan... , werd dat echt gezegd..., ik zal me wel vergissen...'
Ik besloot om de volgende keer op te letten, en het lot wilde dat ik drie uur later weer het reclameblokje trof. Ik luisterde scherp, en ik had mij niet vergist.
Luid en duidelijk kwam uit de luidspreker:
Vier Masturberenburg voor €....
's Avonds gooide Poiesz zijn weekaanbiedingen door onze brievenbus en daar stond het, maar net even anders:

Viermaster

Beerenburg

voor €...

freek

Voorjaarsvakantie

Kleinzoon César is bij vrouw en mij, dus ons levensritme gaat een versnelling hoger.
Toen zijn ouders hun huis aan het verbouwen waren was hij een geregelde gast aan tafel, nu zit er een week of zes tussen de laatste keer en nu.
Maar hij kent ons huis nog op z'n duimpje en alle rituelen komen als vanzelfsprekende terug.
Toch keek hij eerst even zoekend rond toen hij het huis betrad.
'Djoeke is nog dood , hè opa, stelde hij toen vast.
Ik heb hem die magische hoop niet willen ontnemen.
'Ja, Djoeke is nog dood, César!'
(hond Djoeke is 24 november 2008, doodgegaan)

freek

familieverhalen 18; tante Maaike 2

Toen mijn tante Maaike dood was, plaatsten mijn ouders een advertentie in Het Parool, omdat tante Maaike in het Amsterdam van de oud-AJC en van de scheepsbouw nogal wat naamsbekendheid had. Obligaat verschenen onder de advertentie de namen van de laatste familieleden. Tante Dien ontbrak en daar had tante Maaike toch mooi veertig jaar mee samengewoond. Ze deelden weliswaar niet het bed, maar wel de etage. Toen ik bij mijn ouders verhaal kwam halen, was het leed al geschied. Tante Dien was boos en ontroostbaar. Nadat eerst haar familie was uitgemoord, werd ze nu door burgerlijk onfatsoen van mijn ouders gepasseerd in de overlijdensadvertentie van tante Maaike, haar hartsvriendin. Mijn ouders waren bang, dat daar praatjes van zouden komen, als tante Dien in het rijtje nabestaanden zou staan. In mijn toespraak bij de crematie probeerde ik één en ander nog recht te breien, maar tante Dien bleef onverzettelijk boos, ook op mij en ze wilde geen contact meer. Later zag ik haar nog een keer als een broos oud vrouwtje schuifelen op de Albert Cuypmarkt, een beetje weirdo. Ik wilde haar niet aanspreken, maar toen ik later weer eens bij haar op bezoek wilde gaan, was haar naamplaatje van de deur geschroefd.

freek

familieverhalen 17

Nog even over mijn tante Maaike; zij was de één na jongste dochter van de zes die mijn pake en beppe kregen. Mijn moeder was de jongste en er ging een dochter vroeg dood, dus de volgende kreeg weer dezelfde naam: Jeltje.
Tante Maaike, ging, na een halve Muloschool, naar Amsterdam om te werken; tegen ieders zin in, maar ze ging, vanuit het verre Friesland naar de onbekende stad. Ze kreeg een dienstje bij een welgestelde joodse familie, kreeg zelf verkering met een joodse jongen, totdat de oorlog tussenbeide kwam. Verzorgde in de oorlog eten voor onderduikgezinnen, bracht kinderen weg en kwam eenzaam uit de oorlog, omdat joods Amsterdam weggevaagd was. Ging na de oorlog samenwonen met tante Dien, die de enige overlevende van haar familie was en werd een hartstochtelijk vriendin van Israël. Verder werd ze gezinsverzorgster bij de NDSM scheepswerf en heeft heel wat kinderen in Amsterdam Noord op het rechte pad gehouden. Tegen de tachtig werd ze dement en opgenomen. Als ik haar bezocht vroeg ze steevast of ik haar dood wilde maken. Ze stierf verdrietig en verward in huize Tabitha aan de Amsteldijk.


freek

Duimpje

...Het Parool, vandaag...

Een vertederend verhaal met een oeroud thema. We hadden al Klein Duimpje en de Reus, David en Goliath, Hansje Brinkers en Rijkswaterstaat en nu kunnen we dus de Eenvoudige Planoloog versus de Grote Bureaus bijschrijven. Tot zover niks aan de hand. Jammer alleen dat de Eenvoudige Planoloog er een schepje bovenop gooit.

Een planoloog in dienst bij de gemeente Amsterdam zit minimaal in schaal 10. Dat betekent 45 duizend euro bruto per jaar. Anderhalf keer modaal.
We hebben het niet zo breed...
De kinderen op muziekles sturen...
Misschien een eigen kamer...
Achie toch.
Misschien hoeft hij voortaan nog maar twee keer in de week naar de voedselbank.

Metz leest de krant

familieverhalen 16

Mijn grootvader, naar wie ik genoemd ben, was in zijn tijd een arme sloeber. Hij bracht met paard en wagen vaatjes bier bij caféhouders in Zuidwest Drenthe en toen dat stopte, verkaste hij met zijn familie naar Duitsland om in de mijnen te werken. Op mijn bureau staat zijn mijnlamp met nr 3588 in een koperen plaatje geslagen. Het was ten tijde van de Eerste Wereldoorlog, dus Duitsland had alle eigen mannen nodig voor de loopgraven en erevelden.
Mijn vader is in Duitsland geboren.
Dat zat me in de vijftiger jaren en als opgroeiend kind niet lekker, omdat alles wat uit Duitsland kwam verdacht was. Ik had toen liever dat mijn vader in Engeland was geboren, of zo.
Gelukkig kon ik als kind aan mijn vriendjes melden, dat we in de hongerwinter twee Amsterdamse jochies in huis hadden. Mijn tante Maaike had ze met de Lemmerboot gebracht.
Die kinderen zijn ver na de oorlog nog één keer terug geweest, maar toen in stoere motorpakken en een vrouw achterop. Mijn ouders konden niet omgaan met die rappe Amsterdamse mentaliteit, dus dat contact is daarna gestopt.


freek

De Deelen

Gisteren, een zonnige morgen en ik was in De Deelen , een laagveen natuurreservaat tussen Oldeboorn en Heerenveen. De lage zon streek over de gouden rietlanden, lichtte droge geelblinkende graspollen aan, streelde het water tot het diepblauw werd en verscherpte de silhouetten van de kale elzebomen, die in dit landschap de wacht houden.

Deze De Deelen zagen er heel anders uit dan op de schilderijen die Sjoerd de Vries van De Deelen maakte en die worden geëxposeerd in het museum Belvedère. Die zijn geschilderd met veel tonen grijs en de scheiding tussen land en lucht is op zijn doeken verdampt in een lichte mist.

Ik ontdekte een Bruine Kiekendief in één van de elzen en vlak voor mij uit het hakhout sloeg een koperwiek op de vlucht. Verder gaf de Kleine Bonte Specht acte de presence en was ik een red alert voor honderden ganzen in maten en soorten.

Het was een mooie woensdagochtend.



freek

Ho

Onze geverfde vogel Wilders, mag Engeland niet in. Heel parlementair Nederland op de achterste benen: vrijheid van meningsuiting, vrijheid van verkeer van mensen en goederen.
Ik begrijp het wel, voor deze zaken staan we pal en het gaat om principes, nietwaar?
Maar toen ik de motivatie van de minister van Binnenlandse Zaken van Engeland hoorde, die Wilders likkebaardend voorlas, bekroop mij toch de gedachte ' zit wel wat in...'
Wat moet je met zo'n stokebrand binnen je grenzen. Maar toen dacht ik weer: 'nee, nee, dat moet een democratie kunnen hebben...'


freek

Sensatiebakkers

...de Volkskrant, vandaag...

Het valt als agent van politie of burgemeester van Weesp niet mee om iedereen tevreden te stellen. Bert van Slooten van Radio 1 gaf vanmorgen vroeg - achteraf dus - de schuld aan de burgemeester. "U hebt de schooldirecteuren niet geïnformeerd!", sprak hij op het inquisitietoontje dat journalisten aanslaan als ze een kritische indruk willen maken.

Zegt de burgemeester: "Ouders en scholen hebben maandag bericht van ons gehad".

"Ja, maar u hebt ze niet verteld dat dinsdagavond de beelden van verdachten bij Opsporing Verzocht vertoond zouden worden!" houdt Bert vol. Hij heeft geleerd dat burgemeesters altijd jokken.

Zegt de burgemeester: "Dat hoorde ik ook pas om vier uur 's middags. Die beelden waren toen net bekend en justitie en politie bepalen dan wat wijsheid is voor hun onderzoek". Lijkt me verstandige taal van deze overheidsdienaar, zoals trouwens het gehele handelen en communiceren van de Weesper autoriteiten bij mij accuraat overkomt. Ooit, inmiddels ruim 15 jaar geleden, heb ik namens de overheid moeten handelen en communiceren na moord en rumoer in de buurt, en één ding heb ik van die tijd geleerd: als er stront is willen journalisten méér stront. En méér bloed, méér schuld, méér treurnis, meer érg, méér lezers, méér kijkers.

Sensatiebakkers zijn het. Warme sensatiebakkers, dat dan weer wel.

Beet! denkt Bert van Slooten intussen: "U loopt dus achter de feiten aan!!"

Ook de geschreven pers is op jacht naar sensatie waar schuld bij hoort. Waanzinnige taferelen ontstonden omdat de burgemeester niet alles tegen iedereen vertelt. Waarna die taferelen blijken te bestaan uit het feit dat schooldirecteuren vreemden van het schoolplein sturen, wat me voor alledag heel verstandig lijkt. Bovendien: 10 tegen 1 dat die vreemden journalisten waren...

...de Volkskrant, vandaag...

... sensatiebakkers van de Volkskrant bijvoorbeeld.

Metz leest de krant

Chauffeur

Met maat G., die het koud had en zijn vrouw J. kwam ik tijdens een wedstrijd in de bestuursloge van mijn cluppie terecht. Hier zit het bestuur, gasten van het bestuur en wij dan. Ik ontmoette er John J., een vroegere makker in het gemeentebestuur waar ik een tijdje deel van uitmaakte. Heden ten dage heeft John een baantje als Commissaris der Koningin in F.
Ondanks dit laatste, ging onze ontmoeting van 'oude jongens krentenbrood en we lachten wat af om die oude verhalen. Wel merkte ik dat John het had over 'mijn chauffeur' en langzamerhand bekroop mij het gevoel, dat we wat uit elkaar gegroeid waren.

freek

familieverhalen 15

Mijn tante G. was van 1907 en stierf op eenennegentigjarige leeftijd. Ze bleef ongetrouwd, had alleen een kuiervriendin en werkte vanaf haar veertiende in een manufacturenwinkel voor boerentextiel; tot haar zeventigste, want tante G. had nooit geen pensioen opgebouwd. Ze liet zich, nadat ze van Drees ging trekken, uitbetalen in textiele waren. Na haar dood vonden we kasten vol met moltondekens, een dressoir volgepropt met handdoeken en een bedstee, waarin degelijk ondergoed manshoog lag opgestapeld.
Op hoogtijdagen kwam ze bij ons eten en als we haar snelle kittige stap in de steeg naast ons huis hoorden, riep de hele familie in koor: 'tante G.... '.
Tante G. is altijd 'thuis' blijven wonen. Eerst bij mijn pake en beppe en later bij mijn beppe, die ze verzorgde tot mijn beppe's kankerdood. Mijn moeder vond dat tante G. haar moeder stuurs en ongeïnteresseerd verzorgde, maar ze deed het wel.
Tante G. kon niet koken. De enkele keer dat ik bij haar logeerde at ik mondjesmaat en kokhalzend. Ze maakte thee uit regenbakwater en kookte vlees in dat zelfde regenbakwater, hetgeen een grijze vezelsubstantie opleverde; verder waren de aardappelen glashard en de groente altijd kledderig doorgekookt.
Ik kwam bijna elke zondag bij haar omdat zij, als er weer een 'Kapitein Rob' of 'Erik de Noorman' stripboekje werd uitgebracht, ze dat onmiddellijk kocht en mij op de hoogte stelde. Ik las en herlas.
Tante G. was de enige volwassene die ik kende, die van leren hield. Tot op hoge leeftijd haalde ze diploma's, die haar weer wat wijzer maakten over een deel van de textielbranche. Op een keer vond ik een leerboekje over corsetterie en bustehouders. Met rode oortjes las ik stiekem dit werkje. Ik zal tien geweest zijn.
Eén zin staat nog, na decennia, in mijn geheugen gegrift: 'Indien de cliënte de bustehouder wil passen, laat men haar licht voorover buigen, zodat de borsten soepel in de cups glijden'.

freek

Capuboerka

...Het Parool, 7 februari...

De drukte over het boerkaverbod is weer verstomd en terecht. So what als vrouwen over straat willen voortschuiven als een rol tapijt. Zo lang ze maar herkenbaar zijn als je met elkaar te maken hebt: op school, op het werk, op de naturistencamping, om eens een paar van dat soort locaties te noemen.
Nee, dan de totale gezichtsbedekking die groepjes voetbalsupporters verkiezen wanneer ze kwaad in de zin hebben. Daar zouden clubs, KNVB en Tweede Kamer zich, nu eens met rede, druk over mogen maken. Dat heeft namelijk niets te maken met religieuze afzondering of puberaal verzet maar louter met berekening. Zonder herkenning immers geen identificatie. En zonder identificatie geen strafvervolging voor vernieling, bedreiging en geweld.
Wat let de clubs om binnen hun poorten de totale gezichtsbedekking te verbieden? Weg met die capuboerka's! Alleen als het onderweg van huis naar het stadion pijpestelen regent, mag de capuchon van het regenpak tijdelijk over het gezicht worden dichtgeveterd. Maar rond het sportveld vertoont iedereen gewoon een neus, twee ogen en een mond. Om "Citroen, citroen, citroen, Hoofddorp Boys wordt kampioen" mee te roepen bijvoorbeeld.

Metz leest de krant

Zingen

Eergisteravond was ik weer bij mijn cluppie. Ze wonnen, deze keer van NAC. Bij ons speelt ene Popov op de linksbackplaats. Over deze Povov, een Balkanner, was vorige week uitgebreid in ons prachtblad te lezen. Hij was aan de zwier gegaan na de verloren wedstrijd tegen Vitesse en door de politie aangehouden. Onze Povov had zes keer de hoeveelheid toegestane alcohol in het bloed, reed op twee lekke banden en op een éénrichtingsweg, tegen het verkeer in.
Bezopener kan je ze niet hebben.
Maar goed, de trainer zei dat er een onderscheid moest zijn tussen privé en werk, dus Popov speelde. Straks doet hij dat tussen z'n taakstraf door.
En hij speelde alsof de politie hem op de hielen zat, alsof hij alle restjes alcohol in zijn lichaam aan het verbranden was. Hij maakte met een snoeiharde kopbal de eerste goal en langzaam rolde vanaf de tribune het gezang, dat begon op de staantribune met de harde kern supporters: 'Daar moet op gedronken worden, hi, ha, ho'.
Tien minuten voor tijd werd hij gewisseld, een publiekswissel, al had ik hem, als ik trainer was geweest, de longen nog uit zijn lijf laten lopen. Het stadion nam massaal afscheid van Popov: 'Popov is de BOB van Heerenveen, Popov is de BOB van Heerenveen, Popov is de BOB, Popov is de BOB, Popov is de BOB, van Heerenveen'.
Hij zal het tot in de kleedkamer nog gehoord hebben en misschien heeft hij het begrepen.

freek

Een ontvangen signaal

...de Volkskrant, zaterdag 7 februari...

Eindelijk, de baan waar ik al jaren op wacht staat in de krant. Signalen ontvangen en vanuit de wentelwiek integraal vertalen in beleid met gevoel voor verhoudingen. Sommige mensen wilden als kind later snoepwinkelier worden, missionaris in een witte Porsche of straaljagerpiloot, maar voor mij was altijd duidelijk dat ik ooit nog eens afdelingsmanager Signaleren en Accountmanagement zou worden. Alhoewel ik geen twijfel ken bel ik morgen (even goede indruk maken!) Herke Elbers. Die is namelijk kwartiermaker Ontwikkeling en Strategie bij de gemeente Amsterdam en haar (zijn?) telefoonnummer staat onder de advertentie. Voor inlichtingen. Alsof het zo niet duidelijk genoeg is.

Metz leest de krant na tip van lezer Rob

Roestplek

Er werd 'volluk' geroepen aan de achterdeur en er stond een Paulus de Boskabouterachtig mannetje. Hij stelde zich voor als directeur van een natuumuseum. Hij was op zoek naar roestplekken (rustplekken) van ransuilen en wilde onze taxusboom inspecteren. Bij de boom keek hij naar beneden en niet naar boven; hij keek naar schijtsporen verduidelijkte hij. Er was niks te zien.
Aan de tafel praatten we even bij. Hij was een bioloog tegen het pensioen aan en deed nog deze leuke onderzoeksklus in Friesland, alvoren te retireren. Hij kon mooi over uilen vertellen en vertelde dat ransuilen in de winter bij elkaar klonteren. Bij Heeg zaten er vijfenzeventig in een paar bomen. Je telt ze, als ze 's avonds uitvliegen.

freek

Platteland

De muskusrattenvanger, parkeert zijn fourwheeldrive in de berm.
Op de laadklep is een sticker geplakt.
Jagen is natuurlijk, staat daar op.
Van de aangekoppelde aanhangwagen rijdt hij een trekkertje.
Het voertuig start moeizaam.
Het benzinemoterje gaat pruttelen.
ARBO-proof gaat hij het bevroren land in.
Bij de dam over de sloot controleert hij zijn val.
Ik glibber op eigen risico verder door de sneeuw
Bij een landhek voert een norse hobbyboer zijn schapen bij.
Hij zegt geen boe of ba als ik voorbij kom en groet.
De wereld is vuilwit met een grijze lucht er boven.
Hoog in de lucht vliegen ganzen over.
Aan de horizon komt de grondmist aanrollen.
Zo ijlen de dagen voort op ons platteland.


freek

Familieverhalen 15

Mijn grootvader van vaders kant had een Bismarcksnor, zo één met fiere punten. Ik was zijn naamgenoot en hij leerde mij zwemmen en vissen. Toen hij kanker kreeg, lag hij stil op een bed in de achterkamer.
Uitgeteld! Mijn opoe verzorgde hem.
Voor het eerst weer op bezoek, liep ik aarzelend naar hem toe. Ik was acht en zag tot mijn verbazing dat zijn snor naar beneden hing. Hij had een ander gezicht gekregen. Tien dagen later was hij dood. Hij heeft niks meer tegen mij gezegd. Geen 'dag grote visser'. of hé, kanjer van een zwemmer'.
Ik vind dat nog steeds jammer.


freek

Schouderduw

...Het Parool, vandaag...

Ik heb de beelden nu zesentwintig maal bekeken en weet het zeker: het was een schouderduw. Akkoord, Schaufeli zette hem fors in maar Simons buitelde vooral zo kolderiek langs de zijlijn omdat hij niet oplette. En dan nog. Even het stof afkloppen en vlaggen maar weer.

Nu moet Schaufeli (mooie naam trouwens, Felix Schaufeli, een ik-figuur uit een roman van Hermans) 1450 euro boete betalen plus de kosten (kosten?) en hij mag vijftien jaar niet meer naar zijn cluppie.

Niet uit, niet thuis.

Felix Schaufeli is 39. Hij moet dus tot zijn 54-ste wachten eer hij weer naar zijn superboeren mag. Die alleen maar superboeren zijn omdat Felix en zijn maten week in, week uit als dolle dwazen langs de kant staan te roepen en te juichen. En als-ie dan echt over de rooie gaat komt hij niet verder dan een schouderduw.

Ik ken die man niet maar ik mag hem wel.

Metz kijkt tv en leest de krant

Sensatie

Ik liep mijn rondje Boornzwaag en het was verhipte koud. Daarom liep ik met mijn hoofd gebogen, zodat ik niets anders dan het asfalt zag, waarop ik liep. Dat heb ik vijf kwartier volgehouden, zo op het randje van asfalt en berm en ik moet zeggen dat het een aparte sensatie was. Het oor nam het werk van mijn ogen over. Zo hoorde al in de verte een windvlaag aankomen, die mij even later naar rechts duwde. Ik hoorde aan het geruis van de wind, dat ik het elzenhakhoutbosje was genaderd en en aan de fluitklank van de wind , dat ik de boerderij met de paarden passeerde en aan mijn aangezicht voelde ik welke bochten ik nam. Ik heb zo gelopen tot ik weer bij de bebouwde kom was en had intussen allerlei plannetjes gemaakt en flarden uit het verleden laten passeren.
Johnny van Doorn (de selfkicker) schreef het al: 'De geest moet waaien'.


freek

Overpeinzing op de zondagochtend 4

Het is toch vreemd, dacht ik, dat ik na veertig jaar weer langs de paden van mijn jeugd loop. Het dorp waar ik de meeste boodschappen scoor, ligt 6 km van ons dorp, maar dat boodschappendorp is wel het dorp waar ik geboren ben en opgegroeid.
Mijn geboortehuis is nu een werelwinkel, waar ik wel 's een verantwoord cadeautje koop. Het huis daarnaast, was het huis waar mijn ouders later gingen wonen, is nu de Urker Vishal en als ik een bakje kibbeling haal (zonder saus, graag) zie ik mijn zoon in de box staan, waar nu de koelvitrine staat.
Verder is er veel dood hier, van wat ik vroeger kende, maar soms kom ik iemand tegen en dan blijf ik staan en hij of zij ook en dan zeggen we vaak tegelijk: 'Verrek,.... da's een tijd geleden'.

freek

Stelletje stinkerds

Wat een stelletje stinkerds om ouwe mensen zo te pesten", zegt tante N. terwijl ze de brieven van Pretium Telecom naar het midden van de tafel schuift. "Gefeliciteerd met uw keuze voor het Pretium Weekend Vrij abonnement ", zo begint de brief die directeur Nyks eind december 2008 stuurde aan tante N. van 86.
"Ik heb helemaal niks besteld", weet ze zeker, "ik heb tegen die man aan de telefoon zelfs gezegd dat ik alles bij het oude wil laten, ja!"
- Dus u heeft 'ja' gezegd.
"Welnee!"
- Maar u zei net ook het woordje 'ja'.
"Ja, maar niet omdat ik iets wilde veranderen."
- En dat woordje 'ja' hebben ze op hun bandopname achter een andere vraag geplakt: de vraag of u een abonnement van Pretium wil bestellen, met automatische incasso op... wat was uw gironummer ook al weer, tante?
"Uh, 44 en dan 68, effe nakijken, hoor".
- Dat hebben ze dus ook, en vandaar dat ze nu van uw rekening gaan afschrijven. Elke maand vóóraf de abonnementskosten en achteraf de gesprekskosten.
"Mij maken ze niet bang, ik heb die gasten gebeld en gezegd dat ze geen cent van me krijgen! Hij dreigde me en zei dat ik er voor zeker een jaar aan vastzit en dat ze een incassobureau bij me langs sturen."
Vanaf 29 januari belt tante met Pretium. En dat belt niet lekker.

...klik op de brief voor een groter beeld...

Enige maanden eerder was mijn 92-jarige moeder, zus van tante N., plotseling verstoken van de voicemail, en dat was nou net de enige noviteit in communicatieland waar ze aan hechtte. Na enig speurwerk ontdekte mijn broer J. - een expert in administraties - dat ze zonder daartoe opdracht te hebben gegeven was overgestapt van de KPN naar Pretium. Met veel kunst- en vliegwerk is ze weer terug verhuisd naar de KPN. Net op tijd want haar zonen waren, ondanks hun vredelievende inborst, zich al aan het opmaken voor een belegering van het kantoor van de heer J. Nyks aan de Amerikaweg 10 te Haarlem.

En nu dus tante N., net zo bijdehand als haar zus en net zo hard bedrogen door deze Haarlemse flessentrekker, die volgens de wet het gelijk aan zijn kant heeft. Er deugt niks van Nyks, maar veel erger is dat de wet niet deugt.

...klik op de brief voor een groter beeld...

Vraag aan de KPN: Waarom sluit u mensen af die niet bij u opzeggen?
Tsja, zegt de meneer van de KPN, wij moeten van de Opta in het kader van de marktwerking abonnementen direct stopzetten en het nummer overdragen zodra een andere partij meldt dat iemand over wil stappen. Andersom geldt deze voorwaarde overigens niet.
Om de marktwerking alle ruimte te geven staat de wetgever in Nederland dus toe dat elk simpel 'jaatje' in een telefoongesprek genoeg is om gekaapt te worden, met telefoonnummer en automatische incasso's erbij.
Ho ho, werpt de slimme lezer tegen, dan blokkeer je toch die incasso!
Dat stopt inderdaad de betaling maar dan is je telefoon tot nader order afgesloten.
Liefhebbers van ongure telefoonhandel lezen verder op http://forum.trosradar.nl/viewtopic.php?t=23373

Metz bij zijn tante